ข้าลุ่มหลง แต่พระองค์กลับไร้ใจ

หลินซูเหยารักหยางจวิ้นอ่อง นางทั้งลุ่มหลง ทั้งหมกมุ่น ตั้งแต่ยังไม่ถึงวัยปักปิ่นนางก็เริ่มเสพติดความงาม สิ่งใดว่าดี สิ่งใดว่าล้ำค่านางล้วนเสาะหาทั้งยินดีจ่าย ซ้ำศาสตร์แขนงต่าง ๆ ทั้งดนตรีทั้งอักษร งานสตรี มารยาทที่พึงมีนางล้วนร่ำเรียนอย่างยากลำบาก นางบากบั่นมานะเพื่อให้เทียมบารมีของหยางจวิ้นอ๋อง สินเดิมของมารดาถูกนางนำมาถลุงใช้จนเสียเกือบหมดแต่มิใช่ว่ามิหาเพิ่มเติม นางรู้จักใช้นางล้วนรู้จักหา  

ส่วนนิสัยนั้นด้วยถูกตามใจมาตั้งแต่ยังเล็ก แรกเริ่มเดิมทีนิสัยร้ายกาจรักแรง หึงแรง ทั้งสองแม่ลูกแม่เลี้ยงและน้องรองของนางที่เป็นหนามข้างใจนั้น ซูเหยาเกลียดแสนเกลียด ยิ่งหยางจวิ้นอ๋องแสดงออกชัดเจนว่าพึงใจในชิงเยว่หาใช่ตน ทั้งที่พระองค์กินเต้าหู้นางไปครั้งแล้วครั้งเล่า การที่เห็นบุรุษที่เป็นของตนไปพึงไปสตรีอื่นซ้ำเป็นสตรีที่นางเกลียด นางยิ่งเกลียดจนกระทำการอุกอาจเป็นเหตุให้ถูกส่งไปดัดนิสัยที่ชนบทนอกเมือง หลินซูเหยาเจ็บใจเหลือแสน น้อยใจเสียจนเจียนขาดใจตาย คราแรกนางกินไม่ได้แทบไม่อยากมีชีวิตเหลืออยู่ จนเมื่อหลายปีผ่านไปนางเติบโตขึ้นอายุได้ 18 ปี ผู้เป็นบิดาก็เรียกกลับเมืองหลวง นางจึงได้หวนคืนสู่จวนเสนาบดี

หวนคืนครานี้จวนใหญ่มิได้มีสิ่งใดให้นางอาลัยเท่าผู้เป็นย่าอันเป็นที่รัก เหตุการณ์หลาย ๆ ทำให้นางเติบโตขึ้นและเยื่อใยที่มีต่อหยางจวิ้นอ๋องถูกเก็บไว้ลึกสุดหัวใจ ในเมื่อทั้งสองรักกันมากนางก็จะถอย หลังจากได้ฟื้นฟูจิตใจร่วมสองปีกลับมาครานี้นางจึงตั้งใจตามประสงค์คำขอสุดท้ายของผู้เป็นย่าคือหวังอยากเห็นทายาทของนางก่อนตาย เช่นนี้นางจึงยินยอมแต่งให้คุณชายตระกูลโหว ท่านโหวน้อยที่ติดมารดา ทำตัวราวลูกแหง่ ถนัดใช้เงินมิใช้ปัญญา แต่นางเอกเราคิดว่าชาตินี้ผิดหวังกับรักแรกไปแล้ว รักครั้งนี้จึงมิได้หวังอะไร ใจนางเพียงอยากแต่งออกจากเรือนและมีลูกให้ท่านย่าสักคน ส่วนพ่อของเด็กนางมิจำเป็นต้องมีก็ได้ เพียงต้องหาเงินให้มากหน่อยเพื่อซื้อจวนหลังใหม่ รับท่านย่าไปอยู่ด้วยกันพร้อมทั้งลูกน้อย แค่นี้ก็น่าจะเพียงพอแล้วสำหรับชีวิตของนาง

