In The End จากวันนั้น สู่วันนี้ และตลอดไป (อ่านฟรี)

In The End จากวันนั้น สู่วันนี้ และตลอดไป 

โปรตอน X ยูนีค 

เรื่องของเรามันเกิดขึ้นตั้งแต่วันนั้น... 

วันที่ฉันตัดสินใจจะจากโลกใบนี้ไป แต่ก็ถูกใครบางคนช่วยเอาไว้ ในตอนนั้นโลกทั้งใบของฉันก็มีแค่เขาคนเดียว...โปรตอน 

ผมเจอเธอครั้งแรกในวันที่พายุฝนโหมกระหน่ำ หญิงสาวในชุดนักเรียนเปียกโชกร่างกายเธอเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบเลือดมากมาย ผมตัดสินใจช่วยเธอเอาไว้...แต่ใครจะไปคิดล่ะว่าเหตุการณ์นั้นจะเป็นจุดเริ่มต้นและเชื่อมเรื่องราวทุกอย่างไว้ด้วยกัน 

******** 

ตัวอย่างเนื้อหา 

ก่อนที่ฉันจะได้จากโลกนี้ไปอยู่กับพี่สาว อยู่ดีๆ ก็มีมือข้างหนึ่งมาฉุดรั้งฉันเอาไว้ แล้วดึงฉันให้พ้นจากความเย็นเฉียบ อ้อมแขนแกร่งโอบกอดเอวบางของฉันเอาไว้ 

“แฮ่ก! แฮ่กๆ นี่เธอ! ฟื้นสิ ได้ยินฉันไหม” ฉันปรือตามองร่างชายคนหนึ่งที่กำลังก้มลงมากดริมฝีปากไว้กับริมฝีปากของฉัน จากนั้นก็เป่าลมเข้ามา 

“แค่ก!” ฉันสำลักเอาน้ำออกมาก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอด แล้วก็ไอออกมา 

“เฮ้อ...” ร่างสูงทิ้งตัวลงนั่งอยู่ข้างๆ ฉันราวกับคนหมดแรง “...เป็นบ้าอะไรฮะ เด็กบ้า!” 

“คุณนั่นแหละเป็นบ้าอะไร!...ฮึก...มาช่วยฉันไว้ทำไม ทำไมไม่ปล่อยให้ฉันตายไปซะ” ฉันไม่ได้รู้สึกขอบคุณเขาหรอกนะที่มาช่วยฉันเอาไว้ เพราะนั่นไม่ใช่ความต้องการของฉันเลย! 

ฉันไม่ควรยังมีชีวิตรอดอยู่ ฉันควรการจากโลกนี้ไปซะ 

“คิดว่าถ้าตัวเองตายแล้ว พี่สาวเธอจะดีใจงั้นเหรอ!” ชายหนุ่มจับที่ไหล่เล็กทั้งสองข้างเอาไว้ พลางจ้องเข้ามาในดวงตาของฉัน “...คิดว่าคนอย่างพี่สาวเธอจะดีใจเหรอที่ได้เห็นน้องสาวตัวเองตายตามไปน่ะฮะ!” 

“ฮึก...แล้วคุณจะให้ฉันทำยังไง ฮือ...ในเมื่อตอนนี้ฉันก็ไม่เหลือใครแล้ว ไม่มีใครรักฉันเลย ฮือๆ ...แล้วฉันจะมีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไร สู้ฉันตายไปเลยไม่ดีกว่าเหรอ” 

ฉันตะโกนร้องไห้ออกมาอย่างสุดจะกลั้น ร่างกายสั่นเทาไปหมด ไม่รู้เพราะคงามเย็นจากน้ำหรือเพราะหัวใจที่กำลังบอบช้ำอยู่กันแน่ 

“เธอไม่สมควรตายหรอกยู ใครบอกไม่มีใครอยู่ข้างเธอ ก็ฉันนี่ไง!นั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้เนี่ย” ฉันหยุดร้องไห้พลางจ้องเข้าไปในดวงตาคม 

“คุณเป็นใคร ทำไมต้องมาอยู่ข้างๆ ฉันด้วย” 

“ฉันชื่อ โปรตอน จากนี้ไป...เรามาเป็นเพื่อนกันเถอะ ฉันจะคอยอยู่ข้างๆ เธอเอง” 

********** 

ฉันลุกขึ้นออกจากเก้าอี้ยืนมองร่างสูงด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกมากมายที่มันอัดอั้นอยู่ข้างใน ก่อนจะเดินไปหาเขาอย่างช้าๆ 

มือเล็กสัมผัสไปที่ใบหน้าคมกริบแผ่วเบา แล้วจ้องมองเข้าไปในดวงตาคู่นั้นอย่างมีความหมาย นัยน์ของเขาสะท้อนเพียงใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหมองเศร้าของหญิงสาวคนหนึ่ง ที่ชีวิตเปลี่ยนไปพลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือเพียงชั่วข้ามคืน เพราะความประมาทของตัวเอง และมันได้กลายเป็นความผิดที่เป็นเหมือนบ่วงคล้องคออยู่ตลอดเวลา 

และชายหนุ่มตรงหน้าของฉันนี่เอง ที่เป็นคนถอดบ่วงนั้นให้ฉันได้ แม้จะเพียงเวลาสั้นๆ ก็ตาม 

“ยูรักพี่โปรนะคะ” ถ้อยคำบอกรักที่เอ่ยออกมา ผ่านการกลั่นกรองของหัวใจออกมาเป็นความรู้สึกที่ท่วมท้นเกิดว่าที่เก็บไว้ได้อีกต่อไป แม้ว่าคำนั้นจะเป็นสิ่งที่จะทำร้ายความรู้สึกของเราสองคนในอีกไม่ถึงหนึ่งเดือนจากนี้ 

