เด็กสาวที่เขาอุปการะไว้วันนั้น กลายเป็นหมอไวน์คนสวยผู้เรียบร้อยและแสนดีในวันนี้ แต่ใครจะรู้ว่าหมอไวน์จะเป็นขึ้นคร่อมและขอมีอะไรกับเขา
ด้วยความแซ่บหรือเพราะอะไรไม่รู้ที่ทำให้เขาทั้งหลงใหลติดใจหมอสาวอย่างถอนคัวไม่ขึ้น
สปอยเบา ๆ
“ออกไปเถอะค่ะ หมอจัดการเอง” หน้าสวยก้มมองวิเคราะห์บาดแผล พยาบาลยังยืนงงไม่ออกไป หมอไวน์เงยมองสีหน้าเรียบนิ่งดูแปลกไปจากหมอไวน์ที่อ่อนหวานใจดี พยาบาลหน้าเหวออึกอักก่อนจะยอมเดินออกไปโดยดี
หมอไวน์ขะมักเขม้นในการทำแผล ผู้ป่วยมาดโหดนอนหน้านิ่วคิ้วขมวดพ่นลมหายใจข่มความหงุดหงิดโมโหที่โดนลอบทำร้ายอยากลับไปเอาคืนพวกมันติดที่ว่าลูกน้องดันพาเขามาโรงพยาบาล
“แม่งเอ๊ย!” เขากำหมัดทุบเตียงคนไข้ หมอไวน์ยังคงนิ่งทำแผลอย่างใจเย็น จวบจนทำแผลเสร็จเรียบร้อยเธอหันไปเก็บอุปกรณ์ถอดถุงมือ ผู้ป่วยชายที่มีผ้าพันแผลบนหน้าท้องยันตัวลุกขึ้นสีหน้าเจ็บปวดก่อนจะคว้ามือขาวเรียวของหมอไวน์
“บอกพวกมันให้สวมบัตรประชาชนด้วย เสือกพามาโรงพยาบาล โคตรวุ่นวาย!” เสียงทุ้มเน้นหนักหัวเสียที่ลูกน้องไม่ฟังคำสั่งฝืนพาเขามาโรงพยาบาล
“ป่านนี้คงทำเรื่องเรียบร้อยแล้ว ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ลูกน้องของคุณทศเขารู้ว่าต้องทำอะไร” เธอหันมองก่อนจะค่อย ๆ ติดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขาทีละเม็ด
“รู้แล้วยังเสือกพามานี่!” เขาเสียงเหวี่ยงหน้าตึงหายใจแรงอย่างหงุดหงิด
“เขาคงเห็นว่าแผลฉกรรจ์ นอนพักเถอะค่ะเสียเลือดมาก เดี๋ยวหน้ามืด”
“อย่าพูดเหมือนฉันอ่อนแอ!” มือหนาจับหมับที่ข้อมือเรียวจ้องหมอคนสวยตาเขม็ง ไวน์สีหน้าเรียบนิ่งกระชากมือออกแล้วหันมองไปทางประตูกลัวใครมาเห็น ทศราชหันมองตามแล้วค่อย ๆ ฝืนเหยียดกายขึ้นยืนตามประสาคนอยากเอาชนะ เธอกอดอกยืนมองคนเก่งที่แสนจะเอาแต่ใจด้านทศราชมองเคืองหมอพอยืนได้ก็ก้าวเท้าจะเดินออกไปข้างนอกเองแค่พอเท้าแตะพื้นเขาก็ถึงกับเซจนเกือบทรุด เธอรีบเขามาประคอง
“โอ๊ย!” คิ้วเข้มขมวดปมเม้มปากข่มความเจ็บ
“ดื้อ!” เธอเสียงขุ่นหน้าดุ มองหน้าผู้ป่วยที่ดื้อรั้นไม่ฟังหมอ
“กล้าบ่นเหรอ หายเจ็บเมื่อไหร่เจอดีแน่” เขาจ้องหน้ากลับมองอย่างมาดหมาย
“กลัว....จัง....เลย....”หมอไวน์ยกยิ้มมุมปากดวงตาโตหวานกรุ้มกริ่มไล่มองร่างแกร่งตรงหน้าแล้วลากนิ้วขึ้นเกลี่ยกายกำยำผ่านเสื้อเชิ้ตสีขาวที่เปื้อนเลือด
“อย่าท้าทายฉันนะไวน์” เขาขบกรามแน่นจับนิ้วเรียวให้หยุดลูบไล้ ริมฝีปากอวบอิ่มเคลือบด้วยลิปสติกสีชมพูอ่อนแย้มยิ้มเจ้าเล่ห์ไม่เกรงกลัวเขาเลยสักนิด...........
Guest
