พรรณี

“ทุกคนยกย่องพรรณว่าเป็นกุลสตรีผู้เพียบพร้อม แต่พอมองดูให้ลึกกลับพบข้อเท็จจริงที่ว่าพรรณีคนนี้เป็นเพียงก้อนกรวดที่ถูกย้อมสี แลดูสวยงามแต่ไม่มีค่าพอจะนำมาเก็บไว้” พรรณีพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบอย่างที่ไม่เคยทำ เขาไม่เคยรู้เลยว่าสาวน้อยที่ร่าเริงราวกับดอกไม้แรกแย้มคนนี้คำนึงแต่เรื่องนี้เสมอมา

เธอหันหน้ามาพูดกับเขาตรงๆ

“พรรณไม่เคยสงสัยในความเมตตาของหม่อมน้ากับท่านชายเลยค่ะ แต่พรรณก็ยังไม่แน่ใจว่าท่านชายจะทรงรังเกียจแม่พุดที่เป็นเพียงบ่าวต่ำต้อยคนหนึ่งไหม” พรรณีหยุดยืนหันไปมองหน้าชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างๆเธอ “ทรงรังเกียจแม่ไหมคะ”

สายลมหอบหนึ่งพัดผ่านมาปะทะใบหน้านวลที่กำลังจ้องมองชายหนุ่มคนหนึ่งที่ยืนอยู่เบื้องหน้าเธอ พรรณีมองรอยยิ้มของชายคนนี้ที่กำลังยิ้มให้เธอคล้ายกับว่าคำถามนี้ของเธอทำให้เขามีความสุข เขายกมือขึ้นมาปัดปอยผมให้เธอเบาๆ

“ฉันไม่เคยรังเกียจใครเพราะชาติกำเนิดทั้งนั้น ไม่ได้สนใจว่าใครจะยากดีมีจน คนทุกคนก็คือคนเหมือนกัน ฉันไม่มีโอกาสได้ทำความรู้จักกับแม่พุดซ้อนตอนยังมีชีวิตอยู่ แต่จากคำบอกเล่าของคุณหญิงแม่ของเธอ แม่พุดเป็นคนดี ฉะนั้นเหตุใดฉันต้องรังเกียจแม่พุดด้วย” ท่านชายตอบคำถามอย่างง่ายๆตามเคย

“อีกอย่าง…ฉันก็ไม่ได้สนใจด้วยว่าเธอจะเป็นลูกเต้าเหล่าใคร…” ท่านชายพูดความในใจออกมาเป็นครั้งแรก โดยที่ไม่รู้เลยว่าคำพูดต่อไปของเขาจะปักตรึงลงในใจของพรรณีอย่างที่ไม่เคยมีใครทำได้มาก่อนและคำพูดนั้นทำให้ปมในใจของเธอคลายออก ปมที่ไม่เคยมีใครแก้หลุด

“เธอก็คือเธอ เป็นยัยหนูพรรณของฉันอยู่ดี”