🧡เมียนอกสายตาของหมอเธียร (หมอเธียร & แบม)🧡
👉ภาคต่อรุ่นลูก เมียลับของหมอธรรศ (หมอธรรศ & วา)
‘นายแพทย์เธียรทรรศน์’
ถูกใครบางคนวางยาในงานเลี้ยงของโรงพยาบาลและเมื่อตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่
เขาก็พบว่าตัวเองนอนอยู่เคียงข้างผู้หญิงคนหนึ่งในสภาพเปล่าเปลือยกันทั้งคู่
แต่หลังจากที่เขาเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าตั้งใจว่าจะออกมาคุยกับเธอให้รู้เรื่อง
‘คู่นอนชั่วคืน’ ของเขาก็อันตรธานหายไปราวกับว่าเธอไม่เคยมีตัวตนอยู่จริง
กระทั่งหลายเดือนผ่านไป...เขาก็ได้พบกับทารกเพศชายคนหนึ่ง
ซึ่งถูกนำมาวางทิ้งไว้หน้าคฤหาสน์พร้อมกับจดหมายที่ระบุวันเดือนปีเกิดและบอกว่าพ่อของเด็กก็คือเขาเอง
อีกทั้งยังบอกด้วยว่าในวันเกิดอายุครบสี่ขวบของลูก คนเป็นแม่จะมารับเด็กน้อยไร้เดียงสากลับไปดูแลเอง
หมอหนุ่มจึงได้ทำการตรวจ DNA ให้แน่ใจและนั่นก็ทำให้เขากลายเป็นคุณพ่อเลี้ยงเดี่ยวในทันที
จนเมื่อสี่ปีต่อมา...
หญิงสาวที่เคยมอบความบริสุทธิ์ให้กับเขาในคืนนั้นก็ปรากฏตัว
‘ภีมพิมล’ เอ่ยปากขอลูกชายของเธอคืนและสัญญาว่าจะไม่มารบกวนเขาอีกเลย
แต่ครั้งนี้เขาจะไม่ยอมปล่อยเธอไปง่ายๆ เหมือนวันนั้น
ยิ่งไม่มีวันปล่อยมือจากลูกชายที่เป็นดั่งแก้วตาดวงใจคนนี้เด็ดขาด
ในเมื่อเธออยากเป็นแม่ของลูก
เธอก็ต้องยอมรับตำแหน่ง ‘เมียนอกสายตา’ จากเขาไปด้วย
เพราะเขาจะทำให้เธอได้รู้ว่า
ผู้หญิงไร้ค่าที่กล้าทิ้งลูกไปอย่างเลือดเย็น
ไม่สมควรที่ลูกชายของเขาจะเรียกว่า ‘แม่’
🧡โปรยปราย🧡
“ลูกของแบมชื่ออะไรเหรอคะ”
เธอเงยหน้าขึ้นสบตาของคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ก่อนจะหันไปมองที่หน้าต่างเพราะมันทำให้เธอมองเห็นลูกชายที่อยู่ตรงสนามหญ้าอย่างชัดเจน
“ธรณ์เทพ คือชื่อลูก...ของฉัน”
เธียรทรรศน์บอกพลางจ้องหน้าผู้หญิงใจร้ายด้วยแววตาว่างเปล่า เมื่อได้ยินอย่างนั้นเธอจึงได้หันมามองเขาทันที
“ลูกของแบมค่ะ เค้าเป็นลูกของแบม ในจดหมายที่แบมทิ้งไว้ให้แบมก็บอกแล้วว่าอีกสี่ปีแบมจะมารับลูกคืน
ตอนนั้นแบมยังไม่พร้อมที่จะเลี้ยงเค้า แต่ตอนนี้แบมพร้อมแล้ว คุณช่วยคืนลูกให้แบมเถอะนะคะ
แล้วเราสองคนจะไม่มารบกวนคุณอีกเลย จากนี้คุณก็จะได้เป็นอิสระอย่างที่คุณต้องการ ไม่ต้องมีภาระอะไรอีก”
“อย่ามาทำเหมือนว่าเธอรู้จักฉันดี”
“อะไรนะคะ”
“เธอไม่รู้จักฉันด้วยซ้ำ เพราะฉะนั้นเธอไม่มีวันรู้ว่าสิ่งที่ฉันต้องการคืออะไร”
“แล้วคุณต้องการอะไรล่ะคะ”
“ฉันต้องการให้เธอออกไปจากชีวิตเราสองคน แล้วฉันจะให้เธอสิบล้าน หวังว่าคงพอใจ”
“ไม่ค่ะ แบมไม่ได้ต้องการเงิน แต่แบมต้องการลูกคืน”
“งั้นยี่สิบล้าน”
“จะกี่ล้านแบมก็ไม่เอาค่ะ”
“ร้อยล้าน”
“นี่คุณฟังไม่เข้าใจตรงไหนคะ แบมบอกว่าไม่ต้องการเงิน แบมแค่อยากได้ลูกคืนเท่านั้น”
“เธอนั่นแหละที่ไม่เข้าใจ ในเมื่อเธอทิ้งเค้าไปแล้ว ก็ไม่สมควรที่จะกลับมาทวงสิทธิ์ความเป็นแม่ด้วยซ้ำ”
“แต่แบมมีสิทธิ์ที่จะทวงนะคะ ถ้าต้องขึ้นศาลแบมก็จะทำ”
“ศาลเนี่ยนะ? ท่านคงจะยอมให้เธอพาลูกไปง่ายๆ หรอก ในเมื่อเธอเคยทิ้งเค้าไปแล้วครั้งหนึ่ง
จะมีอะไรมารับประกันว่าเธอจะไม่ทิ้งเค้าอีก และถ้าเทียบระหว่างผู้อำนวยการโรงพยาบาลอย่างฉัน
กับผู้หญิงไม่มีหัวนอนปลายเท้าอย่างเธอ ไม่ต้องบอกก็คงเดาได้แล้วมั้งว่าท่านจะให้ลูกอยู่กับใคร”
“แบมรู้ค่ะว่าแบมไม่ได้ร่ำรวยและมีชื่อเสียงเหมือนคุณ แต่...ครั้งนั้นแบมไม่มีทางเลือกจริงๆ
ถ้าแบมไม่เอาลูกมาทิ้งให้คุณ ลูกของแบมก็คงต้องตกอยู่ในอันตราย เพราะ...”
