ฉันจำใจทิ้งชายที่รักแล้วโชคชะตาก็เล่นตลกให้ได้เจอเขาในฐานะคนรวยส่วนฉันยังจนต้องดิ้นรนหาเงินเหมือนเดิม เขาทั้งดูถูกสายตาเกลียดชังที่ฉันเห็นแก่ตัวทิ้งเขาในยามลำบากและเอาคืนให้ฉันเจ็บ ทว่าหัวใจช่างอ่อนไหวยังคงรักเขาเหมือนเดิม รักคนใจร้ายที่ทำลายชีวิต ขอร้องล่ะ ได้โปรดอย่ากลับมาให้ฉันรักผู้ชายอย่างนายอีกเลย..........
***************************************************************************************************************************************************************************
“นายจะแต่งงานกับคุณพราว แล้วฉันล่ะ”
“เธอก็แค่ของเล่น ฉันจะทิ้งเธอเหมือนที่เธอเคยทิ้ง......... เจ็บปวดไหมล่ะนั่นแหละความรู้สึกที่ฉันเคยเจอ!”เขายกยิ้มเยาะอย่างสะใจ รินสายตาเลื่อนลอยพอจะรับรู้ชะตาตัวเองว่าต้องเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวเลี้ยงดูลูกทั้งสองคนเพียงลำพัง
“..........”
“ขอร้องฉันสิบางทีฉันอาจจะเลี้ยงเธอไว้ฐานะเมียเก็บ”
“หลังจากวันนี้อย่ามาวนเวียนในชีวิตฉันอีก อยู่ห่าง ๆ เหมือนคนที่ตายจากกันไปเลยยิ่งดี”เท้าเรียวก้าวถอยหลังฝืนเกร็งไม่ให้น้ำตาที่ใกล้เอ่อล้นรินไหลให้เขาดูถูก จากวันนี้ไปบทเรียนชีวิตใหม่กับความรักโง่ ๆ ครั้งที่สองกำลังจะเกิดขึ้นและเธอต้องยอมรับมันให้ได้เพื่อลูกวัยเรียนและลูกอีกคนในท้อง
“มึงจะทำลายชีวิตน้องกูไปถึงไหน ไม่รักแล้วเอากับน้องกูทำไม”
“แล้วมั่นใจได้ไงว่าเด็กในท้องเป็นลูกกู”
“เขาไม่ใช่พ่อเด็กในท้อง กลับกันเถอะพี่อย่าไปยุ่งกับคนรวยอย่างพวกเขาเลย เขาไม่เห็นหัวเราหรอก”
เรียกน้ำย่อย
“ผมขอเชิญคุณมาริน ไปคุยรายละเอียดประกันกลุ่มเพิ่มเติมหน่อยได้ไหม?” พสุธรน้ำเสียงเรียบนิ่งทว่าแววตาแข็งกร้าว ดานุแปลกใจหันมองหน้าเพื่อนด้วยความสงสัย พสุธรไม่ชอบยุ่งงานบริหารแต่กลับอยากรู้เรื่องประกันกลุ่มเพิ่มเติม
“ยินดีค่ะ” มารินแอบกำไว้ใต้โต๊ะแล้วฝืนยิ้มให้พสุธรตามมารยาท
ภายในห้องทำงานของพสุธร
“คุณอยากทราบรายละเอียดเพิ่มเติมตรงส่วนไหนคะ” มารินถือแท็บเล็ตยืนอยู่ด้านหลังแกร่งตั้งหลักว่าเขาจะมาไม้ไหน
“ต้องทำยังไงถึงจะไม่เสนอหน้ามาที่นี่อีก!”
“หากทางฟิวเจอร์เกมซื้อประกันกลุ่มของบริษัท ฉันกับทีมต้องเข้ามาดูแลค่ะ”
“งั้นไม่ซื้อ” เขาค่อย ๆ หันมองสีหน้าแววตาเย็นชา
“ถ้าแค่ไม่พอใจฉัน ฉันถอนตัวออกจากทีมได้แต่อย่าให้คนอื่นต้องเดือดร้อน” เธอพยายามใช้น้ำเสียงที่นิ่งที่สุด
“ก็ดีออกจากทีมซะ ฉันจะให้เงินค่าเสียเวลาแล้วอย่ามาให้เห็นหน้าอีกสะอิดสะเอียนจะอ้วก” ริมฝีปากหยักกระตุกยิ้มเหยียดแววตาของเขาฉายความรังเกียจอย่างเห็นได้ชัด รินพ่นลมหายใจเงยมองขุ่นเคือง
“ไม่คิดเหรอว่าฉันก็สะอิดสะเอียนคุณเหมือนกัน”
“คนรวยอย่างฉันมีแต่คนอยากเข้าใกล้ มีแต่คนต้องการไม่เหมือนเธอดู....กระจอกเป็นไงที่เธอเคยดูถูกไว้ ดูตอนนี้สิว่าฉันรวยแค่ไหนถ้าวันนั้นเธอไม่ทิ้งไปป่านนี้ก็ได้สุขสบายเป็นคุณนายไม่ต้องลำบากทำงานงก ๆ เหอะ!” เขาแสยะยิ้มเย้ยหยันเธอที่เคยดูถูกเขากลับยังจมปลักจนเหมือนเดิม
“ฉันเลือกถูกแล้วที่เดินออกมา ถ้ามัวแต่รอคงอดตาย”
“โชคดีจริง ๆ ที่ตอนลำบากทำให้เห็นธาตุแท้ ฉันเป็นคนเจ็บแล้วจำยิ่งคนที่ทิ้งไปตอนลำบากฉันยิ่งจำและยิ่งเกลียด!”
“มีเรื่องคุยแค่นี้ใช่ไหม ฉันจะได้เอาเลขบัญชีไว้ให้เลขาคุณ ช่วยโอนภายในวันนี้ด้วย”
“เห็นแก่ตัวหน้าเงิน!”
“แน่นอน ฉันไม่ใช่นางเอกที่เอาเงินมาฟาดหัวแล้วไม่เอา ประสบการณ์ชีวิตมันสอนว่าศักดิ์ศรีกับความรักโง่ ๆ มันกินไม่ได้ เงินเท่านั้นที่เป็นของจริง” คิ้วเรียวยกขึ้นยิ้มมุมปากเหนือกว่าแต่หารู้ไม่ว่าในใจไม่ได้เป็นอย่างนั้นเลย
Guest
