ฮูหยินของข้าถึงเวลาจะกลับจวนได้หรือยัง

หลี่เสี่ยวหรูทะลุมิติมาอยู่ในร่างสตรีที่ชื่อและแซ่เดียวกัน นางเป็นฮูหยินของหวงจื่อหานราชครูหนุ่มวัยสามสิบ  แต่งงานมาปีกว่าสามีไม่เคยมองหน้า  เอาแต่ตั้งท่ารังเกียจ  เขามีคนรักอยู่แล้วนางถูกปู่ของตนอาศัยบุญคุณเคยช่วยชีวิตท่านผู้นำตระกูลหวงให้เขารับหลานสาวกำพร้าเป็นภรรยา  ไม่นานนางก็แต่งเข้ามา  หวงจื่อทงปู่ของเขาก็จากไป   นางได้รู้จักกับซุนเฟิงย่า จ้าวหลาน  ซุไห่ถิง  และจางลี่อิน  พวกนางล้วนเป็นอูหยินที่สามีรังเกียจ  แต่งมานานไม่เคยร่วมหอสักครั้ง  จนกระทั่งพวกนางรวมตัวกันทำขนมที่เรือนร้างของหลี่เสี่ยวหรู  กลับถูกใช้เป็นข้ออ้าไม่สำรวม  นางถูกโบยสิบไม้อีกทั้งบรรดาสามีทั้งหลายก็ลงโทษฮูหยินของตนให้คุกเข่าที่ศาลบรรพชนสามวันอาหารเพียงวันละหนึ่งมื้อ  นั่นเป็นจุดเปลี่ยนที่ทำให้หลี่เสี่ยวหรูพาสหายทั้งสี่หนีออกจากเมืองหลวง  พร้อมกับทิ้งใบหย่าไว้ให้พวกเขาดูต่างหน้า   

ทั้งห้าคนขบกรามแน่น  หนีหรือกล้าดียังไงกัน 

"หึจ้าวหลานนางช่างกล้านัก  พี่จื่อหานฮูหยินท่านดูท่าที่ผ่านมาแสร้งอ่อนแอสินะ" 

หยางหมิงเช่อโกรธจ้าวหลานจนแทบจะอยากหานางให้เจอแล้วบีบคอนางนักเขาเป็นถึงหัวหน้าหน่วยองครักษ์เสื้อแพร  ถูกฮูหยินเขียนใบหย่าทิ้งไว้ให้เรื่องนี้รู้ถึงไหนอายถึงนั่น 

หวงจื่อหานหลับตาคาดโทษหลี่เสี่ยวหรูในใจ  เขาต้องตามหานางให้เจอ  กล้าดียังไงป่วนไปทั่วยุยงให้ภรรยาผู้อื่นกระด้างกระเดื่องต่อสามีเช่นนี้ 

"หวงจื่อหานที่นี่เรือนข้าไม่ใช่จวนราชครู  เชิญไปได้แล้ว" 

"หึ  เจ้าเป็นเมียข้าเรือนเจ้าเรือนข้ามีที่ไหนกัน" 

"ข้าเขียนใบหย่าแล้ว  ภรรยาของเจ้ามิใช่ท่านหญิงเซียงเซียงหรอกหรือ อ๊ะ!! ปล่อยข้านะ" 

"ใบหย่ามีเพียงลายมือเจ้าข้ามิได้ลงนามแต่อย่างใด" 

อีกสี่คนก็ฉุดข้อมือคนของตนไว้   หวงจื่อหานอุ้มหลี่เสี่ยวหรูขึ้นมานางดิ้นเขาจึงก้มลงจูบนางไม่ให้ตั้งตัว  หลี่เสี่ยวหรูหลบก็ไม่ได้ 

"ท่านทำบ้าอะไร" 

"เจ้าแต่งมาปีหนึ่งหนีข้ามาอีกปีครึ่ง ได้เวลาเข้าหอแล้วแม่ตัวดี  เดิมทีเห็นว่าเจ้ายังเด็กเลยไม่อยากเอาเปรียบตอนนี้เจ้าพร้อมแล้วกระมัง  ท้องว่างแล้วฟุ้งซ่าน  มีบุตรให้ข้าสักสิบคนจะได้ทำเรื่องไร้สาระน้อยลงหน่อย