ฝากหัวใจไว้ที่รัก

“ผู้หมวดครับ! มีคนเจ็บอยู่ข้างลำธารเบื้องหน้าครับ ดูเหมือนโดนสัตว์หรืออะไรสักอย่างกัด” 

เสียงดาบพงษ์ดังขึ้นไม่ดังมาก แต่ชัดเจนพอที่จะได้ยิน แผนรบเร่งฝีเท้าไปยังจุดที่อีกฝ่ายชี้ ใต้ร่มเงาของไม้ใหญ่ หญิงสาวคนหนึ่งนอนคู้ตัวอย่างอ่อนแรงริมธารน้ำ ใบหน้าซีดเผือด ริมฝีปากขาวซีด เธอสวมผ้าถุงเมืองเหนือ ลายโบราญสีดำกับเสื้อแขนยาวป้ายคอ มวยผมเริ่มหลุดลุ่ย นัยน์ตาแม้จะอ่อนล้า แต่ยังมีแววตื่นตกใจแฝงอยู่ มือบางกำข้อเท้าของตัวเองแน่น และที่น่ากังวลไปกว่านั้นคือ รอยเขี้ยวเล็กๆ ที่แต้มสีแดงจางๆ บนข้อเท้าขาวผ่อง  

“ถูกงูหรือตัวอะไรกัด” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถาม เขาก้าวเข้าไปหาเธอโดยไม่ลังเล ระมิงค์ เงยหน้าขึ้นมามองไปยังเสียงนั้น เขาเป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง แต่ดูแข็งแกร่ง ใบหน้าถูกซ่อนไว้ภายใต้หน้ากากสีดำโผล่มาแค่แววตาคมกล้า นิ่งขรึมสะท้อนถึงบุคลิกที่สุขุมและเยือกเย็น 

“งูกัด..เจ้า” เธอตอบเสียงสั่น ดวงตากลมโตกะพริบถี่คล้ายกับจะห้ามน้ำตาไม่ให้ไหล จากความเจ็บปวดที่เริ่มแล่นเข้ามา เขาทรุดตัวลงข้างเธอ กลิ่นกายของบุรุษเพศ ที่แตกต่างจากพ่อและน้องชายทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาดมันวูบวาบจนใบหน้าเห่อร้อนจนแดงก่ำ ดวงตาคมกริบมองสำรวจบาดแผลอย่างเร็ว โดยไม่พูดพร่ำทำเพลง เขาหยิบมีดพกที่เหน็บไว้ข้างเอวออกมา แล้วดึงผ้าเช็ดหน้าตารางหมากรุกสีขาวดำ ออกจากกระเป๋าเสื้อ ก่อนจะใช้ปลายมีดตัดชายผ้าเป็นเส้นยาว “อย่าขยับ” เขาบอกด้วยเสียงที่จริงจัง “พิษงูอาจแพร่กระจายเร็วขึ้นถ้าเธอฝืนขยับมากไป” ระมิงค์พยักหน้ารับรู้ มองดูชายหนุ่มใช้มือ ผูกชายผ้าเหนือรอยกัดแน่นพอที่จะ ชะลอการไหลเวียนของเลือด เขาทำทุกอย่างคล่องแคล่วราวกับเคยฝึกฝนมาอย่างดี “รู้สึกชาไหม” เขาถามพลางเหลือบตามองใบหน้าหวานที่ยังขมวดคิ้วแน่น 

“มะ…ไม่ชาเจ้า แค่เจ็บแปลบๆ แล้วก็ร้อนวูบที่ข้อเท้า” 

“ลุกขึ้นไหวไหม” เขาถามเบาๆ เธอจึงได้รู้สึกตัว และค่อยๆยันกายลุกขึ้นแต่ด้วยการที่นังท่าเดิมเป็นเวลานานประกอบด้วยความเจ็บปวดจากบาดแผล จึงทำให้เธอลุกไม่ไหว ชายหนุ่มเห็นดังนั้นจึงเข้าไปประคองร่างบางเข้ามาในอ้อมแขนและค่อยๆพยุงเดินไป มือเขาโอบรอบเอวบางของเธอไว้ ร่างทั้งสองค่อยๆเดินตามทางกลับมาถึงหมู่บ้าน แต่เขาคิดว่ามันช้าเกินไปถ้าเป็นงูมีพิษคงจะไม่ทันการ เมื่อคิดดังนั้นจึงหยุดเดินและช้อนตัวหล่อนขึ้นมาอุ้มโดยเร็ว 

“อุ๊ย..!!” เสียงเล็กๆอุทานด้วยความตกใจ “ขอโทษนะคุณผมเกรงว่าจะไม่ทันการ”  

เขาพูดก่อนจะรีบเดินไปตามทางกลับบ้าน ที่ระมิงค์บอกเบาๆ ผ่านชาวบ้านที่กำลังช่วยกันตากข้าว เก็บข้าวโพด หาของป่า ต่างพากันหันมองทั้งคู่ที่เดินผ่าน 

 “เป็นอะไรไปน่ะระมิงค์ ทำไมถึงหน้าซีดอย่างนั้น”  

เสียงพูดคุยเริ่มดังขึ้น ชาวบ้านเริ่มออกมาดู บางคนชี้ไปที่ทั้งคู่และมีสีหน้าไม่สบายใจ ก่อนที่หญิงสาวจะได้พูดอะไรออกไป เสียงทุ้มต่ำก็พูดเสียงดังพอจะได้ยินทั่วถึงว่า 

 “เธอถูกงูกัด ผมช่วยและพากลับมาครับ”  

ทว่าทันทีที่คำพูดนั้นจบลง เหล่าผู้คนที่อยู่ตรงนั้นก็เงียบกริบไป เพราะเห็นว่าเป็นชายหนุ่มแปลกหน้าทั้งภาษาพูดและท่าทาง ไม่ใช่ รามา น้องชายของ ระมิงค์ การที่มีชายแปลกหน้าที่ไม่ใช่พ่อหรือพี่น้องโดยสายเลือดมา สัมผัสตัวของหญิงสาว ต่อหน้าธารกำนัล โดยไม่มีญาติผู้ใหญ่เป็นพยาน นับว่าเป็นการ ผิดประเพณีอย่างร้ายแรง