“ฉันไม่สนใจเหตุผลงี่เง่าไร้สาระของเธอ สำหรับฉันแล้วคนที่ทิ้งลูกไปก็ไม่มีสิทธิ์มาเรียกร้องอะไรทั้งนั้น
รับเงินร้อยล้านแล้วกลับไปซะ ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจแล้วไม่ให้ค่าอุ้มท้องของเธอแม้แต่สตางค์แดงเดียว”
เขาจ้องหน้าเธออย่างเอาเรื่อง คิดว่าเธอคงจะโวยวายแล้วหาทางพาลูกไปให้ได้
หรือไม่ก็ยอมรับเงินร้อยล้านตามที่เขาเสนอ แต่ภีมพิมลกลับทำในสิ่งที่เขาไม่คาดคิด
เธอค่อยๆ ทรุดตัวลงนั่งคุกเข่ากับพื้นแล้วยกมือไหว้เขาก่อนที่น้ำตาของเธอจะไหลออกมา
“แบมขอร้องนะคะคุณหมอ ชีวิตของแบมผ่านเรื่องบ้าๆ มาได้ก็เพื่อรอวันนี้เท่านั้น คุณจะไม่ยอมยกลูกให้แบมก็ได้
แต่ขอให้แบมได้อยู่กับลูกที่นี่ได้มั้ยคะ จะให้แบมอยู่ในฐานะอะไรแบมก็ยอม แต่แบมไม่อยากอยู่ห่างจากลูกอีกแล้ว”
แล้วเธอก็ก้มลงกราบเขาพร้อมกับร้องไห้จนตัวโยน และนั่นก็ทำให้เขานิ่งไปพักใหญ่ก่อนจะหันไปมองที่สนามหญ้า
และเห็นรอยยิ้มของลูกชายที่กำลังเต็มไปด้วยความสุขเพราะเพิ่งจะได้รู้ว่าตัวเองก็มีแม่เหมือนคนอื่นเช่นกัน
แม้ลูกชายจะไม่ได้แสดงออกให้คนเป็นแม่ได้เห็นเพราะยังคงเต็มไปด้วยความน้อยใจอยู่เต็มอก แต่เขาก็รู้ดีว่าลูกต้องการอะไร
หมอหนุ่มถอนหายใจเฮือก ก่อนจะเลือกทำในสิ่งที่ไม่อยากทำที่สุด แต่มันเป็นสิ่งที่ลูกรักโหยหามาตลอดชีวิต
“คนรับใช้”
“คะ?” เธอรีบเงยหน้าขึ้นมามองเขาอย่างรวดเร็ว
“ถ้าเธออยากอยู่ที่นี่ก็ได้ แต่เธอจะเป็นได้แค่คนรับใช้ของฉันเท่านั้น”
“แล้ว...แล้วแบมจะได้นอนกับลูกบ้างมั้ยคะ” เธอไม่สนใจตำแหน่งที่เขาให้ เพราะไม่ว่าจะตำแหน่งอะไรก็ขอให้เธอได้อยู่กับลูกก็พอ
“ลูกนอนกับฉันเกือบทุกคืน ถ้าเธออยากนอนกับลูกก็คงต้องนอนร่วมเตียงกับฉันด้วย เธอกล้ารึเปล่าล่ะ”
“กล้าค่ะ ขอแค่ให้ได้นอนกับลูก แค่นอนรวมกันสามคนแบมไม่มีปัญหาอะไรอยู่แล้ว”
“หึ จำคำของเธอเอาไว้ให้ดีก็แล้วกัน หวังว่าเธอจะไม่นึกเสียใจทีหลังที่รับปากฉันในวันนี้”
“แบมไม่มีวันเสียใจค่ะ เพราะไม่มีอะไรจะทำให้แบมรู้สึกเสียใจไปมากกว่าการทิ้งลูกไปอีกแล้ว
ขอบคุณมากนะคะคุณหมอ ขอบคุณที่ยอมให้แบมมาอยู่กับลูกที่นี่ ขอบคุณจริงๆ ค่ะ”
เธอยิ้มให้เขาทั้งน้ำตา แต่กลับเป็นรอยยิ้มที่ทำให้หัวใจของเขาหวั่นไหวได้อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
Guest
