เด็กหนุ่มลึกลับท่ามกลางสายฝน

“ไม่ต้องกลัวฉันนะ ใจเย็นๆ เธอสลบไปกลางถนนแล้วฉันกำลังจะพาเธอไปโรงพยาบาล โอเค้?” 

“แต่ผมไม่อยากไปที่นั่น ผมไม่ได้เป็นไร” 

“ไปตรวจสักหน่อยก็ดีน่า บ้านของเธออยู่ไหน ป่านนี้ครอบครัวคงเป็นห่วงแย่” 

“คุณชื่ออะไร?” เขาเมินคำถามของฉัน เป็นไปได้ที่อาจจะยังไม่ไว้ใจคนแปลกหน้าจึงยังไม่กล้าบอกที่อยู่ให้ฉันรู้ 

“โอเรียนน่า ฉันชื่อ โอเรียนน่า เอวา บราวน์ เธอยังไม่ได้ตอบคำถามฉันนะ” 

“ผมชื่อโอเวน” 

“ยินดีที่ได้รู้จักนะโอเวน แต่เธอยังไม่ได้ตอบฉันเลยนะว่าบ้านของเธออยู่ไหน ฉันจะได้พาไปส่งหากเธอไม่เป็นอะไรจริงๆ ว่าแต่ทำไมถึงไปยืนตากฝนอยู่กลางถนนแบบนั้นล่ะ คิดสั้นรึไง?” 

ฉันได้รับเพียงความเงียบตอบกลับมา เด็กหนุ่มไม่แม้จะเลือกตอบคำถามใดคำถามหนึ่งของฉันด้วยซ้ำ 

“ถ้าหากฉันเผลอพูดอะไรโง่ๆ ออกไปต้องขออภัยด้วยนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจน่ะ” ฉันรู้สึกผิดที่มองข้ามไปว่าเขาอาจเพิ่งพบเจอความเลวร้ายที่ส่งผลกระทบต่อจิตใจอย่างมาก 

ดวงตาของเขาเหม่อลอยและคล้ายกับแฝงความความรู้สึกเศร้าเอาไว้ 

“พวกเขาอยากให้ผมตาย พวกเขาพยายามจะฆ่าผม” โอเวนพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ แววตาสีฟ้าสดใสฉายความหวาดกลัวออกมาพร้อมกับร่างกายที่เริ่มสั่นเทิ้มราวกับลูกแมวที่เพิ่งเฉียดตาย 

“ใคร?” 

“พ่อกับแม่...”