แต่ครั้นเหตุการณ์กลับมิเป็นเช่นนั้นเมื่อใครบางคนยังตามรังควานนางไม่ยอมเลิกรา งานหมั้นของนางก็ถูกหยางจวิ้นอ๋องขู่เผาจวน เทศกาลโคมไฟนางถูกไล่ฆ่า ร้านค้านางขายดีจนหน้าใจหาย เหตุการณ์วุ่นวายแวะเวียนมาให้นางกลุ่มใจไม่เว้นวัน ทั้งตระกูลโหวนั้นตั้งแต่บุตรชายหมั้นหมายกับนางก็เกิดเหตุการณ์ร้าย ๆ ขึ้นเสียไม่หยุดหย่อนจนต้องมาขอถอนหมั้นเพราะโทษว่านางนั้นนำโชคร้ายมาสู่ตระกูล งานนี้นางจะทำเช่นไรได้เล่า 

ท่านย่าก็เจ็บป่วยอาการมิสู้ดีเช่นนั้นทำสิ่งใดได้นอกเสียจากไปว่าจ้างบุรุษซักคนมาเป็นสามี เพียงเลือกดี ๆ หน่อยก็น่าจะพอได้ งานง่ายเงินดีปรนนิบัตินางเพียงยามค่ำคืนมิจำเป็นต้องรู้หน้าชื่อเสียง แต่ผู้ใดจะรู้ว่าบุรุษที่นางว่าจ้างนั้นจะเป็นบุรุษผู้นั้นที่ประกาศว่าเกลียดนางหนักหนา

"เพียงเรื่องในวัยเด็กเจ้าจะเก็บมาใส่ใจทำไม บัดนี้ข้าโตแล้วความรู้สึกย่อมต้องเปลี่ยน อีกอย่างสตรีเช่นเจ้าข้ารักมิลงเสียหรอก"

"เหตุใดท่านอ๋องรับสั่งเช่นนี้ในเมื่อกินเต้าหู้ข้าไปแล้ว หลายคราด้วย แล้วเหตุใด..."

"เป็นเจ้ายินยอมเองมิใช่รึ ข้าเองก็เป็นบุรุษใยจะทนต่อความชั่วร้ายของเจ้าได้"

"แต่เป็นท่านเองที่บอกว่ายังไม่แน่ใจมิใช่รึ มิเช่นนั้นซูเหยาจะทนให้พระองค์ย่ำยีถึงขนาดนี้หรือ"

"หึ! ก็จนถึงครานี้ข้าก็ยังมิรู้สึกสิ่งใด และข้าไม่อยากทำร้ายซูเยว่แล้ว เช่นนั้นเจ้ากับข้าต่อไปก็ไม่ต้องมาพบกันอีก"

"ท่านอ๋อง ข้าไม่ยอม ซูเหยาไม่ยอม"

"ไม่ยอมแล้วเจ้าจะทำสิ่งใดได้ หึ! เจ้าจะประจานตัวเองเช่นนั้นรึ เอาสิหากเจ้ากล้า ข้าก็จะดูเสียหน่อยว่าจะมีผู้ใดหน้าไหนมันเชื่อกันหึ!"

"ท่านอ๋อง!"

หยางจวิ้นอ๋อง หรือ จ้าวหยางอ๋อง องค์ชายรูปงามในองค์รัชทายาทผู้ล่วงลับทั้งองอาจเป็นที่เลื่องลือไปทั่วแคว้น องค์ชายที่มิได้คิดแย่งชิงบัลลังก์กับบรรดาท่านอาแต่ดูเหมือนเสด็จปู่จะคอยยัดเยือดบัลลังก์ให้ไม่หยุด เมื่อศึกแดนเหนือสงบจึงได้นำกำลังทหารกลับเข้าเมือง กลับมาครานี้มิมีสิ่งใดให้ทำมากนักเพียงช่วยเสด็จปู่ว่าราชการเล็ก ๆ น้อย ถูกเชิญไปเยือนจวนเหล่าขุนนางมิได้หยุดหย่อน ตำหนักอ๋องที่ว่างเว้นชายาของเขาล้วนเป็นที่หมายตาของเหล่าขุนนางน้อยใหญ่ราวเสือจ้องขย้ำเหยื่อก็มิปาน ความมิมีสิ่งใดจรรโลงใจทำให้ลอบออกจากวังช่วยเหลือประชาชนผู้ยากไร้อยู่บ่อยครั้ง จนกระทั่งได้พบกับสาวงามจิตใจดี คุณหนูรองจวนเสนาบดีหลิน เขาจึงถือโอกาสสานสัมพันธ์หวังแต่งเป็นชายาเข้าตำหนักอ๋อง แต่นึกไม่ถึงว่าจะมีสตรีนางหนึ่งที่นางอ้างคำสัยญาในวัยเด็กไม่เลิก คำสัญญาที่ตัวเขาเองก็จดจำไม่ได้แล้ว และจำแม้กระทั่งชื่อนางไม่ได้เสียด้วยซ้ำ คอยจองล้างจองผลาญความรักของเขาและซูเยว่อย่างน่าชัง จนกระทั่งนางล่อลวงเขาด้วยสัมพันธ์สวาทและเขานั้นเกิดติดใจจนเกิดความสัมพันธ์ลับ ๆ มาเรื่อยจนกระทั่งวันนั้นที่ซูเยว่เริ่มจะระแคะระคายเขาจึงได้หยุดทุกอย่าง 

