CROSSING THE LINE "เพื่อน" ห้ามเป็นเจ้าของ "เพื่อน"

CROSSING THE LINE "เพื่อน" ห้ามเป็นเจ้าของ "เพื่อน" 

บทนำ 

"ความรัก" เป็นสิ่งที่เกิดจากใจ ไม่อาจบังคับกันได้ ความรักที่แท้จริง  

คือ ความปรารถนาดีต่อคนที่ตนรัก ความยินดีที่คนที่ตนรักมีความสุข การให้อภัยเมื่อคนที่ตนรักทำผิด และการเสียสละความสุขของตนเพื่อความสุขของคนที่ตนรัก 

ส่วนที่จำเลยฎีกาว่า จำเลยถูกผู้ตายข่มเหงจิตใจอย่างร้ายแรงด้วยเหตุอันไม่เป็นธรรม เพราะจำเลยกับผู้ตายมีความสัมพันธ์ฉันคนรัก แต่ผู้ตายต้องการเลิกความสัมพันธ์กับจำเลยไปมีรักกับผู้ชายคนใหม่ จำเลยจึงบันดาลโทสะฆ่าผู้ตายนั้น เห็นว่า จำเลยปรารถนาจะยึดครองผู้ตายเพื่อความสุขของจำเลยเอง เมื่อไม่สมหวัง จำเลยก็ฆ่าผู้ตาย เป็นความคิดและการกระทำที่ 

เห็นแก่ตัวเห็นแก่ได้ของจำเลยโดยฝ่ายเดียว มิได้คำนึงถึงจิตใจและความรู้สึก 

ของผู้ตาย หาใช่ความรักไม่ ทั้งเป็นความเห็นผิดที่เป็นอันตรายต่อสังคมอย่างยิ่ง ดังนี้ แม้จะฟังข้อเท็จจริงได้ตามที่จำเลยฎีกา ก็ถือไม่ได้ว่าจำเลยถูกผู้ตายข่มเหงอย่างร้ายแรงด้วยเหตุอันไม่เป็นธรรมจนเป็นการบันดาลโทสะ (มาตรา 72 ประมวลกฎหมายอาญา) กรณีนี้จึงไม่มีเหตุผลใดที่ศาลจะลงโทษจำเลยน้อยกว่าที่กฎหมายกำหนดไว้ 

พิพากษายืน 

** คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 6083/2546 ** 

ขนาดกฎหมายยังมีหัวใจ สาอะไรกับมนุษย์หน้าสวยอย่างฉัน 

สวัสดีค่ะ ฉันชื่อเพลง เพลงพิณ ภัทรหิรัญ ปัจจุบันอายุ 21 ปี เรียนอยู่ปีสาม คณะนิติศาสตร์ อันที่จริงก็ไม่ได้อยากเรียนกฎหมายหรอก แต่เพราะมีพ่อเป็นผู้พิพากษา แม่ก็ดันเป็นอัยการ นั่นจึงทำให้ฉันต้องตามรอยบุพการีไปอย่างไม่อาจเลี่ยงได้ 

และใช่ค่ะ นี่คือคำตอบที่สวยหรูและฉันคิดว่าดูดีที่สุดแล้ว แต่ความเป็นจริงแล้วฉันเกลียดคณิตและโง่วิทยาศาสตร์ นั่นจึงทำให้ฉันเลือกเรียนคณะที่จะได้ไม่ต้องพบเจอกับสิ่งเหล่านั้นอีก แต่ลืมนึกไปว่าตัวเองก็ขี้คร้านตัวเป็นขน แต่ดันมาเลือกเรียนคณะที่ทั้งชีวิตต้องอยู่กับการอ่านหนังสือ ตายโหงแล้วล่ะชีวิตนี้ 

แต่ก็เอาเถอะอย่าพูดถึงมันเลยจะถอยตอนนี้ก็ไม่ได้แล้ว ปล่อยมันเป็นไปตามยถากรรมก็แล้วกัน เอาเป็นว่าพักเรื่องเรียนแล้วมาฟังเรื่องชีวิตแสนสนุกของฉันดีกว่าค่ะ 

ฉันเป็นลูกสาวคนเดียวของบ้าน ดังนั้น ในบ้านหลังนี้ฉันจึงหน้าตาดีที่สุด อันที่จริงก็ไม่ใช่แค่ในบ้านหรอกนะ เพราะสังคมข้างนอกก็ล้วนเห็นด้วยเหมือนกันว่าฉันสวย (ยิ้ม) และด้วยเหตุที่ฉันเป็นลูกสาวคนเดียว หลายต่อหลายคนจึงมักคิดว่าฉันจะเติบโตมาแบบว้าเหว่ หงอยเหงาเป็นสาวเต่างอยรอคอยอ้ายอะไรแบบนั้นใช่ไหมคะ 

แต่เปล่าเลยค่ะ ชีวิตของฉันตลอด 21 ปีที่ผ่านมามีแต่ความวุ่นวายจากผู้ชายที่ชื่อว่า ไอ้ 'มิวสิค' เพื่อนเล่นข้างบ้านที่แสนจะงี่เง่าในปฐพีและถ้าคุณสังเกตให้ดีจะเห็นว่าชื่อเล่นของเราสองคนจะมีความเกี่ยวข้องกัน...รึเปล่านะ? 

