ร้ายนักรักได้มั้ย

ตุ๊บ! 

"ขอโทษครับ" ผมค่อยๆ หันไปขอโทษผู้หญิงที่ผมวิ่งไปชนหลังเพราะมัวแต่เล่นสนุกกับพี่สาว เธอดูสวยมาก รูปร่างสมส่วนและดูเหมือนจะสูงกว่าพี่สาวผมหน่อยๆ ราวกับว่าเป็นดาราเกาหลีที่หลุดออกมาจากนิตยสารเลย แต่สายตาของเธอที่หันมามองผมทำไมมันน่ากลัวแบบนี้กันนะ ผมยอมรับว่าเธอหน้าตาดีมากแต่สายตาที่เธอใช้มองคนอื่นๆ รอบข้างมันดูไม่เป็นมิตรจนคนอื่นไม่กล้าเข้าใกล้ 

"มีตาไว้ทำอะไรถ้าไม่ได้มีไว้ดู" เธอหันมามองหน้าผมนิ่งๆ และพูดด้วยเสียงเย็นชา ก่อนจะตวัดสายตาไปมองพี่สาวของผมที่ยืนอยู่ข้างหลังด้วยสายตาที่อาฆาตแค้น ริมฝีปากที่สีอมชมพูระเรื่อแสยะยิ้มมุมปากขึ้น 

"นึกว่าใคร ที่แท้ก็ ขอบฟ้าเพื่อนรักนี่เอง" 

"...." 

"ดูสนุกจังเลยนะ ความรู้สึกหลังจากที่แย่งของคนอื่นไป มันมีความสุขมากเลยหรอ" เธอพูดทั้งที่ยังมุมปากอยู่ แต่เป็นยิ้มที่มีหลากหลายความหมายทั้ง รังเกียจ แค้นและอ่อนแอ... 

"เอวา..." ผมหันไปมองหน้าเจ๊ที่ยืนอยู่หลังผม พึมพำออกมาด้วยเสียงเบาๆ รอยยิ้มบนหน้าของเธอค่อยๆ จางลงกลายเป็นสีหน้าซีดเซียวเหมือนกำลังกลัวอะไรสักอย่างอยู่ พี่ไนล์ก็เหมือนกัน ต่างจากผู้หญิงคนนั้นที่ยืนแสยะยิ้มอย่างไม่หวั่น ผมก็ไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นอะไรกัน แต่สัญชาตญาณผมบอกว่า ผู้หญิงคนนี้คงเป็นคนไม่ดีเท่าไรนัก 

"ขอบฟ้ามานี่" พี่ไนล์ดึงเจ๊ไปข้างๆ โดยที่สายตาของผู้หญิงของคนนั้นเลื่อนลงมามองที่มือของพี่ไนล์กับเจ๊ที่ประสานกันอยู่ ผมไม่รู้ว่าผมคิดไปเองหรือป่าว แต่ผมสัมผัสได้ว่า สายตานั้นคือ สายตาของความอ่อนแอที่เธอเผลอทำมันหลุดออกมา ถึงมันจะแค่แวบเดียวก่อนที่จะปรับกลับมาให้เป็นปกติแต่ผมก็ดูออกว่า เธอกำลังพยายามซ่อนมันไว้ไม่ให้ใครเห็น