พบเธอ

“คุณปุณ คุณเป็นอะไร” ญาดาเอ่ยฝ่าเสียงฝน

“ทำไมคุณไม่บอกผม”

“….”

“ปราญ เป็นลูกผม…” ญาดานิ่งอึ้งไป เขารู้ได้ยังไง…

“……”

“ผมขอโทษ ที่ทำให้คุณลำบากคนเดียวมาหลายปี” เขากอดเธอแน่นไม่ยอมปล่อย “ผมขอโทษจริงๆ ปราญควรมีพ่อตั้งนานแล้ว ผมมันโง่ที่เองที่มองไม่เห็น ผมขอโทษ”

“คุณปุณ…”

“ผมรักคุณ ไม่ว่าคุณจะรู้สึกยังไงผมก็จะบอกว่าผมรักคุณ รักมาตั้งนานแล้วไม่ว่าจะครั้งแรกที่เราเจอกัน หรือเจอกันอีกครั้ง ผมก็รักคุณ คุณอย่าหนีผมไปอีกนะ”

ชายหนุ่มสารภาพทุกอย่างออกมา ญาดานิ่งอึ้งไปแล้วกอดตอบเขาก่อนปล่อยโฮออกมาเป็นครั้งแรก ความรู้สึกอัดแน่นในใจพลันถาโถมออกมา

“ฉันก็รักคุณ”

“อยู่กับผมตลอดไปนะ”