หากเรารักกันมากพอ
ปณิธิ (ปิง) & พิกุลแก้ว (แก้ว)
+++++
ไม่ว่าแม่หรือลูกก็ไม่เอาทั้งนั้น ปล่อยท้องเองก็เลี้ยงเอง
คำโปรย
“กลับมาทำไมอีกล่ะ”
“มานอนเป็นเพื่อนหนูไง บอกแล้วไงว่าจะอยู่เป็นเพื่อนน่ะ”
“แต่...”
“ถ้าไม่อยากให้อยู่เป็นเพื่อนงั้นอยู่เป็นผัวก็ได้”
เธอยังไม่ทันได้พูดเขาก็สวนขึ้นเสียก่อน แน่นอนว่าระคายหูคนฟังเหลือประมาณ
“ไม่ใช่! ตอนนี้เราไม่ได้เป็นอะไรกัน เราหย่ากันแล้ว”
“ย้ำจังเลยนะ” ทอดเสียงอ่อน
“ก็มันเรื่องจริง”
“เอาเถอะ” เขาทำหน้าอิดระอาแต่ถึงกระนั้นก็ยังไม่วาย “เป็นอดีตผัวก็ได้”
“พี่ปิง!”
“โอเคๆ ยอมแล้ว” เขายกมือเป็นนัยว่ายอมแพ้แล้วเดินไปเปิดประตูตู้เสื้อผ้า เก็บกระเป๋าเสื้อผ้าไว้ในนี้ก่อน เขาอาบน้ำมาจากบ้านแล้วมันเป็นชุดสำหรับพรุ่งนี้ มีของเธอหนึ่งชุดด้วยเอาไว้ใส่ตอนออกจากโรงพยาบาล ทีแรกว่าจะเอาไปเก็บห้องนอนญาติแต่เปลี่ยนใจ เอาไว้ตู้นี้จะได้หยิบง่ายๆ ยังไม่อยากห่างเธอ เช่าห้องทิ้งไว้อย่างนั้นถ้าเธอไล่ค่อยไป
พิกุลแก้วรอจนชายหนุ่มเก็บของเสร็จ ถึงตอนนี้แน่ใจแล้วว่าเขาจะไม่ไปไหน
“หนูไม่อยากให้พี่อยู่ที่นี่”
“พี่ออกค่าห้องให้ก็แบ่งๆ กันอยู่หน่อยไม่ได้หรือไง ทำไมชอบไล่กันนัก”
“จะนอนที่นี่ให้ได้เลยใช่ไหมน่ะ”
“งั้นสิ เก็บเสื้อผ้ามาแล้ว จะอยู่จนหมอให้กลับบ้านนั่นแหละ ไล่ยังไงก็ไม่ไปหรอก”
“ฮึ!” เห็นว่าไล่ยังไงเขาก็ยังทำมึน เป็นเธอที่อ่อนใจจะไล่ พูดไปก็เปลืองแรงเปล่า ตัดสินใจพลิกร่างหันหลังให้อีกคนอย่างสะบัดสะบิ้งแน่นอนว่าขัดตาคนมองจนชายหนุ่มต้องออกปาก
“อย่ากระแทกตัวแรงนักสิ เดี๋ยวก็เจ็บตัวอีกหรอก”
“ไม่ต้องมายุ่ง!”
Talk : ฝากคนโบ้หน้ามึนไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะคะ
Guest
