ข้าทะลุมิติมาเป็นนางร้ายที่เลี้ยงบุตรสาวเพียงลำพัง

หว่านไฉ่หนิง หญิงสาวผู้ชื่นชอบนิยายจีนโบราณ ข้ามมิติย้อนเวลา จนวันหนึ่งเธออ่านนิยายเรื่องนางร้ายไม่เป็นที่รัก แล้วเจ็บใจที่พระเอกเอาแต่ตั้งแง่ ทั้งที่นางร้ายนั้นไม่ควรร้ายเลยสักนิด หากพระเอกสนใจนาง ทั้งที่แต่งงานกับนางเข้าจวน แต่เชื่อนางเอกที่เป็นแม่ดอกบัวขาวจนทำให้นางต้องทุกข์ระทม 

         สุดท้ายแม่สามีก็ขับไล่ พร้อมทั้งกดดันให้นางและลูกสาว หว่านยู่ถิงที่เป็นเด็กน้อยลูกของพี่สาวที่นางรับเลี้ยงมาตั้งแต่เล็กออกมาท่ามกลางอากาศเหน็บหนาว พร้อมกับเงินสินเดิมที่ร่อยหรอเต็มที 

         “ต้านแม่...ฮึก...ตื่นสิต้านแม่...ยู่ถิงจะเป็นเด็กดี...ต้านย่าจะต้องให้อภัยยู่ถิง ยู่ถิงจะไปคุกเข่าหน้าประตูจวนจนกว่าต้านย่าจะเปิดประตู”  

         เสียงเด็กสาววัยสามหนาวร่ำร้องจนตาบวมแดง ท่านแม่นางโดนทำโทษพระนางแอบเข้าไปขโมยผลผูเถาของท่านย่า จึงทำให้โกรธหนักแล้วโบยท่านแม่ เด็กน้อยที่ไม่รู้ว่าตอนนี้ตนเองได้ไร้ที่ซุกหัวนอนแล้วปลุกท่านแม่ให้ตื่นขึ้นหลังจากโดนโบย 

         ใช่...นางเจ็บปวดแทบลืมตาไม่ขึ้น แต่ปากก็ยังขยับพูดออกมาได้อยู่ คำแรกที่ถามออกไป...  

         “ข้าอยู่ที่ไหน” 

         “ต้านแม่...ต้านย่าไล่พวกเราออกมา...ข้าจะไปขอร้องต้านย่า” ยู่ถิงรู้ว่าตัวเองทำให้ต้านแม่เดือดร้อน เพราะนางอยากกินของที่ไม่ควรกิน  

         “ต้านแม่? ต้านย่า?” “ไฉ่หนิงขมวดคิวพร้อมกับความทรงจำที่หลั่งไหลเข้าหัวสมองของนาง และเสียงลูกสาวที่นั่งคุกเข่าอยู่หน้าประตูด้วยความน่าสงสาร 

         “ข้าคือไห่มี่เฟิงงั้นเหรอ”