ให้รักนำทาง

เรื่องราวของคนสองคนที่เหมือนต่างกันมากแต่บังเอิญได้มารู้จักกันในวันที่หัวใจเหงาๆ ได้ใช้เวลาช่วงหนึ่งด้วยกันแม้เป็นเพียงเวลาสั้นๆกลับทำให้ทั้งคู่มีโอกาสได้ผ่านช่วงเวลาที่สุขและทุกข์ไปด้วยกัน ผ่านเหตุการณ์ที่ทำให้สองคนได้เรียนรู้อีกฝ่าย ทุกอย่างมันคงจะผ่านไปด้วยดีหากไปเกิดเหตุการณ์ที่ทำให้เข้าใจผิดกัน แต่การเข้าใจผิดไม่ได้ทำให้ทั้งคู่ห่างกันแต่จำต้องใกล้ชิดกันมากขึ้นไปอีก 

....................................................... 

ชายหนุ่มตัวสูงใบหน้าคมสันในเสื้อกาวน์นั่งลงข้างๆ หญิงสาวที่มัดรวบผมหลวมๆ แต่งตัวสบายๆ อาการของเขาดูเหนื่อยล้ามากกว่าคนป่วยที่มาโรงพยาบาลเสียอีก หญิงสาวหันไปมองเพราะเบาะนั่งที่ยุบลงไป 

เขาหันมามองเธอที่สวมผ้าปิดปากตนเองก็สวมผ้าปิดปากเห็นดวงตาที่สบกันเท่านั้น 

“ถ้าเลือกเกิดได้ ผมอยากเกิดเป็นหมานะ น่าจะไม่ต้องคิดอะไร” 

หญิงสาวเก็บโทรศัพท์มือถือของตนเองแล้วมองที่เขา ถ้าให้เดาเธอคิดว่าเขาน่าจะเป็นหมอ 

“เกิดเป็นหมาป่านนี้สบายไปละ ไม่ต้องตื่นเช้าอดหลับอดนอน” เขาถอนหายใจแล้วเดินจากไป 

ชาลิดามองตาม ขนาดนายแพทย์ยังอยากเกิดเป็นหมาแล้วเธอควรรู้สึกอะไรล่ะที่สู้ชีวิตมาจนวันนี้และชีวิตก็สู้กลับมาตลอด 

.......................................................... 

“คุณตื่นแล้วเหรอคะ ดีขึ้นรึยัง” 

“ผม ดีขึ้นแล้วครับ” เขาเอ่ยตอบเบาๆ ยามเมื่อแสงไฟตกกระทบใบหน้าหวานพลานให้หัวใจเขาเต้นแรง เขาเผลอตัวโน้มใบหน้าลงไปสัมผัสริมฝีปากของเธออย่างลืมตัว 

หญิงสาวรับสัมผัสอ่อนโยนจากเขาแต่ก็ตกใจที่อยู่ดีๆ เขามาจูบเธอจึงคลายอ้อมกอดออกจากเขาและลุกขยับตัวออก 

“ผมขอโทษ” น้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยบอกกับเธอ 

หญิงสาวหัวใจเต้นแรงไม่คิดว่าเขาจะทำเช่นนี้ 

“ผมขอโทษจริง ผมนี่มันแย่จริงๆ ผมฉวยโอกาสกับคุณ ผมไม่ควรทำแบบนี้” 

ชาลิดามองอาการของเขาก็รู้ว่าเขารู้สึกผิดแค่ไหนเธอไม่ได้โกรธเขา 

“ไม่เป็นไรค่ะ คุณแค่เผลอไป” หญิงสาวลุกขึ้นขยับตัว 

ชวินทร์ขยับตัวลุกขึ้นตาม 

............................................................ 

“ลาก่อนค่ะคุณวิน น้ำจะไม่ทำลายครอบครัวของใคร” หญิงสาวเอ่ยออกไปเหมือนจะบอกให้เขาได้ยิน สามีคนอื่นคือสิ่งต้องห้าม ไม่รู้คือไม่ผิดแต่รู้แล้วจะทำผิดต่อไม่ได้ หญิงสาวมองอย่างตัดใจก่อนขับรถกลับออกไป 

...........................................................