วันเกิดปีนี้เป็นอะไรที่ต่างจากปีก่อนด้วยทุกอย่างที่ดูตึงเครียด การจัดงานเลี้ยงเล็กๆ ที่บ้านจึงเป็นอะไรที่ดูจะตอบโจทย์ที่สุดแล้ว ภายในคอนโดมีเนียมหรูแต่ไม่มากของณพิชญ์จึงถูกเลือกให้เป็นสถานที่เลี้ยงฉลองวันเกิดของตัวเอง
“พวกเรา วันนี้ฉันมีอะไรสนุกๆ ให้เล่น” สิรินดาเอ่ยขึ้นหลังจากที่กินดื่มกันมาพักใหญ่
“เล่นอะไรของแก สิริน”
“ก็วันนี้วันเกิดแกถูกไหม ยัยพีช”
“ก็ใช่ไง เมาป่ะเนี่ย” ตุลยาทัก
“แก๊งค์เราสามคนมีแกที่ยังโสด และโดดเดี่ยวอยู่นะ ณพิชญ์”
“พวกแกเลิกกดดันฉันเรื่องนี้ได้ไหมว่ะ นี่กดดันกันมาตั้งแต่ยังเรียนไม่จบ จนนี่วันเกิดปีที่ 28 ของฉันพวกแกยังกดดันไม่เลิก” ณพิชญ์โวยวายเช่นทุกปี
“พอๆ เลิกตีหน้ามึนทำมาโวยวาย ปีที่แล้วก็บอกปีนี้จะพาแฟนมา แล้วฉันก็บอกแกแล้วว่าถ้าทำไม่ได้ฉันจะหาให้แกจำได้ไหมตุล”
“เออ จำได้ๆ”
“ดังนั้นวันนี้ ฉันจะหาให้แกเอง รับรองว่าแกจะไม่โสด”
“แกจะไปหามาจากไหน”
“เอาโทรศัพท์มือถือแกมา”
“เอาไปทำไม”
“เหอะน๊า แกก็ให้ๆ สิรินมันไป”
“อ่ะ” ณพิชญ์ยื่นให้เพื่อนตามคำขอ
“เอาหน้ามาสแกนด้วย” สิรินดายื่นให้โทรศัพท์สแกนหน้าณพิชญ์เพื่อปลดล๊อค ก่อนจะหายไปพักใหญ่ ปล่อยให้ตุลยากับณพิชญ์ดื่มกันจนแทบทรงตัวไม่อยู่ ก่อนจะกลับมารวมกับเพื่อนอีกครั้ง
“สิริน หายไปไหนมา ฉันกะตุลกินจนเมาแล้วเนี่ย”
“อะๆ เอาคืนไปฉันโหลดแอพนี้มาให้เผื่อจะเปิดโอกาสให้เพื่อนสาวคนสวยของฉันมีแฟนกับเขาบ้าง” สิรินดายื่นโทรศัพท์คืน
“แอพบ้าบออะไรกัน แอพหาคงหาคู่ไม่เล่นนะ”
“เออว่ะ ว่าไปฉันก็เจอพี่แทนจากแอพนี้นะ” ตุลยาเอ่ยสมทบ “งานดีอยู่นะ”
“ลองเล่นไปเหอะ ก็ปัดๆ ไป ที่ฉันให้แกเล่นมันคือการสร้างโอกาส และที่กล้าให้เล่นเพราะฉันรู้ว่าแต่ดูคนออกฉันเลยไม่ห่วง ว่าแกจะเจอคนหลอกลวงหรือว่าเจอมิจจี้อย่างที่เป็นข่าวหรอก”
“สิริน ตุล พูดจริงๆ นะ เชื่อไหมฉันไม่เคยเชื่อว่าความรักที่เกิดในโลกโซเชียลมันจะมีอยู่จริง คนเรามันจะรักกันมันก็ต้องเจอกัน เห็นกันตัวเป็นๆ หรือเปล่า”
