Please Remember Me เสียงเรียกของหัวใจ (อ่านฟรี)

Please Remember Me เสียงเรียกของหัวใจ 

ภูวดล x พีรดา 

เคยคิดไหมว่า ‘ชีวิต’ คืออะไร สำหรับใครหลายๆ คน คงคิดว่า ชีวิต คือการมีเงินในกำมือ แล้วมันสามารถตอบสนองความ ‘ต้องการ’ หรือง่ายๆ ก็คือ ‘กิเลส’ ของคุณนั่นเอง หรือคนอีกหลายๆ คน อาจจะคิดว่ามันคือ การใช้ชีวิตร่วมกันของคนสองคน มีความรักที่หอมหวาน พร้อมด้วยพยานตัวน้อยๆ ที่จะทำให้ชีวิตครอบครัวสมบูรณ์แบบยิ่งขึ้น เลี้ยงดูเขาด้วยความรักและความอบอุ่น จนพวกเขาเติบใหญ่มีครอบครัวเป็นของตนเอง 

ซึ่งมันก็เป็นวัฏจักรของชีวิตมนุษย์ และมันจะดำเนินเป็นไปตามครรลองของมันจวบจนสิ้นลมหายใจ...

...จากคำสัญญาสู่การแก้แค้น

...ชีวิตที่ไม่มีทางให้เลือกเดิน

...ชีวิตหนึ่งที่ยอมเสียสละ เพื่อช่วยคนบริสุทธิ์นับร้อย

...เส้นทางที่เธอเลือกมันกำหนดจุดจบเอาไว้แล้ว

********* 

เชิญพบกับนวนิยายรักดราม่า 

ที่มีทั้งฉากต่อสู้บู๊สนั่นเมือง ฉากร้องไห้ตับแตก ฉากซึ้งกินใจ และยังมีฉากสะท้อนสังคม 

********* 

เนื้อหาบางส่วน 

เขาสะบัดหัวไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกไป แต่ใบหน้าที่เปื้อนยิ้มของเรนะก็ลอยมาเต็มหัวเขาไปหมด หัวใจเจ้ากรรมก็เต้นแรงตอบสนองกับใบหน้าหวานอย่างควบคุมไม่ได้ เขามองลงไปที่ฝ่ามือของตน มือที่เคยสัมผัสเธอ...ความเปียกชื้นที่ยังติดอยู่บนริมฝีปากยังชัดเจน กระแสอุ่นวาบที่ช่องท้องมันตอบสนองกับสัมผัสของเรนะ ทั้งตัวและหัวใจของเขา...มันเป็นของเรนะไปแล้วจริงๆ 

ความเย็นจากหยดน้ำที่กระทบบนฝ่ามือหนามันคือน้ำตาลูกผู้ชายที่ไหลออกมาให้กับสิ่งที่เขาได้ตัดสินใจไปในวันนี้...เขาคิดจะฆ่าเจ้าของหัวใจของตัวเอง...เขากำลังจะกำจัดเธอออกไปจากใจ ด้วยวิธีการเดียวกับที่ครั้งหนึ่ง เธอเคยทำกับพ่อกับแม่ของเขาเอง... 

ยาพิษตัวเดียวกันกับที่เธอเคยใช้...ในอาหารที่เขายกไปให้ 

แล้วสุดท้ายเขาก็ไม่ต่างจากเธอน่ะสิ...จากที่เคยว่าเธอสารพัด กลับกลายเป็นตัวเขาเองที่ทำแบบนั้น... 

นี่เขาทำอะไรลงไป! 

เคร้ง! โครม! 

เสียงดังที่อยู่ด้านนอกทำให้เขาตัดสินใจพุ่งไปปลดล็อกประตูและกระชากออกทันที ภาพตรงหน้าทำให้หัวใจของเขาตกไปอยู่แทบเท้า 

ภาพที่ร่างบางนอนชักดิ้นชักงออยู่บนพื้น ปากอิ่มที่ใช้จูบเขาเมื่อครู่มีฟองจำนวนมากที่ไหลออกมาไม่มีท่าทีว่าจะหยุดเลยสักนิด 

“เรนะ!” เขาวิ่งเข้าไปหาร่างบางที่อยู่บนพื้นก่อนจะค่อยๆ ประคองให้เธอลุกขึ้น แต่ยาพิษที่เข้าไปในร่างของเธอกำลังทำปฏิกิริยาอย่างรุนแรง มันกำลังทำลายอวัยวะภายในอย่างรวดเร็ว ทำให้ร่างบางกระตุกเกร็งอย่างน่าเวทนา มือและปลายเท้ากำลังหงิกงอเขาพยายามจะอุ้มร่างบางลงไปยังชั้นล่างเพื่อพาเธอไปโรงพยาบาลให้ทัน 

แต่มันลำบากตรงที่เขาไม่สามารถอุ้มเธอได้เพราะร่างกายเหยียดเกร็งจนแข็งแต่เขาก็รอให้เธอตัวอ่อนแล้วค่อยอุ้มไม่ได้ กลัวจะไม่ทันการ 

“ไม่นะ! ไม่! ไม่! เรนะได้ยินพี่ไหม!” ภูวดลหยิบลูกยางมาให้เรนะกัด เพราะกลัวว่าเธอจะกัดลิ้นตัวเองก่อนจะกดแขนทั้งสองข้างเธอไว้กับพื้น แล้วตะโกนเรียกเหมือนคนบ้า 

“เรนะ ได้โปรดตอบพี่ ตั้งสติไว้นะอดทนไว้พี่ขอโทษๆ เรนะ พี่ขอโทษ” 

********* 

เจอกัน วันที่ 13 สิงหาคม 2567 เวลา 20.00น.นี้นะคะ!!