นิยายเรื่องนี้สร้างจากจินตนาการของผู้เขียนเพื่อความบันเทิง เหมาะสำหรับผู้อ่านที่มีอายุ 20 ปีขึ้นไป ตัวละคร เหตุการณ์ และพฤติกรรมในเรื่องเป็นเพียงสิ่งสมมุติ ไม่ได้มีเจตนาส่งเสริมการกระทำใด ๆ ทั้งในเรื่องเพศ ความรุนแรงและการใช้วาจา ตัวละครในเรื่องเป็นผู้ใหญ่ที่มีการยินยอมทั้งสองฝ่าย ไม่มีการบังคับฝืนใจ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
******
“เล็กแค่นิ้วสองนิ้วมือของฉัน นายไม่จำเป็นต้องเขินอายหรอก ฉันไม่ได้รู้สึกอะไร” เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่เฉยเมยยิ่งกว่าเดิม
คำพูดนั้นราวกับค้อนทุบลงกลางใจยูอัน ความรู้สึกเหมือนโลกถล่มใส่ทำให้เขาแทบลืมหายใจไปชั่วขณะ รู้สึกเจ็บใจจนเขาสงบอารมณ์ลงได้ในที่สุด
กระต่ายหนุ่มค่อยๆ อ้าขาออก ปล่อยให้หญิงสาวเช็ดตัวทำความสะอาดให้ทุกซอกทุกมุมโดยไร้การขัดขืน แต่แววตาที่ซ่อนอยู่ภายใต้ขนตางอนยาวนั้น กำลังฉายประกายบางอย่าง
แม้ความจริงไนร่าจะเขินอายอยู่มาก แต่ก็พูดไปเช่นนั้น เพราะไม่อยากให้เขาอึดอัด น่าเสียดายที่ทักษะการพูดของเธอมันช่างเป็นพรสวรรค์ด้านการทำให้คนอื่นเข้าใจผิดแบบไม่ต้องพยายาม
เมื่อไนร่าทำความสะอาดเสร็จ เธอก็เก็บถังน้ำและผ้าขนหนูไปวางไว้ จากนั้นกลับมามองยูอันที่ยังคงนั่งอยู่บนเตียง เขาเปลือยกายและอ้าขาอยู่ โดยไม่ยอมหยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่
“คือ..คุณไนร่าครับ ผมขอนอนเตียงคุณด้วยได้ไหมครับ เตียงผมมีแต่คราบเลือดเต็มไปหมดเลย และผมก็ไม่มีแรงทำความสะอาดแล้วด้วย” เสียงที่เปล่งออกมานั้นแผ่วเบา
เขาเหมือนกระต่ายน้อยช่างอ้อน ดวงตากลมโตสั่นระริก เต็มไปด้วยความอ่อนแอและต้องการการปกป้อง เคาะปลายนิ้วชี้กับต้นขาของตัวเองเพื่อแก้เขินหรืออะไรสักอย่าง
ไนร่ามองไปยังฝั่งเตียงของเธอ ซึ่งเป็นเพียงเตียงเดี่ยวของหอพัก ไม่ได้ใหญ่โตหรูหรา หากให้ยูอันนอนด้วย แม้เขาจะตัวเล็ก แต่เธอก็ตัวสูงและรูปร่างใหญ่ เธอคิดว่าเตียงคงเล็กไปสำหรับพวกเขาสองคน อาจต้องเบียดกันจนอึดอัด แต่หากจะปล่อยให้เขานอนบนเตียงที่เปื้อนคราบเลือดอย่างนั้น เธอก็รู้สึกว่ามันน่าสงสารเกินไป
สุดท้ายไนร่าก็พยักหน้าเบาๆ ก่อนจะเดินเข้าไป อุ้มยูอันขึ้นมา ร่างเล็กของชายหนุ่มถูกยกขึ้นอย่างง่ายดายราวกับไร้น้ำหนัก สัมผัสจากปลายนิ้วที่โอบรัดทำให้ร่างกายของเขาร้อนผ่าว แต่ยูอันยังคงนิ่ง ทำตัวให้ดูเป็นกระต่ายน้อยไร้พิษภัย
หลังพาเขาไปวางบนเตียงของเธอ หญิงสาวก็จัดการเก็บผ้าปูที่นอนเปื้อนเลือดจากเตียงของยูอันไปไว้ในห้องน้ำ เพื่อไม่ให้กลิ่นคาวเลือดฟุ้งกระจายจนรบกวนเธอจนนอนไม่หลับ เพราะถึงอย่างไร เธอก็เป็นพรีเดเตอร์ การได้กลิ่นเลือดตลอดเวลาก็รบกวนสัญชาตญาณจนทำให้เธอพักผ่อนไม่ได้เช่นกัน
ยูอันเหลือบมองแผ่นหลังแกร่งแสนเซ็กซี่ของไนร่าที่เดินห่างออกไป รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นมาบนใบหน้าชั่วขณะ
Guest
