เมียอุ้มบุญของคุณนนท์

เรื่องนี้เปิดให้อ่านฟรีจนจบ (แบบมีเงื่อนไขนะคะ) 

เมียอุ้มบุญของคุณนนท์ (บุญญานนท์ & นภาภัส)  

>> รุ่นลูก บ่วงเสน่หาภรรยาคืนเดียว (ขุนเขา & บุญญิศา) 

เพราะอุบัติเหตุในคืนฝนพรำ 

พาให้หนุ่มใหญ่อย่าง ‘บุญญานนท์’ 

ทายาทคนโตของไร่เพียงดาว 

และผู้บริหารหนุ่มใหญ่ในเครือโรงพยาบาลดัง 

ได้มาพบกับหญิงสาวคนหนึ่ง 

ที่สูญเสียความทรงจำไปอย่างสิ้นเชิง 

เขาควรปล่อยเธอไป... 

แต่โชคชะตากลับบังคับให้ต้องผูกพัน  

เมื่อบิดาเร่งเร้าเรื่องการหาคู่ครอง 

ชายหนุ่มจึงเอ่ยปากขอจ้างเธอมาเป็น ‘แฟนกำมะลอ’  

ทว่าหญิงสาวปริศนากลับค่อยๆ ก้าวเข้ามาในหัวใจเขาทีละน้อย 

ทุกคำโกหก…กลับกลายเป็นพันธะ 

ที่ทำให้เขาหวงแหนเธอมากเกินกว่าจะยอมปล่อยมือ 

โดยที่เขาไม่รู้เลยว่าแท้จริงแล้วเธอคือทายาทพันล้าน 

ที่กำลังหนีการตามล่าจากแม่เลี้ยงใจร้าย 

และผู้หญิงคนนั้นก็คืออดีตคนรัก 

ที่เคยทำให้เขาเจ็บจนไม่กล้าเปิดใจให้ใครอีก 

เมื่อความจริงเปิดเผย…เขาจะเลือกปกป้องเธอ 

ในฐานะ ‘เมียอุ้มบุญ’ ที่ซื้อด้วยสัญญา 

หรือในฐานะ ‘รักแท้’ ที่หัวใจเฝ้าตามหามาตลอดชีวิต... 

===โปรยปราย=== 

“ผมจะให้เงินคุณยี่สิบล้านบาท”  

เขากล่าวต่อด้วยน้ำเสียงราบเรียบเหมือนตัวเลขนี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่  

“คุณจะได้รับเงินก้อนแรกทันทีที่คุณตกลง และอีกส่วนหลังจากตรวจสุขภาพยืนยันว่าคุณพร้อมสมบูรณ์สำหรับการตั้งครรภ์ ที่เหลือจะได้รับครบเมื่อคุณให้กำเนิดลูก” 

หญิงสาวกลืนน้ำลายลงคอแห้งผาก หัวใจเต้นแรงจนแทบหลุดจากอก 

“ฉัน…ฉันไม่ใช่ผู้หญิงขายตัวนะคะ”  

เธอเอ่ยเสียงเบา แต่หนักแน่นพอให้เขาได้ยิน 

บุญญานนท์โน้มตัวเข้ามาเล็กน้อย ดวงตาเข้มสบกับเธออย่างตรงไปตรงมา  

“ผมไม่ได้บอกว่าคุณเป็นอย่างนั้น ผมเรียกมันว่าข้อตกลง...คุณช่วยผม และผมก็ช่วยคุณ นี่คือการแลกเปลี่ยนที่ยุติธรรม” 

หญิงสาวหอบหายใจแรง สายตาเต็มไปด้วยความประหวั่นพรั่นพรึง เธอไม่เคยรู้สึกถูกกดดันแบบนี้มาก่อน  

มันเหมือนถูกขังอยู่ในห้องที่มีเพียงทางออกเดียว และกุญแจอยู่ในมือของชายตรงหน้า 

ความเงียบเข้าครอบงำห้องพักผู้ป่วยในชั่วขณะหลังจากบุญญานนท์พูดจบ เสียงเครื่องปรับอากาศยังคงดังหึ่งๆ แต่ในความรู้สึกของเธอ ทุกอย่างเหมือนหยุดนิ่ง 

“ฉัน…ไม่ตกลงค่ะ” เสียงของเธอสั่นเครือแต่ชัดเจน หญิงสาวส่ายหน้าแรงๆ เหมือนอยากสลัดภาพทุกอย่างทิ้งไป  

“ต่อให้คุณจะให้เงินกี่ล้าน ฉันก็ทำไม่ได้ ฉันไม่รู้จักคุณเลย” 

บุญญานนท์นิ่งไปเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะเอนหลังพิงเก้าอี้ สีหน้าไม่เปลี่ยน แต่แววตาลึกและเย็นกว่าที่เคยเห็น  

“ผมเข้าใจ” เขาพูดเรียบๆ  

“แต่ลองถามตัวเองให้ดี ว่าคุณจะออกจากที่นี่ไปไหน ในเมื่อคุณไม่มีชื่อ ไม่มีบ้าน ไม่มีใครแม้แต่คนเดียว” 

คำพูดนั้นเหมือนคมมีดที่กรีดเข้าไปในใจ เธอเม้มริมฝีปากแน่นจนแทบห้อเลือด ความจริงก็คือ…เธอไม่มีที่ไปเลยจริงๆ 

เธอหันหน้าหนี ไม่อยากสบสายตาเข้มดุที่เหมือนอ่านทะลุทุกความคิดของเธอ แต่ในใจกลับสั่นคลอน 

“ผมไม่เร่งรัดคุณ” บุญญานนท์ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เงาร่างสูงใหญ่บดบังแสงไฟบางส่วน น้ำเสียงทุ้มเย็นชัดเจน  

“ผมจะให้เวลาคุณคิด แต่จำไว้นะ...ทางเลือกของคุณมีจำกัด” 

แล้วเขาก็ก้าวออกไปจากห้อง ปล่อยให้เธอจมอยู่กับความสับสนอยู่อย่างนั้น