เขาคือเจ้าชายอสูรผู้ถูกสาปให้แผ่นดินล่มสลาย สองพันปีตราบจนกว่าจะได้เสพสมกับนางผู้ซึ่งสวรรค์เลือกให้ แต่เหตุใดหญิงผู้นั้นกลับเป็นเธอ คนที่ไม่มีอะไรคู่ควรกับเขาเลยสักนิด
“เหมือนกับปราสาทแห่งหนึ่ง ผู้คนเรียกว่า ‘ปราสาทรุ่งอรุณแห่งวันใหม่’ ที่ยอดปราสาทเป็นห้องบรรทมของกษัตริย์และมกุฎราชกุมาร จากตรงนั้นจะเห็นภูเขาน้ำแข็งในฤดูหนาว และเห็นทะเลสาบกับเทือกเขาสีเขียวในฤดูร้อน มันงดงามมาก จนฉันอยากพาเธอไปเห็นกับตา”
“ไปสิคะ ถ้าคุณเวนพาไป”
“ถ้าฉันพาไปตายล่ะ”
“ก็ยอมตายค่ะ”
“จริงเหรอ”
“ไม่หรอกค่ะ หนูรู้ว่าอยู่กับคุณ หนูจะปลอดภัย”
“นี่ ! บอกแล้วไงว่าอย่ารักฉันมากเกินไป”
“ไม่รักมากเกินไปก็ได้ค่ะ เดี๋ยวจะเผื่อใจไว้สักห้อง ให้ผู้ชายอีกสักคน” มารีพูดไปงั้นเอง ทว่ากลับทำให้คนที่สั่งไม่ให้เธอรักเขามากเกินไปตัวแข็งขึ้นมา
“ไม่ได้นะ !” เขาหมุนร่างเล็กให้หันมามอง
มารียิ่งขำที่เห็นว่าเขาตาเขียวปั้ด
“อ้าว ! สั่งไม่ให้รักตัวเองมาก แล้วมาเคืองทำไมล่ะคะ”
กอร์เวนเพิ่งรู้สึกตัวว่ากำลังขุ่นเคือง หัวใจเขาเต้นรัวแรงด้วยความโกรธจนต้องระงับสติอยู่นาน ทั้งที่รู้ว่ามารีแค่แหย่เล่น น่าโมโหตัวเองนักที่เก็บอาการไม่อยู่เลย ทั้งที่เขาเกิดก่อนเธอตั้งสองพันปี กลับให้เธอแกล้งเล่นเสียได้
“ไม่ได้เคือง แต่ไม่ชอบ ไม่อยากใช้เมียร่วมกับใคร”
“รู้แล้วค่า หนูรักคุณเวนคนเดียว แต่จะไม่รักมาก พอใจมั้ยคะ”
**************************************************************************
ฝากติดตาม คอมเมนต์ให้กำลังใจด้วยนะคะ
Guest
