ข้าตื่นขื้นมาในร่างตัวประกอบที่ไร้ค่าของตระกูล (มีอีบุ๊ก+ตอนพิเศษ)

คำนำ

นิยายที่ฉันอ่าน เป็นนิยายที่น้ำเน่าสุด ๆ แล้วฉันอยากหยุมหัวนักเขียนคนนี้มากที่สุด เพราะทำให้ตัวประกอบที่ถูกหมางเมิน ถูกลดทอนคุณค่าความเป็นคน แบบลำเอียงจนฉันอยากแก้ไขชะตาตัวละครทุกตัวละครด้วยซ้ำ ฉันเข้าใจว่าตัวละครมีหน้าที่แตกต่างกันไป ถึงจะเป็นเสน่ห์ของนิยาย หรือเพราะฉันอินมากเกินไป

พอฉันทำธุระส่วนตัวแล้ววางมือถือลง เตรียมตัวนอน พล่อยคิดถึงภาพความวุ่นวายในที่ทำงาน แต่เมื่อนึกไว้ตอนเย็น 3 ทุ่ม นักเขียนคนนั้นจะอัพนิยายตอนที่ 22 เวลาเดิม ฉันยิ้มปิดไฟบนหัวนอน

นิยายคือเพื่อนที่เดินทางกับฉันเรื่อยมา แล้วนี่คือความสุขของสาวโสดปลาย ๆอย่างฉัน อายุเป็นเพียงตัวเลข ก็ 35 เองนี่นา ฉันมีความสุขในโลกนิยาย ไปทำงานกลับมา พักผ่อนอ่านนิยาย หลับแล้วตื่นไปทำงาน ชีวิตที่เรียบง่าย หนี้สินไม่มี ญาติพี่น้องไม่ต้องพูด แต่ถ้าฉันถูกหวยรางวัลที่1 อาจมีญาติโผล่มาแสดงตัวก็ได้ ใครจะไปรู้ แต่ตอนนี้ไม่มี…ส่วนร่างกาย ฉันทำเรื่องบริจาคเพื่อเป็นอาจารย์ใหญ่ให้นักศึกษาแพทย์เรียบร้อยแล้ว…

แต่…ทำไมฉันตื่นขึ้นมาในนิยายที่ฉันอ่านก่อนนอนล่ะ แล้วตอนที่ 22 เรื่องจะเป็นยังไงนะ ฉันตอนนี้ อยู่ในร่างไซซี อายุ 17 ปี นางเป็นคุณหนูใหญ่ของตระกูลเยี่ย ที่ไร้การเหลียวแล ในนิยายเขียนว่าอาศัยท้ายจวนมาตลอดกับสาวใช้นางหนึ่ง มีชื่อว่าเหม่ยเจีย อายุ 30 ปี คุณหนูผู้อาภัพ เรียกเหม่ยเจียว่าป้าเจียมาตลอด

ตั้งแต่จำความได้ ทั้งคู่จะออกทางประตูหลัง ยามที่ออกไปข้างนอก ในนิยายบอกว่ามารดาของนางหรืออดีตฮูหยินใหญ่นั้นคบชู้ แล้วหนีตามชู้รักไป ทิ้งบุตรสาวที่เกิดไม่ถึง 10 วันไว้ในจวน…คนตระกูลเยี่ยยิ่งเกลียดชังทารกน้อย จะทิ้งก็กลัวผู้อื่นตราหน้า หน่ำซ้ำยังมีเลือดเนื้อของตระกูลเยี่ยอยู่ด้วย จึงไล่ให้ไปอยู่ท้ายจวนกับสาวใช้ที่หามาให้…

ความจริงเป็นเช่นไรผู้ใดจะรู้ แล้วหลัง ๆมา ผู้นำตระกูลสั่งห้ามมิให้พูดถึงอดีตฮูหยินใหญ่…ผู้คนในเมืองต่างทราบว่า หลังจากอดีตฮูหยินใหญ่หนีตามชู้รักไปไม่ถึงเดือน นายท่านเยี่ยซูน แต่งภรรยาใหม่เข้ามา พร้อมกับยกย่องเชิดชูพาออกงาน

นั่นคือหลีอี้หลาน นางมีบุตรชายให้เขา ชื่อว่า เยี่ยซาง อายุ 16 ปี มีบุตรสาวชื่อเยี่ยหลัน คือแม่นางเอก อายุ 15 ปี ที่ได้รับความรักความเอาใจใส่อย่างล้นหลาม ต่างจากคุณหนูใหญ่ ที่ไม่เคยได้โผล่หน้ามาที่เรือนใหญ่สักครา…ความรักหรือ แม้แต่เศษเสี้ยว นางก็ไม่เคยได้รับจากคนตระกูลเยี่ย…

นี่คือนิยายที่ฉันอ่านมา……

******

“สงวนลิขสิทธิ์ ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ.2537 และที่แก้ไขเพิ่มเติม ห้ามลอกเลียนแบบหรือดัดแปลงเนื้อหา หรือส่วนหนึ่งส่วนใดของหนังสือเล่มนี้ไม่ว่าจะในรูปแบบใด ๆ ก็ตามที่เป็นการเผยแพร่โดยไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของที่เป็นผู้แต่งเป็นลายลักษณ์อักษร”

คำชี้แจง

นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่ง ไม่ได้มีเจตนาพาดพิงถึงสิ่งใดสิ่งหนึ่ง หรือบุคคลใดบุคคลหนึ่ง ชื่อสถานที่ หรือฉากประกอบในเนื้อเรื่อง เป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่งเท่านั้น ในเนื้อหาอาจมีคำพูด หรือการกระทำของตัวละคร ที่อาจส่อเจตนาในแง่ลบ ขอให้ท่านผู้อ่านโปรดใช้วิจารณญาณในการเสพสื่อ เพื่อความบันเทิงเท่านั้น ห้ามนำเนื้อหาไปเผยแพร่ หรือคัดลอกเนื้อหาโดยที่ไม่ได้รับอนุญาตเด็ดขาด**