“พูดจาอย่างกับตัวเองมีเวลาออกไปเปิดหูเปิดตา วันๆ ฉันเห็นทำแต่งานๆ คนอะไรเลิกงานก็ห้าทุ่มเข้าไปแล้ว แล้วแกจะมีเวลาที่ไหนหาคู่ว่ะ ดังนั้นเลิกเถียง แล้วก็เล่นๆ ไป จงสร้างและเปิดโอกาสให้ตัวเองรู้ไว้เพื่อน แค่คุยเล่นๆก็ได้ ไม่จำเป็นว่าแกจะต้องไปเดตกับทุกคนเลย”
“ถูกต้องละครับ” ตุลยาเสริมก่อนจะล้มคอพักตรงโซฟา สำหรับคืนนี้ทุกคนก็นอนรวมกันตรงห้องรับแขกเพราะไม่มีใครมีแรงเหลือพอที่จะแบกตุลยาเข้าไปนอนในห้อง
ณ ผับหรู ใจกลางเมืองกรุงเทพ วันนี้ในร้านคราคร้ำไปด้วยคนมากมาย ต่างลุกขึ้นเต้นตามจังหวะเพลง หากแต่มุมหนึงของร้าน ร่างสูงที่นั่งไขว่ห้าง อีกมือเขย่าแก้วเบาๆ
“ยังไงครับไอ้เสือ กว่าจะกลับมาได้ ล่อไป 7 ปีเลยนะ กูแทบจะลืมหน้ามึงไปเลย” ทรงยศเอ่ยแซว ทันทีที่มาถึง
“มาช้า แล้วยังมีหน้ามาแซวกูอีก”
“ที่มาช้า ตั้งใจให้เพื่อนรักได้มีเวลาบริหารเสน่ห์เหล่สาวๆ ไปก่อน วันนี้คนเยอะเพื่อมึงจะได้เจอคนถูกใจบ้าง”
“เหอะ ไม่เอาอ่ะ เดี๋ยวกูก็กลับไปทำงานต่อ ไม่อยากสานต่อ รักระยะไกลมันไม่สนุกหรอก”
“จิณณ์ กูว่ามึงอย่าเอาเรื่องเดิมๆ มาตัดสินคนในอนาคตดิว่ะ”
“อนาคตกูยังไม่เห็นอะไรที่จะไปได้ดี นอกจากงาน”
“เออ ทำจนรวยแล้วเนี่ย แต่เมียไม่มี มึงต้องให้โอกาสตัวเองบ้างยืมมือถือหน่อยสิ กูจะแนะนำอะไรให้ เนี่ยแอพนี้มีแต่สาวๆ น่ารัก โปรไฟล์ดีทั้งนั้นมึงลองโหลดมาเล่นดู ถ้าไม่จริงจังก็แค่เล่นขำๆ ถูกใจก็ปัดเก็บไว้ ไม่ถูกใจก็ปัดทิ้ง” ทรงยศกดหาแอพริเคชั่นก่อนยื่นให้เพื่อสแกนหน้า
“คนที่เขาโปรไฟล์ดีๆ เราจะมาเล่นอะไรแบบนี้ ไม่เหลือมาถึงกูหรอก”
“อย่าว่าไป ทีมึงหล่อขนาดนี้ โปรไฟล์ขนาดนี้ยังไม่มีเลย อย่าคิดเองเออเอง คนแบบมึงมีอีกเยอะ ใครจะรู้พรหมลิขิตอาจกำหนดมาให้เจอในนี้ก็ได้”
“กูเชื่อ แต่กูลิขิตครับทรงยศ”
“งั้นกูปัดประเดิมเลยละกัน กูปัดคนนี้ น่ารักดี” ทรงยศปัดไปเรื่อย “กริ๊ก แมชท์ด้วย เอาไป คนนี้น่ารักดี ถ้าชอบก็ทักเขาไป แต่ถ้ามึงจะปล่อยไว้ก็ได้แล้วแต่มึง แหม เสียดายจริงๆ กุควรจะปัดให้ตัวเอง” ว่าแล้วทรงยศก็คืนโทรศัพท์ให้จิณณ์ไป
Guest
