คำอธิษฐานที่ฉันลืมไปแล้ว

คุณเคยขออะไรจากจักรวาลไหม? แบบที่ขอด้วยหัวใจจนร้องไห้แบบไม่มีเสียง แล้ววันหนึ่ง...คุณก็ลืมมันไปหมดแล้วจริง ๆ

พราวถามตัวเองในวันแสนธรรมดา – วันหนึ่งที่เธอนั่งเงียบอยู่ริมหน้าต่างออฟฟิศ เหม่อมองฟ้าที่ไม่มีดาว แล้วชายคนหนึ่งก็เดินเข้ามาในชีวิต

เขาชื่อบอม... ชายหนุ่มเจ้าของบริษัทเทคโนโลยีขนาดใหญ่ เขาหล่อ ฉลาด สุภาพ และแปลกมาก... เขาเหมือนคนที่ “รู้จักเธออยู่ก่อนแล้ว” ทั้งที่เพิ่งเจอกัน แววตาเขาเหมือนเคยเห็นเธอร้องไห้ น้ำเสียงเขาเหมือนเคยปลอบเธอมาแล้วในอีกโลกหนึ่ง

แล้วพราวก็เริ่มจำอะไรบางอย่างได้... บางอย่างที่เธอเคยอธิษฐานไว้เมื่อหลายปีก่อน คำอธิษฐานที่เธอลืมมันไปแล้ว...

แสงแดดลอดผ่านม่านโปร่งสีขาว ตกกระทบแก้วน้ำเปล่าบนโต๊ะทำงานจนกลายเป็นเงาสะท้อนที่สั่นไหวบนพื้น พราวมองมันอย่างเหม่อลอย คล้ายหัวใจของเธอก็สั่นคลอนตามแสงที่ไม่มีรูปร่างนั้น

ในบางวันที่เราเติบโตขึ้น เรามักลืมว่าเคยเป็นใครมาก่อน เราเคยร้องไห้กับเรื่องเล็ก ๆ เคยเชื่อในปาฏิหาริย์ เคยเขียนชื่อใครบางคนในสมุดไดอารี่ที่ล็อกด้วยกุญแจเล็กจิ๋ว เคยอธิษฐานกับดวงดาว หรือศาลเจ้าเงียบ ๆ ใต้ต้นไม้ใหญ่ พราวก็เคยเป็นแบบนั้น

ตอนเด็ก ๆ เธอเคยยืนอยู่หน้าศาลเจ้าในหมู่บ้านยามค่ำคืน ลมเย็นพัดกระโปรงนักเรียนไหวเบา ๆ มือเล็ก ๆ สองข้างกุมกันแน่น เธอไม่ได้ขอให้รวย ไม่ได้ขอให้เก่ง แค่ขอให้วันหนึ่งมีใครบางคน ที่มองเห็นเธอแม้ในวันที่เธอเงียบที่สุด ที่อยู่ข้างเธอโดยไม่ต้องพูดอะไรเลย

แล้วเธอก็โตขึ้น ข้ามวัยรุ่นมาเป็นผู้ใหญ่ พบผู้คนมากมาย มีความรักหลายครั้ง และผิดหวังหลายหน เธอลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าเคยขออะไรไว้

จนกระทั่ง...เขาเดินเข้ามา

บอม ไม่ได้มาพร้อมความตื่นเต้น ไม่มีฉากฟ้าผ่าหรือหัวใจเต้นผิดจังหวะ เขามาในจังหวะชีวิตที่พราวเหนื่อยล้า ช่วงเวลาที่เธอไม่ได้ต้องการใคร ไม่ได้มองหาใคร

เขาเพียงเดินเข้ามาในห้องประชุม ท่ามกลางเสียงพรีเซนต์และกลิ่นกาแฟจาง ๆ ในแววตานั้น...มีบางอย่างที่พราวจำได้โดยไม่รู้ว่าจำจากที่ไหน เธอหลบสายตาเขาเหมือนคนเคยรู้จักกันมาก่อน ทั้งที่ความจริง มันเป็นครั้งแรกที่เขาเอ่ยชื่อเธออย่างแผ่วเบา แต่มั่นคง

“คุณพราวใช่ไหมครับ”

เสียงนั้นไม่ได้ดัง แต่มันสั่นบางอย่างในหัวใจเธอ

คืนวันถัดมา พราวฝัน ในฝันนั้น เธอยืนอยู่ใต้ต้นไม้ต้นเก่า ที่ศาลเจ้าในวัยเด็ก และตัวเธอในวัยเยาว์...ยิ้มให้เธอ

“เขากลับมาแล้วนะ” เด็กคนนั้นพูดเบา ๆ ก่อนจะหายไปในสายหมอก

บอมเริ่มกลายเป็นบางอย่างที่ค่อย ๆ ละลายกำแพงในใจเธอ เขาไม่พูดมาก ไม่เร่งรัด แต่ทุกครั้งที่พราวรู้สึกอ่อนแรง เหมือนเขารับรู้ แม้เธอไม่ได้เอ่ยออกมา

เขารู้ว่าเธอไม่ชอบคนที่ถามซ้ำ ๆ ว่า “เป็นอะไร” เขารู้...ในสิ่งที่เธอไม่เคยพูดกับใคร

และยิ่งเขาอยู่ใกล้ เธอก็ยิ่งหวาดกลัว ไม่ใช่กลัวเขาจะไม่รัก แต่กลัวว่าเขาอาจเป็นเพียงภาพลวงตา ที่จักรวาลส่งมาทำหน้าที่ของคำอธิษฐานเก่า ๆ แล้วจากไปอีกครั้ง

เพราะพราวเคยขอไว้… แต่เธอไม่แน่ใจว่าเธอพร้อมจะรับมันไว้จริง ๆ หรือเปล่า

บางที...ความรักที่แท้จริง ไม่ได้มาเพื่อเติมเต็ม แต่มาเพื่อเตือนว่า หัวใจของเรายังรู้สึกได้อยู่

และเมื่อได้เจอใครสักคนที่ทำให้คุณร้องไห้เงียบ ๆ โดยไม่เข้าใจว่าทำไม ใครบางคนที่ยืนอยู่ข้างคุณ โดยไม่ถามสักคำ เพียงแค่มองคุณเหมือนคุณเป็นของสำคัญ ที่เขาเฝ้าตามหามานาน

จงอย่ากลัวที่จะรู้สึก

เพราะนั่นอาจไม่ใช่เรื่องบังเอิญ แต่มันคือการตอบรับของจักรวาล ต่อคำขอที่คุณ...เคยกระซิบไว้

แม้คุณจะลืมมันไปหมดแล้วก็ตาม…