ดารัณ แต่งงานกับ ภูรินท์ เพราะ 'ความรัก'
แต่เขาแต่งงานกับเธอเพราะ 'ความจำเป็น'
เธอวาดฝันถึงครอบครัวที่สมบูรณ์ แต่เขาคาดหวังว่าสักวันจะได้หย่า
ความแปลกของความรักคือสุดท้ายแล้ว...คนที่ไม่ได้รักมักเป็นฝ่ายชนะเสมอ
ถึงเวลา ฝันของดารัณก็ไปต่อไม่ได้ แต่ความหวังของภูรินท์กลับได้เป็นจริง
ได้สิ...หย่าก็หย่า
ภูรินท์ ไม่คิดว่าเขาจะรักผู้หญิงที่ชื่อ ดารัณ เลย
เธอไม่มีอะไรที่เขาจะรักได้ลง
อย่างมาก...ก็แค่ 'ติดใจ'
แล้วไอ้ความติดใจนี้เองที่นำพาพ่อหม้ายอย่างเขาต้องวนกลับมาหา 'เมียเก่า' อีกครั้ง
รสชาติของน้ำพริกถ้วยเดิมหรือ เขารู้รสมันดีเลยล่ะ แต่ว่าตอนนี้เขาไม่มีสิทธิ์ได้กินมันแล้วสิ
แล้วไอ้คนที่บอกว่าไม่รักเมีย มันตายไปแล้วหรือไง ถึงได้มีแต่ผู้ชายท่ีนั่งร้องไห้อยู่ตรงนี้
เนื้อหาบางส่วน
“อยากเป็นเมียผมดีนัก ผมก็จะเป็นผัวแบบที่คุณไม่กล้าฝันถึงเลยเป็นไง”
“เป็นยังไงคะ ผัว เอ่อ! สามีที่รัณไม่กล้าฝันถึง” ดารัณนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามเขา
ภูรินท์ตั้งหม้อกาแฟบนเตา ก่อนจะเลื่อนสายตามามองคนพูด ใจหนึ่งอยากให้เธอรอดูเอง แต่อีกใจก็คิดว่าคนสมองน้อยอย่างดารัณคงจะไม่เข้าใจหรอก หากไม่พูดตรง ๆ
“ผัวที่ไม่ได้รักเมียเลยไง ไม่รัก ไม่มีของขวัญวันสำคัญ ไม่มีวันพิเศษ และบางครั้งก็...อารมณ์ฉุนเฉียวกับเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ หยาบคายเป็นนิจ ถ้าโมโหมาก อยากจะลงไม้ลงมือด้วย”
ดารัณลอบกลืนน้ำลาย
เป็นสามีที่เธอไม่กล้าฝันถึงจริง ๆ ด้วยแฮะ
“รัณรักคุณยักษ์ไปแล้ว ต่อให้คุณยักษ์เป็นจะยังไง...รัณก็รักค่ะ”
นิยายเรื่องโดยปราศจากรัก อัปจบและทยอยติดเหรียญนะคะ