ย้อนเวลามาเป็นคนเลี้ยงตัวใหม

                          แพรว

    เด็กสาวอายุ19ปี ที่อาศัยอยู่จังหวัดหนึ่งทางภาคตะวันออกเฉียงเหนือ แพรวเรียนจบแค่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่6 เพราะยายไม่มีเงินส่งให้แพรวเรียนต่อ แพรวจึงออกมาขายชาลาเปาและขนมจีบหน้าโรงเรียนตอนเช้าและตอนบ่าย และเลี้ยงตัวไหมช่วยยาย เพราะยายมีอาชีพขายเส้นไหมและทอผ้าขายฝ้าไหมทั้งแบบใหมเส้นเป็นกิโล และแบบทอผ้าเป็นฝืน จึงทำให้แพรวมีวิชานี้ติดตัว เเพรวที่ส่วนตัวชอบดูซีรี่จีนเป็นชีวิตจิตใจ ทำให้หลงไหนพระเอกในซีรี่มากมายหลายคน  แล้วตอนที่ย้อนอดีตไปแพรวไม่ได้ลืมภพเดิมที่ตัวเองจากมา จึงทำให้ลี่ถิงอันเป็นคนสองบุคลิค 

                       เฉินซีซ่วน

ชายหนุ่มอายุราวๆ 28 ปี รูปร่างกำยำ รูปงาม ปากดี เป็นบุตรคนโตของตระกูลเฉิน ผู้มีตำเเหน่งเป็นรองแม่ทัพ เป็นลูกชายของแม่ทัพเฉินอี่นั่วผู้เป็นพ่อไม่ค่อยลงรอยกับลีถิงอันสักเท่าไหร่นัก มีน้องชายคนหนึ่งชื่อเฉินซีฮัน

                          คำโปรย

 วันนั้นยายได้ใช้ให้แพรว ขี่รถมอเตอร์ไชค์ไปเอาพันธ์ุตัวใหม กับกิ่งต้นใบหม่อนที่บ้านของป้าที่อยู่อีกหมู่บ้านหนึ่ง แล้วได้มีรถกระบะคันหนึ่ง ขับมาชนรถที่แพรวมาทางตรง จนแพรวนั้นได้ตายคาที่ แล้วมีตาทวดมารับขวัญของแพรวที่จุดเกิดเหตุ แล้วพาแพรวย้อนไปในสถานที่แห่งหนึ่ง ที่มีหญิงสาวคนหนึ่ง (ชื่อว่าลี่ถิงอัน)

"พ่อใหญ่หนูอยากกลับบ้าน"  แพรวที่หลังจากพื้นขึ้นมาจากอาการมึงงง แถมเด็กสาวยังรู้สึกปวดเนื้อปวดตัวเหมือนร่างจะแหลก

"พ่อใหญ่หนูอยากกลับบ้าน พาหนูเมือส่งเฮือนแน่จ้า"  แพรวที่หลังจากพื้นขึ้นมาจากอาการมึงงง แถมเด็กสาวยังรู้สึกปวดเนื้อปวดตัวเหมือนร่างจะแหลก

"เมือบ่ได้ดอกลูกหล่า จะเมือไปอยู่แบบใด่ ร่างโตมันแหลกมุ่นเบิดแล้ว แล้วเขากะจัดงานศพเผาไปแล้วนำ"

"เผา... บ่จ้าตา นี่....แพรวตายแล้วแม่นบ่ แพรวบ่อยากเชื่อ" แพรวที่รำพันออกมาเบาๆๆอย่างไม่ค่อยอยากจะเชื่อหูตัวเองสักเท่าไหร่นัก

"แม่นลูกหล่า โตตายแล้ว ถืกรถชนตายค่าที่เลย"

แพรวที่พอได้ฟังตาทวดพูดออกมาแบบนั้น เธอก็เอาแต่ทำหน้าอึ้งๆๆ เด็กสาวมองหน้าชายชราผมหงอกตรงหน้า ด้วยแววตาขอร้องแกมอ้อนวอน

