ลิขิตกาลบันดาลรัก

เสิ่นเยี่ยนฟางเจ้าสาวของเมิ่งหย่งชวน ถูกเมิ่งจื่อ  ลูกพี่ลูกน้องสามีผลักตกน้ำเพราะต้องการแย่งปิ่นปักผมของนาง  แต่นางไม่ยอมจึงยื้อแย้งกัน  ปิ่นนี้เป็นของดูต่างหน้าชิ้นเดียวที่มารดาทิ้งไว้  หลังจากตกน้ำก็มีคนช่วยขึ้นมาได้  จากนั้นนางก็ป่วยแต่เพราะสกุลเมิ่งไม่ต้องการเสียเงินค่ารักษา สุดท้ายเด็กสาวก็จับไข้จนจากไป จนวิญาณของหลิวเยี่ยนฟางที่ตายจากรถประสานงากับคนเมาแล้วขับเข้ามาแทนที่

"เอ้อ ได้เกิดใหม่ทั้งทีก็โคตรจน  ฉันควรดีใจไหมวะคือนี่บ้านเหรอเนี่ย แล้วยังมีญาติผัวประสาทเห็นแก่ตัวชอบเอาเปรียบ อีกเวรของกรรมจริงๆ"

หลิวเยี่ยนฟางที่ตอนนี้อยู่ในร่างของเสิ่นเยี่ยนฟางสาวน้อยวัยสิบเจ็ดกำลังด่าทอชะตาชีวิตที่ได้เกิดใหม่

ก่อนจะเข้าไปดูสามีหมาดๆที่เพิ่งจะแต่งงานกันเมื่อวาน  ก่อนที่เมิ่งจื่อบุตรสาวลุงใหญ่ของเขาจะผลักร่างเดิมตกน้ำจนเป็นไข้แล้วจากไป

อืมหล่อมาก เสียดายขี้โรคไปหน่อย เฮ้อเวรกรรม ก่อนจะเรียกคนที่หลับอยู่ให้ตื่น

"นี่เมิ่งหย่งชวน มาคุยกันหน่อยข้ามีเรื่องต้องคุยกับท่าน"

เมิ่งหย่งชวนตื่นนานแล้วตั้งแต่เห็นนางยืนเท้าเอวเป่าปอยผมตนเองทำท่าเหมือนลูกแมวน้อยขู่ฟ่อๆ ชี้ท้องฟ้าด่าสายลมอยู่หน้าบ้านก็อมยิ้ม ก่อนจะปรับสีหน้าจริงจัง

"อืม ภรรยาเจ้ามีเรื่องอันใดหรือ"

คำว่าภรรยาทำเอาหลิวเยี่ยนฟางถึงกับหน้าแดงจนถึงใบหู ก่อนจะปรับสีหน้า

"น้องสาวเจ้าอยากเก็บไว้ไหม ปิ่นปักผมนั่นของมารดาข้า นางหน้าด้านยื้อแย่งเจ้าตอบมาคำเดียวยังต้องการนางไหม"

เมิ่งหย่งชวนไม่เข้าใจที่นางพูดจึงส่ายหน้า แต่คนตัวเล็กเข้าใจผิดว่าเขาบอกว่าไม่ต้องการจึงพยักหน้าให้เขา เรียกหาน้องชายสามีหมาดๆทันที

"อืมดีมาก เมิ่งลู่เจินเจ้ามาดูพี่ชายเจ้าหน่อยเข้าจะไปทวงของๆข้าคืน"

พูดจบก็ตรงไปบ้านใหญ่ของสกุลเมิ่ง ไม่นานชาวบ้านในหมู่บ้านก็ได้ยินเสียงโหยหวนของคนบ้านเมิ่ง อีกทั้งเสียงข้าวของถูกทุบทำลาย ได้ยินเสียงเสิ่นเยี่ยนฟางตวาดและชี้หน้าคนบ้านเมิ่ง รอบตัวนางแผ่รัศมีอำมหิตใช่น้อยเลย

"เมิ่งจื่อ จำไว้ของๆข้าถ้าข้าไม่ให้ก็อย่าได้โลภ ส่วนสามีข้าป่วยข้าจะรักษาเขาหายหรือไม่ก็เรื่องของข้า  คิดจะฝังข้าให้ไปเป็นเพื่อนกับเขาหรือ  ยายแก่แร้งทึ้งเจ้ารักหลานชายคนนี้แต่เมื่อไหร่กัน พอหาประโยชน์ไม่ได้ก็ขับไล่ไสส่ง เงินสินสอดที่แต่งข้ามานั้นผู้นำหมู่บ้านเป็นคนจ่าย  อย่าห่วงเลยข้าจะฝังพวกเจ้าก่อนจะได้มีคนรอรับเขาที่ปรโลก ข้าว่าฝังบ้านเมิ่งพวกเจ้าทั้งตระกูลเลยดีไหม"

ก่อนจะทั้งเตะทั้งกระทืบจนแต่ละคนสภาพดูไม่ได้ หัวบวม ปากแตก กระทั่งพ่อเฒ่าแม่เฒ่าเมิ่งเองก็ยังหน้าบวม ชาวบ้านที่เป็นบุรุษยังไม่กล้าห้าม  นางช่างน่ากลัวจริงๆ

หลิวเยี่ยนฟางมองหน้าทุกคน ชาติก่อนเธออยู่หน่วยรบพิเศษ เธอไม่ได้ปฏิบัติภาระกิจ แต่เธอเป็นครูฝึกนาวิกโยธินเหล่านั้น 

"ถุย กล้าหือกับเจ๊เหรอ เดี๋ยวแม่จับทุ่มให้หมดเลย มองอะไร  เมิ่งซานเจ้าเป็นลุงของพวกเขาแต่กลับไร้ปราณี หากข้ารู้ว่าเจ้าตีลู่เจินน้องสามีข้าอีกข้าจะตัดมือเจ้าทิ้ง หึ มีแต่พวกอยากตายทั้งนั้น "