“ขอโทษนะครับ...นี่หอหญิงรึเปล่า”
เสียงทุ้มเย็นเฉียบราวกับจะสะกดทุกสรรพสิ่ง ทำให้ฉันสะดุ้งเฮือก รีบหันควับไปยังต้นเสียงที่ยืนอยู่หน้าลิฟต์
เขาเป็นชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง ผิวขาวจัดจนแทบจะเรืองแสงในความสลัว เสื้อช็อปคณะวิศวกรรมศาสตร์พาดอยู่บนไหล่กว้าง ผมหยักศกเล็กน้อยดูเป็นธรรมชาติ ใบหน้าหล่อเหลานั้นนิ่งเรียบเหมือนไร้อารมณ์ประหนึ่งหุ่นยนต์ ทว่า...แววตาคมกริบคู่นั้นกลับทอประกายอบอุ่นอย่างน่าประหลาด มันอบอุ่นเสียจนใจฉันเหมือนจะกระโจนหลุดออกมาเต้นรำอยู่ตรงหน้าเขาเสียให้ได้
“มะ...ไม่ใช่ค่ะ ที่นี่เป็นหอรวมค่ะ แต่ชั้นนี้ห้องผู้หญิงจะอยู่ทางฝั่งซ้ายทั้งหมดเลยค่ะ” ฉันตอบตะกุกตะกัก
เขายกศีรษะขึ้นลงน้อยๆ เป็นเชิงรับทราบ ก่อนจะก้าวผ่านฉันไปช้าๆ กลิ่นน้ำหอมจางๆ ที่ลอยตามลมมาพร้อมกับเสียงฝีเท้าที่เบาจนแทบไม่ได้ยิน...มันช่างแปลกประหลาดนัก
เขายังไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ ทำไมใจฉันถึงได้เต้นระส่ำขนาดนี้กันนะ
กลับมาถึงห้อง ฉันแทบจะพุ่งตัวไปหา "ยูมิ" รูมเมทคู่ใจทันที
"ยูมิแก! ฉันตายแน่! คนข้างห้องเรา...โคตรหล่อ โคตรแบด!"
ยูมิที่กำลังนอนกลิ้งอยู่บนเตียงชะโงกหน้ามามองอย่างสนใจ แต่แล้วก็กลับไปอยู่ในท่าเดิมพลางเอ่ยเตือนด้วยน้ำเสียงเนือยๆ
"เออๆ...แต่ระวังไว้หน่อยนะ คนแบบนั้นน่ะ ส่วนใหญ่มักจะมีเจ้าของแล้ว"
คำเตือนของยูมิยังวนเวียนอยู่ในหัว แต่ใครจะคิดเล่า...ว่า ‘เจ้าของ’ หรือ ‘แฟนเก่า’ ของเขาคนนั้นน่ะ จะกลายเป็นศัตรูหัวใจของฉันที่ร้ายกาจและดุเดือดขนาดนี้
...
Guest