แม้รู้ว่าไม่ควรพูดคำนี้ออกมาให้เป็นเหมือนสายใยความรักที่เชื่อมความรู้สึกของเราเข้าไว้ด้วยกัน เพราะถึงเวลาที่ต้องตัด มันก็จะตัดกันไม่ขาด 

แต่คำว่ารัก มันล้นออกมาจากใจจนฉันแทบจะเก็บมันไม่ไหว 

แล้ววันนี้มันก็ถึงจุดพีคที่สุดในชีวิตของฉันแล้ว เขาเติมความรักในใจฉันมาตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมาจนกระทั่งวันนี้มันเอ่อล้นออกมา จนฉันสามารถเรียกมันได้ว่า ความรัก 

“ยูไม่เคยคิดเลยว่าหลังจากนี้จะสามารถรักใครได้เท่ากับรักพี่ได้อีก พี่เป็นคนแรกและคนเดียวที่ยูรักนะคะ” ฉันบอกเขาทั้งน้ำตา 

********** 

“แม่...ร้องไห้ทำไมคะ” ฉันเอ่ยถามท่านด้วยเสียงแหบพร่า รู้สึกเหมือนไม่มีเรี่ยวแรงเอาซะเลย 

“รู้ไหมว่าลูกหลับไปนานแค่ไหน” แม่ลูบที่ผมฉันเบาๆ 

“หลับเหรอคะ” นี่ฉันหลับไปเหรอ? 

“ใช่จ้ะ แต่ตอนนี้ลูกกลับมาหาพวกเราแล้ว...” คุณแม่ยิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยน “...อีกเดี๋ยวพ่อก็จะมาแล้วล่ะจ้ะ” 

“งั้นเหรอคะ...” ฉันหายใจอย่างยากลำบาก “...แล้วพี่วีล่ะคะ” 

“อะไรนะลูก?” คุณแม่ถาม 

“พี่วีล่ะคะ พี่วีไปไหน” ฉันถามหาพี่วีด้า ทำไมแม่เอาแต่พูดถึงคุณพ่อล่ะ แล้วพี่วีด้าไปไหน 

“ทำไมลูกถึงถามหาวีด้า” แม่ถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ 

“ก็ทุกครั้งที่ยูป่วย พี่วีก็มักจะมาเยี่ยมพร้อมกับของขวัญเสมอเลย” ฉันหัวเราะอยู่ในใจ ปกติแล้วเวลาฉันเข้าโรงพยาบาลพี่วีก็ต้องรีบมาหาฉันอยู่แล้ว พร้อมกับของขวัญให้กำลังใจ 

ครั้งที่แล้วที่ฉันเข้าโรงพยาบาลก็ได้ตุ๊กตาหมีเป็นของขวัญ ว่าแต่ครั้งที่แล้วมันเมื่อไหร่กันนะ 

“แล้วลูกจำเขาได้ไหม” คุณแม่เอามือปิดปาก ก่อนจะขยับร่างกายให้ฉันเจอกับใครบางคน 

ชายหนุ่มคนหนึ่งยืนซ้อนอยู่ด้านหลัง ส่วนอีกคนนั่งอยู่บนรถเข็น ฉันกะพริบตาถี่ๆ พลางใช้ความคิดว่าเคยเห็นผู้ชายคนนี้ที่ไหนมาก่อนหรือเปล่า แต่คิดเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกสักที 

ฉันรู้จักผู้ชายสองคนนี้งั้นเหรอ? หรือว่าเขาเป็นเพื่อนของพี่วี? 

“พวกคุณเป็นเพื่อนของพี่วีเหรอคะ?” 

“ยูนีค พวกเราเป็น...” ในขณะที่ชายหนุ่มคนที่อยู่ข้างหลังจะพูด คนที่อยู่บนรถเข็นก็ยกมือห้าม ฉันมองพวกเขาด้วยความไม่เข้าใจ 

“เธอ...จำพี่ไม่ได้เหรอ” เขาถามฉันเสียงสั่น 

“ขอโทษนะคะที่ฉันจำพี่ไม่ได้ แต่ว่าเราเคยเจอกันมาก่อนใช่ไหมคะ” ฉันมองไปที่เขาอีกครั้ง เผื่อว่าตัวเองจะจำเขาได้ แต่คิดยังไงก็นึกไม่ออกอยู่ดีว่าฉันเคยเจอเขาตอนไหน 

ทำไมเขาทำหน้าเหมือนจะร้องไห้แบบนั้นล่ะ เขาโกรธที่ฉันจำเขาไม่ได้หรือเปล่า 

********** 

พระเอกที่แสนอบอุ๊น อบอุ่น และแสนอ่อนโยนคนนั้นกลายเป็นคนที่เย็นชาแล้วก็โหดร้ายกับนางเอกสุดแสนดีของเราได้ยังไง 

มาร่วมลุ้นกับพวกเขาไปด้วยกันเถอะนะคะ 

เริ่มลงให้อ่านตอนแรก วันที่ 3/12/2567 เวลา 21.00น.นี้ค่ะ!! 

ปล.เรื่องนี้ไรท์แต่งจบแล้วนะคะ จะทยอยลงให้อ่านจนจบแน่นอนค่ะ 

********* 

ฝากนักอ่านช่วยติดตาม กดถูกใจ ช่วยให้กำลังใจไรท์ด้วยนะคะ 

ติดต่อพูดคุยกันได้ที่ 

Facebook : Twingle Twenty-six 

Fanpage : Twingle26 

*********