With​ Lo​ve ด้วยรัก(และคาดหวัง)​

ลินดาเพิ่งรู้ว่าแม่ของเธอล้มหัวฟาดพื้นและกลายเป็นผู้ป่วยติดเตียงเมื่อวานนี้เอง​ และทางครอบครัวต้องการให้เธอลาออกจากตำแหน่งผู้ควบคุมบทในสถานีโทรทัศน์​ กลับต่างจังหวัดไปดูแลแม่ที่ป่วย 

ลินดาอายุ​ 45​ ปี​ แต่งงานกับสามีและเลิกมาได้สามปี​ ไม่มีลูกเป็นพันธะ​ เธอตั้งใจจะอุทิศชีวิตให้กับการทำงาน​ แต่สิ่งศักดิ์สิทธิ์ผู้สถิตเบื้องบนอาจมีเป้าประสงค์ให้เธอตอบแทนผู้มีพระคุณมากกว่า

ขณะที่ลินดากำลังขับรถกลับบ้านทั้งน้ำตา​ ที่อีกฟากของถนน รถโดยสารจากต่างจังหวัดกำลังแล่นเข้าสู่กรุงเทพฯ

… 

เรฟา เพิ่งได้จดหมายตอบรับการสมัครงานเป็นผู้ประสานงานกองถ่าย​ เธอลังเลอยู่นานเพราะต้องจากบ้านที่ต่างจังหวัด​ ไปอยู่ในเมืองกรุงฯเป็นครั้งแรก

เธอกังวลเรื่องค่าครองชีพ​ ที่อยู่อาศัย​ การต้องจากครอบครัวไปไกล​ และห่างกับคนรักที่คบมาตั้งแต่มัธยม​ แต่ปัญหาถูกตัดไปหนึ่งอย่างตั้งแต่ต้นลม​ เพราะแฟนหนุ่มเพิ่งบอกเลิกเธอไปเมื่อวันเกิดครบรอบอายุ​ 25​ ปี​… แค่สองวัน​ ก่อนเดินทาง

เธอนั่งร้องไห้อยู่บนที่นั่งหมายเลข​ 13​ บนรถทัวร์​ มองทิวทัศน์บนทางงด่วน​ และเห็นป้ายโฆษณาประกันชีวิตขนาดใหญ่ยักษ์เขียนข้อความว่า​ 

'เพราะชีวิตคือการเดินทางที่ไม่มีป้ายบอกทาง​ และ​ GPS​ คุณถึงต้องเตรียมพร้อมสำหรับการหลงทางอยู่เสมอ'

"แม่งเอ๊ย!"  เธอสบถ

… 

พาพิศ​ ทำงานเป็นนักจิตบำบัดในโรงพยาบาลที่แฟนของเธอเป็นจิตแพทย์​ เธอเพิ่งรู้ว่าแฟนหมอของเธอกิ๊กกับอินเทิร์นคนสวยที่เข้ามาฝึกงานในแผนก​… แต่มารู้เอาตอนที่เลิกกันไปแล้ว

เธอแน่ใจว่าแฟนคุณหมอของเธอคบซ้อนมานาน แต่เพื่อรักษาภาพลักษณ์ความเป็นหมอของเขาและน้องคนนั้น​ เขาจึงบอกเลิกเธอให้เป็นกิจลักษณะ แล้วทำทีรอสองสามเดือนให้พอมีมารยาท ค่อยเปิดตัวคนใหม่

ทั้งที่เขาสัญญาจะแต่งงานกับเธอตอนอายุ​ 35​ แต่กลับไปมีคนใหม่​ก่อนทำตามสัญญาซะงั้น​ เขาทำให้พาพิศเสียเวลาที่จะเจอคนอื่นเป็นสิบปี แถมยังไปคบกับคนที่อ่อนกว่าเธอเป็นสิบปีด้วย​ 

เธอกำลังคิดอยู่ว่าจะจัดการเขาอย่างไร​ดี แฉให้มันพังไปทั้งหมด! หรือเก็บอาการเป็นแม่พระไว้​ จบแบบสวยๆ​ แต่! ผู้ชายเห็นแก่ตัวพรรค์นั้นควรได้รับตอนจบแบบ​ happy​ ending หรือ!