‘เมื่อเพื่อนรัก ดันเผลอรักเกินเพื่อน’
-ภาม ลาเต้-
“ถ้ามึงอยากรู้ว่า ไอ้ลาเต้มันชอบมึงบ้างมั้ย มึงต้องพิสูจน์”
“พิสูจน์ยังไงล่ะ”
.
“ก็... เผื่อลาเต้จะสั่งเค้กอีกไง จองกับพี่โดยตรงเลยก็ได้”
“อ๋า…. ครับ ๆ”
“นี่ครับ— เอาของผมไปดีกว่าครับ ไอ้ลาเต้มันไม่ค่อยชอบตอบไลน์ใครหรอก
ถ้าไม่สำคัญจริง ๆ”
พรึ่บ!
“โอ๊ย! เออ! จิ๊! กูบอกแล้วว่า ไอ้ลาเต้มันน่ารักจะตาย ขนาดมันพูดกู-มึง ยังดูน่ารักเลย
มึงลองคิดนะ ตายิ้ม ๆ เรียกพี่อย่างนั้น แทนตัวเองว่า น้องอย่างนี้ มีใครจะไม่โดนตกบ้างวะ”
.
“พรุ่งนี้ไปซ่อมรถเป็นเพื่อนหน่อยดิ”
“รถมึงเป็นไร” ลาเต้ขมวดคิ้วถาม
“ไม่รู้เหมือนกัน... แต่แอร์คงเสีย หน้ามึงถึงได้แดงขนาดนี้” ภามยกยิ้มมุมปาก ท่าทางดูเจ้าเล่ห์เกินหน้าเกินตา ทำเอาลาเต้เบิกตากว้าง อ้าปากพะงาบ ๆ แบบหาคำพูดไม่ออก ก่อนจะรีบยกมือขึ้นปิดแก้มตัวเองแทบไม่ทัน
“บะ... บ้า! กูไปก่อนนะเว้ย!” ลาเต้พูดเร็ว ๆ ก่อนจะผลุนผลันเปิดประตูลงจากรถแทบจะทันทีแล้วไม่ลืมหันกลับมาส่งเสียงตะโกนขณะวิ่งขึ้นตึกไปด้วยความเร็วระดับโอลิมปิก เสียงหัวเราะทุ้มต่ำของไอ้ภามดังลอดตามหลังมาเบา บ้าเอ๊ย... ไอ้สายตานั้นมันหมายถึงอะไรเนี่ย!
Guest
