ใยบำเรอ

ใยบำเรอ 

เจียระไน (เจี๋ย) & เพชรน้ำผึ้ง (ผึ้ง) 

----- 

ห้ามรัก ห้ามท้อง ห้ามใครรู้เรื่องของเรา ทำได้ไหม 

คำโปรย 

           เสียงรถคุ้นหูแล่นมาดับเครื่องตรงหน้าบ้านเช่าหลังเก่าเรียกความสนใจจากเพชรน้ำผึ้งออกจากแผ่นพับให้ความรู้สำหรับคุณแม่มือใหม่ของโรงพยาบาล ว่าที่คุณแม่เดินออกมายังประตูรั้วความสูงสองเมตรเพื่อพบกับแขกไม่อยากรับเชิญ ความสูงของประตูรั้วเฉียดหลังคาต่อเติมยากจะให้บุคคลภายนอกปีนเข้ามาได้ 

           “มาทำไมอีกคะ” ถามขึ้นโดยไม่ได้เปิด ตั้งใจว่าจะไม่เปิดต้อนรับ 

           “เอานี่มาให้” เจียระไนหยิบถุงประทับตราภัตตาคารหรูสองถุงใหญ่ออกจากเบาะข้างคนขับเนื่องจากท้ายรถใส่ไม่หมด เขายื่นถุงอาหารให้เธอ “ทำไมเมื่อเช้าไม่รอ โทรหาก็ไม่รับ”  

           “ขอบคุณค่ะ” กล่าวตามมารยาท เสียงหวานสะบัดเล็กน้อย ถึงจะรู้สึกตงิดแต่เพชรน้ำผึ้งก็เอื้อมมือรอดช่องประตูรั้วไปรับของมาถือไว้ ยังไม่คิดเปิดประตู ของแค่นี้ไม่อาจเรียกคืนความรู้สึกดีที่เสียไปได้หรอกนะ 

           เจียระไนไม่อยากใช้เธอจึงใช้มือดันประตูรั้วให้เลื่อนเปิดแต่ติดกลอน “ไขประตูให้หน่อยดิ” 

           “แค่เอาของมาให้ไม่ใช่เหรอคะ ผึ้งได้ของแล้ว คุณเจี๋ยจะเข้ามาทำไมคะ” ถามเสียงซื่อแฝงความหงุดหงิดอย่างที่คนฟังพอจะรู้แต่คิดว่าไม่น่าจะมีปัญหา 

           “มันยังไม่หมด มีอีก” เปิดท้ายรถเผยให้เห็นนมสำหรับหญิงตั้งครรภ์และส้มสายน้ำผึ้ง อย่างละหนึ่งลังใหญ่  

           “จะซื้อมาทำไมเยอะแยะคะ” เบิกตากว้างทั้งมองด้วยสายตาตำหนิ 

           “ผมอ่านเจอว่าคนท้องต้องกินนมเยอะๆ” ว่าพลางยกสองลังซ้อนกันไว้แล้วยกขึ้นด้วยสองแขนในคราวเดียว ชายฉกรรจ์แข็งแรงกำยำไม่สะทกสะท้านต่อน้ำหนักจวนยี่สิบกิโลกรัมแต่ “เปิดประตูให้เร็วๆ สิ ผมหนักนะ” 

           “...” เจ้าของบ้านหรี่ตามองคนที่บอกว่าหนักทว่าท่าทางสบายเหลือเกินอย่างพิจารณา ไม่อยากเชื่อ 

           “ผึ้งถือไม่ไหวหรอก คนท้องคนไส้เขาห้ามถือของหนักไม่ใช่เหรอ”