ใบหน้าของแพรวที่เวลานี้มีแววกังวลและตื่นตระหนกอย่างเห็นได้ชัด

"แล้วแบบนี้หนูจะไปอยู่ใสได้อีกละ"

"โตเห็นคนนอนอยู่ม่องนั่นบ่?" แพรวที่มองตามมือชายชราที่ชี้ไปที่ร่างของหญิงสาวบอบบางที่นอนอยู่บนเตียงเก่าๆๆอย่างนึกสงสัยว่าตาทวดกำลังจะบอกอะไรกับเธอกันแน่

"ลาวเบิดบุญคือโตแล้ว เวลาเดียวกันเปะ แล้วพ่อจะพาโตมาอยู่ในร่างนี่แทน ลาว"

" ตากะเว้าไปทั่ว หนูคือสิมาอยู่ม่องแบบนี้ได้ บ้านเมืองกะของกะบ่แม่น"

"อยู่ได้ หรือว่าอยู่บ่ได้ โตกะต้องอยู่แล้วละลูก โตเลือกบ่ได้แล้วล่ะ หรือว่าโตอยากเป็นฝีล่องลอยไปแบบนี้โตกะเลือกเอาเองเด้อ แต่พ่อว่าโตเอาวิชาที่โตมีกับสิ่งของที่ติดโตมานำตอนนี้มาใช้ให้มันเกิดประโยชน์ดีกว่าพ่อว่า แต่พ่อขอแค่ว่าโตอย่าใช้มันพร่ำเพรื่อ แล้วกะห้ามใช้ทำร้ายคนอื่นแค่นั้นเองที่พ่ออยากจะเตือนแล้วตอนนี้พ่อต้องไปแล้ว

 แล้วตาทวดที่เธอเห็นรูปที่ของตาที่แขวนบนฝาผนังบ้าน ที่แม่ของเธอบอกว่าท่านเป็นคุณตาทวดของเธอ ก็ได้หายวับไปกับตา

แพรวที่พยายามตะโกนเรียกคุณตาทวดจนสุดเสียง แต่กลับไม่มีเสียงอะไรเล็ดลอดหลุดออกมาจากเรียวปากสวยของเธอสักคำแล้วร่างที่แพรวจะมาอาศัยอยู่ก็คือ แม่ป่วย มีน้องตัวน้อยที่ต้องดูแล บ้านจนมาก เด็กสาวต้องทำงานทุกอย่างเพื่อให้ได้เงิน แต่ก็ยังไม่พอใช้

มาเอาใจช่วยแพรวในร่างของลี่ถิงอันกันค่ะ แล้วอันที่มีติดตัวมาก็คือฝักแม่พันธ์ุตัวใหมกับกิ่งพันธุ์ต้นใบหม่อน

☆☆☆☆ ย้ำนิยายเรื่องนี้แต่งตามจินตนาการของผู้แต่ง สถานที่ ตัวละคร ไม่ได้อ้างอิงถึงประวัติศาสตร์ความเป็นจริงในยุคนั้นๆๆ อาจจะไม่สมเหตุสมผลไปบ้าง ต้องขออภัยมา ณ.ที่นี้ด้วยนะคะ                    เรื่องนี้ไรท์เคยเลี้ยงตัวใหมมาบ้างค่ะ แล้วเคยทอผ้าใหม แต่พล๊อตเรื่อง และการดำเนินเรื่องลูกสาวของไรท์น้องอายุ12 น้องเป็นคนคิดขึ้นมาเองค่ะ ฝากทุกคนช่วยแนะนำหน่อยนะคะ ถ้าผิดพลาดประการใด เพราะไรท์ไม่มีความรู้เรื่องนิยายจีนเลยค่ะแต่อยากลองแต่งแนวนี้ดูค่ะ

                ❤️ รัตนาภรณ์