ชายาเอกอ๋องไร้ใจข้าไม่อยาได้

หนึ่งคนรักยากหักห้าม ถูกลิขิตให้พลัดพราก หนึ่งคนเคียงคู่ลิขิตสวรรค์กลับชิงชัง นี่นางทำสิ่งใดผิดถึงถูกกลั่นแกล้งจากฟ้า ให้พบกับจิ้งจอกดำทมิฬไร้หัวใจ ‘รั่วอ๋อง’หรือ รั่วเทียนหยาง บุรุษไร้หัวใจ มิหน้ำซ้ำยังปากร้าย และเย็นชาราวกับหัวใจนั้นทำจากหินทมิฬดำที่แช่ในภูเขาน้ำแข็งนับพันปีก็ไม่ปาน 

         (คัทซีน....)

         เสียงหัวเราะของคนด้านในเงียบลง แทรกด้วยสีหน้าเครียดขรึม แล้วสือซานก็มาเชิญพระชายาเข้าไปด้านในเพื่อพบกับท่านอ๋อง 

         “เชิญขอรับพระชายา” 

         เสียงของสือซานยิ่งตอกย้ำความเจ็บปวดของนาง แต่ในเมื่อเขาถึงขั้นเชิญนางเข้าไปแล้ว จะเข้าไปสักครู่ก็แล้วกัน 

         “ท่านอ๋องกำลังยุ่งอยู่กระมัง” แม้ว่าอยากจะก้าวแต่ขามันแข็งทื่อ กลัวเข้าไปแล้วจะยอมรับความจริงตรงหน้าไม่ได้ ความจริงที่ว่าเขาเปลี่ยนไปแล้ว เขารังเกียจนาง ถึงขนาดเอาน้องสาวของนางมาร่ายรำให้สำราญใจเพียงนี้ ไม่เท่ากับตบหน้านางหรอกหรือ ที่นางไม่รู้คือหลิงอิงมาที่นี่ได้อย่างไร ในเมื่อรั่วอ๋องออกคำสั่งเด็ดขาดถึงตระกูลหลี่ทุกคนห้ามเข้าจวนอ๋อง หรือที่แท้ในกองทัพไม่ใช่จวนอ๋องก็มาได้หรือ 

         นางเหมือนไม่รู้จักคนเป็นสามีเลยก็วันนี้ เมื่อเขายังมองมาที่นางด้วยสีหน้าและแววตาดั่งวันแรกที่พบหน้า เช่นนั้นนางก็ขอใช้วันนี้เป็นวันลาเขาก็แล้วกัน 

         “เชิญพระชายาก่อน” สือซานเห็นแววตาพระชายาแล้วคงเจ็บไม่น้อย แต่ท่านอ๋องสั่งไว้เขาจึงต้องทำตาม 

         “คารวะพี่หญิง ในที่สุดเราก็ได้พบกัน” 

         หลิงชิงเดินเข้ามาในกระโจมยังไม่มีใครพูดอะไร น้องสาวที่รังเกียจนางกลับเอ่ยทักขึ้นมาก่อน 

         “หึ...ไม่คิดว่าจะได้พบกันที่นี่ ยังแปลกใจเสียจริง” หลิงชิงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาไม่ต่างจากใบหน้าของผู้เป็นสามี นางฝืนกลั้นก้อนสะอื้นไว้อย่างสุดกำลัง 

         “เรื่องแบบนี้ให้ข้าพูดคงไม่ดีกระมังไม่สู้ถามรั่วอ๋องดูดีหรือไม่” หลิงอิงไม่พูดเปล่าทั้งชายตาไปยังรั่วอ๋องสื่อความหมายอันลึกซึ้งไปให้ 

         หลิงชิงมองสองคนสบสายตาให้กัน นางก็รู้สึกเหมือนมีมีดกำลังกรีดลงกลางใจก็ไม่ปาน เขากับนางนัดแนะกันมาหรือ เหตุใดนางไม่รู้หรือที่จริงก็เป็นแผนของเขากัน

         “ช่างเถอะ วันนี้ดูเจ้าจะสำราญดีใช่หรือไม่ ถึงขนาดมาร่ายรำให้ท่านอ๋องชมเช่นนี้” นางหว่านแหเพื่ออยากรู้ว่าปลาตัวใดจะเข้ามาติดบ้าง 

         “ท่านอ๋องกำลังกลุ้มใจเรื่องคนรักคบชู้ วันนี้ข้าจึงมาร่ายรำให้ผ่อนคลายเท่านั้น...อุ้ย...ขออภัยเจ้าค่ะ ท่านอ๋องให้เก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ แย่แล้วข้าเผลอพูดออกไปแล้ว ถือว่าพวกท่านไม่ได้ยินที่ข้าพูดดีหรือไม่” 

         หลิงชิงเบิกตากว้าง หันไปมองสามีด้วยความข้องใจ ว่าเหตุใดถึงคิดว่านางคบชู้กันเล่า 

         “ไม่จริง” นางมองหน้ารั่วอ๋องขณะพูด แต่เขากำลังเหมือนดูงิ้วก็ไม่ปานยกยิ้มเพียงมุมปากด้วยท่าทางของบุรุษใจร้ายทั้งกักขฬะ

         “นี่ท่านไม่รู้หรือ เขารู้กันทั้งกองทัพแล้วว่า มีบุรุษส่งจดหมายพลอดรักไปให้ท่าน แล้วที่ท่านหายไปกับแม่ทัพจาง นานสองนานถึงไหนต่อไหนกันแล้วยังไม่รู้อีกหรือ” 

         เสียงหัวเราะอย่างสะใจของหลิงอิงนั้นไม่ได้ทำให้รอบข้างมีความครื้นเครงแต่อย่างใด โดยเฉพาะรั่วอ๋องที่เงียบลงทุกขณะ 

         “ไม่จริง...ท่านก็รู้ว่า...” 

         “พอเถอะ เจ้ากลับไปก่อนข้าจะจัดการเรื่องทั้งหมดเอง” รั่วอ๋องบอกชายาตนเองด้วยน้ำเสียงดุดันพร้อมมีเรื่องกับทุกคนในตอนนี้ เขาหงุดหงิดมากเมื่อมีคนพูดถึงเรื่องนี้

         “ท่านเชื่อนาง...เช่นนั้นข้าก็ไม่มีอะไรจะพูด”

         หลี่หลิงชิงมองสามีด้วยแววตาผิดหวัง น้ำตาที่เก็บไว้จนมิดชิดเอ่อขึ้นมาขอบตา ความร้อนผ่าวกลั่นให้น้ำตามันร่วงเผาะ ๆ ราวกับสายฝนที่หยาดลงพื้นดิน