เเละเมื่อเขาหยุดนางกลับมิยินยอมจนทำเรื่องอุกอาจร้ายกาจจนตัวนางเองต้องถูกส่งไปดัดสันดานที่ชนบท นั่นทำให้ลึก ๆ ในใจจ้าวอ๋องรู้สึกผิด และรู้สึกว่าชีวิตเขานั้นแท้จริงแล้วต้องการสิ่งใดในเมื่อซูเยว่ที่เขาคิดว่ามีใจนับวันที่ใกล้ชิดกลับรู้สึกเบื่อหน่าย และยิ่งเมื่อนางหวนกลับคืนแล้วตกลงหมั้นกับจวนโหว จ้าวหยางก็รู้สึกว่าความรู้สึกยิ่งเด่นชัดในใจร้อนรนแปลกประหลาด ถึงกระนั้นเขาก็ยังมิยินยอมรับว่าเขาได้พ่ายแพ้กับนางที่ตนนั้นเคยเกลียดเสีย

หลินชิงเยว่ แม้มารดาเป็นฮูหยินรองแต่ตระกูลฝั่งมารดานั้นอำนาจล้นฟ้า นางเกลียดเเสนเกลียดพี่สาวต่างมารดาที่มีท่านย่าและท่านพ่อตามใจ เหตุนี้ทำให้นางพร้อมแย่งชิงทุกอย่างของพี่สาวมาเป็นของตน ไม่ว่าจะเป็นชื่อเสียง หรือสิ่งต่าง ๆ ที่นางทำ ซูเหยาทำสิ่งใดชิงเยว่ต้องดีกว่า แม้กระทั่งบุรุษที่นางพึงใจก็ต้องตกเป็นของนาง และนางจะต้องชิงมันมาให้จงได้! 

สวัสดีค่ะทุกคน ได้ฤกษ์เปิดเรื่องใหม่ของไรท์อีกแล้ว วันนี้ขอฝากลูกสาวซูเหยาไว้ในอ้อมอกอ้อมใจของแม่ ๆ ทุกคนด้วยนะคะ ฝากเอ็นดูน้องด้วยน๊า 

นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นจากจินตนาการ ไม่ได้อิงประวัติศาสตร์ใด ๆ ทั้งสิ้นนะคะ 

ดราม่าอาจมีบ้างไม่หนักหน่วง แต่ฟีลกู๊ดก็ยังมีอยู่น๊า ลูกเขยไม่นอกกายนอกใจน๊า 

สุดท้ายนี้ไรท์หวังเป็นอย่างยิ่งว่าทุกคนจะสนุกไปกับนิยายของไรท์นะคะ 

ฟู่จินเฟย 

สุดท้ายนี้ขอขอบคุณทุกยอดการอ่าน ยอดสนับสนุน และทุก ๆ ความคิดเห็นนะคะ 🙏🙏😄🍃 

นิยายเขียนขึ้นจากจินตนาการ ไม่อ้างอิงจากประวัติศาสตร์ใด ๆ ห้ามคัดลอก ดัดแปลงใด ๆ ทั้งสิ้น 

สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 และฉบับเพิ่มเติม 2558