เมียบังเอิญของเฮียวิชญ์

เรื่องนี้เปิดให้อ่านฟรีจนจบ (แบบมีเงื่อนไขนะคะ) 

เมียบังเอิญของเฮียวิชญ์ (พงศ์วิชญ์ & อริสรา) 

>> รุ่นลูก เฮียณุ (พิษณุ & วิมลพักตร์) 

เพราะความบังเอิญทำให้เธอมายืนอยู่ผิดที่ผิดเวลา 

‘อริสรา’ เลยต้องมาเห็นภาพที่ไม่ควรถูกใครเห็น 

เลือดที่เปื้อนมือมาเฟียผู้ทรงอำนาจอย่าง ‘เฮียวิชญ์’ 

คือความลับที่เธอไม่มีสิทธิ์รอดไปเล่าให้ใครฟัง 

เขาควรจะมอบความตาย 

เพื่อไม่ให้เธอปริปากบอกใครได้อีก 

ทว่าแววตาน่าสงสารและใบหน้าหวาน ๆ นั้น 

กลับทำให้เขาเปลี่ยนโทษตาย 

ให้กลายเป็นโทษทัณฑ์ที่แสนเร่าร้อน 

ทั้งที่เธอไม่เคยรู้เรื่องอะไรเลย 

เพราะความจริงแล้วเธอเป็นเพียงเด็กกำพร้าสู้ชีวิต 

ทำงานพาร์ทไทม์เพื่อส่งเสียตัวเองเรียนมหาวิทยาลัยเท่านั้น 

จากสายตาที่เต็มไปด้วยความหวาดระแวง 

จึงค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นแรงดึงดูดที่ยากเกินห้ามใจ... 

===โปรยปราย=== 

“ตามมา” 

“เฮีย...จะ...จะให้หนูเข้าไปทำไมคะ เฮียจะอาบน้ำไม่ใช่เหรอ”  

เธอเอ่ยถามเสียงสั่น พยายามไม่มองแผงอกเปลือยเปล่าและแผ่นท้องเป็นลอนเหนือผ้าขนหนูเนื้อหนาสีขาว 

ที่ปิดท่อนล่างของเขาเอาไว้อย่างหมิ่นเหม่เพราะมันทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงผิดปกติ 

“เธอเป็นสาวใช้ของฉันไม่ใช่เหรอ?” 

“กะ...ก็ใช่ค่ะ” 

“งั้นก็ตามมาอาบน้ำให้ฉันสิ” 

“อะไรนะคะ! แต่เฮียไม่ใช่เด็กแล้วนะ ตัวก็โตออกขนาดนี้ ทำไมจะต้องให้หนูมาอาบน้ำให้ด้วยล่ะ” 

“ไหนบอกว่าถ้าฉันไว้ชีวิตเธอแล้วเธอจะทำตามที่ฉันสั่งทุกอย่าง? หรือตอนนี้ไม่รักตัวกลัวตายแล้วหรือไง” 

“ก็...กลัวค่ะ แต่หนูแค่สงสัย” 

“อยากรู้มั้ยว่าคนที่ชอบสงสัยมักจะมีจุดจบยังไง”  

เขาโน้มตัวเข้ามาใกล้แล้วมองด้วยแววตาน่ากลัว เล่นเอาขนอ่อนในกายเธอลุกเกรียวไปหมด ยิ่งนึกไปถึงตอนที่เลือดเปื้อนมือเขา  

เธอก็คิดได้ว่าไม่จำเป็นต้องสงสัยอะไรให้มากความอีก เพราะเธออาจจะโดนเขาฆ่าตายตามผู้ชายคนนั้นไปก็ได้ 

“ไม่อยากค่ะ เชิญ...เชิญเฮียเดินนำเลยค่ะ เดี๋ยวหนูจะอาบน้ำให้เฮียแบบสะอาดหมดจดทุกซอกทุกมุมเหมือนตอนที่อาบน้ำหมา...เอ๊ย! เหมือนตอนที่อาบน้ำให้ตุ๊กตาเลยค่ะ” 

“ฉันไม่ใช่ตุ๊กตาของเธอ” คนดุบอกก่อนจะเดินนำเธอเข้าไปในห้องอาบน้ำที่มีขนาดใหญ่กว่าห้องเช่าของเธอเสียอีก 

ร่างสูงหยุดอยู่ข้างอ่างจากุชชี่ก่อนชำเลืองมองเธอครู่หนึ่ง  

มือหนาก็ปลดผ้าขนหนูออกจากตัวแล้วปล่อยให้มันร่วงไปกองลงบนพื้น แต่เหมือนว่าไม่ใช่มีแค่ผ้าขนหนูที่ร่วงลงไป  

เพราะตอนนี้หัวใจของเธอก็หล่นไปอยู่บนพื้นเช่นกันเพราะบั้นท้ายแน่นหนั่นของเขาที่อยู่ตรงหน้ามันทำให้สาวน้อยแทบเป็นลมอยู่ตรงนี้ 

“ว้าย! เฮียจะถอดผ้าทำไมไม่บอกก่อนคะ” 

เธอรีบยกมือขึ้นปิดหน้าแทบไม่ทัน ตอนนี้รู้สึกว่าทั้งหน้าทั้งหูมันร้อนผ่าวไปหมดแล้ว 

พงศ์วิชญ์กลั้นขำกับท่าทางตื่น ๆ นั้น เขาไม่ได้ตอบคำถามใด ๆ เพียงแต่ก้าวลงไปแช่น้ำอุ่นในอ่าง 

เพราะกลัวจะทำเธอหัวใจวายตายไปเสียก่อน หากว่ายังยืนโชว์ร่างเปลือยอยู่อย่างนั้น 

“เอามือลงแล้วมาอาบน้ำให้ฉันได้แล้ว อย่าลืมคำพูดของตัวเองล่ะ ที่ว่าจะอาบให้สะอาดทุกซอก...ทุกมุม”  

“เอ่อ..หนู...ไม่ทำแล้วได้มั้ยคะ” เธอค่อย ๆ ลดมือลงก่อนจะลอบถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเห็นว่าเขาอยู่ในอ่างเรียบร้อย  

อย่างน้อยฟองขาว ๆ พวกนั้นก็ช่วยปิดบังสิ่งที่เธอไม่อยากมองได้เป็นอย่างดี 

“ได้สิ” 

“จริงเหรอคะ” เธอมองเขาอย่างตื่นเต้น 

“จริงสิ เธอจะไม่ทำก็ได้ แต่ถ้าเธอไม่ทำ...ก็ทิ้งชีวิตเอาไว้ที่นี่ แล้วฉันจะจองศาลาดี ๆ ไว้สวดศพให้เธอสักสามวัน แบบนั้น...ดีรึเปล่า” 

เพียงเท่านั้นเธอก็รีบทรุดตัวลงนั่งข้างอ่างแล้วหาฟองน้ำเนื้อนุ่มมาขัดที่ไหล่ของเขาโดยไม่อิดออดอะไรอีกเลย 

คอยดูเถอะ สักวันถ้าเธอหนีเขาไปได้ เขาจะไม่มีวันหาเธอเจออีกเลยตลอดชีวิต อีตามาเฟียโรคจิต!