เพราะฉันชื่อเพลง ส่วนมันชื่อมิวสิค ความหมายคล้าย ๆ กัน ที่เป็นแบบนี้ก็เพราะเราสองคนเกิดวันเดียวกัน เดือนเดียวกัน และปีเดียวกัน ซ้ำยังคลอดที่โรงพยาบาลเดียวกันอีก นี่ก็ยังคงเป็นคำถามคาใจของฉันว่าพ่อกับแม่ของเราสองคนจ้ำจี้ในวันเดียวกันด้วยรึเปล่านะ? 

แต่ก็ช่างเถอะ นั่นเป็นคำถามที่ฉันก็ไม่ได้อยากรู้คำตอบสักเท่าไหร่ และเพราะครอบครัวของเราสนิทกันมาก มันเลยทำให้ทุกช่วงชีวิตของฉันพบเจอแต่ไอ้มิวอยู่ครึ่งค่อนชีวิต ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเรียนหรือเรื่องอะไรก็ตามแต่ ในชีวิตของฉันต้องมีมันมาเกี่ยวข้องอยู่เสมอ เช่นว่า เราเรียนโรงเรียนอนุบาล ประถม มัธยมที่เดียวกัน และล่าสุดก็สอบเข้ามหาวิทยาลัยที่เดียวกันซ้ำยังเป็นคณะเดียวกันอีกต่างหาก 

ซึ่งคนอื่นมักจะมองว่าเราคือเพื่อนสนิทที่ชอบอะไรเหมือน ๆ กัน แต่เปล่าเลยค่ะ ความจริงแล้วฉันกับมันคือคู่แข่งกันต่างหาก เรามักจะแข่งกันในทุก ๆ เรื่อง แม้กระทั่งเรื่องคะแนนสอบ ถ้าคะแนนวิชาไหนฉันได้น้อยกว่ามันฉันก็นอนตีนก่ายหน้าผากไปหลายวัน และที่สำคัญโลกนี้ไม่ยุติธรรมสำหรับฉันเลยสักนิด เพราะฉันอ่านหนังสือแทบตายกว่าจะได้แต่ละคะแนนมา ส่วนมันอ่านแค่คืนก่อนสอบก็ผ่านฉลุยได้คะแนนท็อปมาตลอด ความยุติธรรมไม่มีอยู่จริง 

แต่ก็เอาเถอะ อันที่จริงฉันก็ไม่ได้สนอกสนใจจุดนี้ซักเท่าไหร่ เพราะฉันสวยพอๆ กับที่มันชอบชมว่าตัวเองหล่อ ซึ่งก็ไม่เถียง เพราะมันก็ใช้ความหล่อของมันเต๊าะสาวน้อยสาวใหญ่เป็นว่าเล่น คบผู้หญิงทีสี่ห้าคน และก็ไม่วายที่ฉันจะต้องเป็นคนคอยช่วยสับรางให้แบบตกกระไดพลอยโจน แรก ๆ ฉันก็เฉย ๆ กับการดำรงตำแหน่งผู้ช่วยและที่ปรึกษาด้านความรักให้กับมัน ออกจะแฮปปี้ด้วยซ้ำที่ทำให้ชีวิตรักมันแคล้วคลาดและปลอดภัย เหมือนได้ทำบุญโปรดสัตว์ 

แต่พักหลังฉันกลับรู้สึกแปลก ๆ ฉันไม่อินกับการต้องมารับหน้าที่นี้ และไม่อยากช่วยห่าเหวอะไรทั้งนั้น หรือว่าเป็นเพราะเมนส์จะมา?  แต่ฉันก็หงุดหงิดกับเรื่องนี้มาหลายปีแล้วนะ คงไม่น่าจะใช่แล้วล่ะ 

ถ้าอย่างนั้นมันเป็นเพราะอะไรกันล่ะ? 

แกตอบฉันได้รึเปล่า...มิว? 

................................................ 

Main Character  

เพลง : เพลงพิณ คณะนิติศาสตร์ "รู้ลึก รู้จริง รู้ในสิ่งที่ไม่ควรรู้ โดยเฉพาะเรื่องของมัน! (มิวสิค)" 

มิวสิค : เมธาวัฒน์ คณะนิติศาสตร์ "เลิกคุยทั้งอำเภอ เพื่อเธอคนเดียว" 

ขวัญ : ขวัญข้าว คณะนิติศาสตร์ "เปย์จนล้มละลาย ถึงฉันจะตาย แต่ผู้ชายต้องรอด" 

เฟิร์ส : ธนวัฒน์ คณะนิติศาสตร์ "ค่าเทอมไม่มี โทรหาพี่ได้ยี่สิบสี่ชั่วโมง" 

หมูหวาน : วรณัท คณะนิติศาสตร์ "คิดจะนก คิดถึงหมูหวาน" 

พี : รพี คณะนิติศาตร์ "ท่องประมวลมาหลายหน้า จำได้แค่หน้าปก" 

หนามเตย : นฤเนตร คณะบริหารธุรกิจ "ติ่งหนักเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือหนี้" 

ติวเตอร์ : เตวิช คณะนิเทศศาตร์ "ความจำสั้น และสันหลังยาว" 

ก้อง : กวินท์ อาจารย์คณะนิติศาสตร์ "แด๊ดดี้ ที่ไม่ได้แปลว่าพ่อ"  

ลูกศร : ศศิธร คณะนิเทศศาสตร์ "บทดีก็เล่นได้ บทร้ายก็เล่นเป็น"