ปกป้องข้าที ข้าอ่อนแอ!  

Be My Guardian! 

(คำเตือน) 

เรื่องนี้เป็นนิยายชายรักชาย และผู้ชายท้องได้ (MPREG) 

หากไม่ใช่แนวใครสามารถกดปิดได้ค่ะ 

นายเอกอาจจะอ่อนแอจนคนที่ชอบแนวเก่งเติมทรู หงุดหงิดได้ 

ผู้เขียนเพิ่งเคยลงมือเขียนเป็นหนแรก จึงอาจจะบรรยายไม่ดีบ้าง สามารถชี้แนะกันได้นะคะ 

ติดตามความเคลื่อนไหวต่างๆได้ที่ 

https://www.facebook.com/LifeOfPEROfficial/ 

ฝากนิยายเรื่องนี้ไว้ด้วยค่า เย้~ 

————— 

   ฉินหย่งสือไม่ยอมขยับไปไหน เขาประทับริมฝีปากของตนให้สัมผัสกับคนตรงหน้าแนบแน่นยิ่งขึ้น ไม่รุกเร้าเร่งร้อน เพียงมอบรสจุมพิศทะนุถนอมไปให้ นุ่มนวลและเนิ่นนาน

   จวบจนเวลาผ่านไปครู่ใหญ่ รองประมุขฉินจึงตัดสินใจหยุดแต่เพียงเท่านี้ เขาค่อยผละริมฝีปากของตนออกมาอย่างแสนเสียดาย

   ลู่เว่ยหลงยังคงมีใบหน้าแดงจัด กระพริบตาปรือสั่นระริก จ้องมองใบหน้าคนตรงหน้าอย่างเลื่อนลอย

   “ง่วงนอนหรือไม่”

   ลู่เว่ยหลงตั้งสติ มองใบหน้าของฉินหย่งสือ ใบหน้าเรียบกริบนั้นมีแววส่องประกายเจิดจ้า บ่งบอกว่ากำลังอยู่ในอารมณ์ชื่นบานสุดๆ

   “…” นั่งบื้ออยู่ชั่วครู่หนึ่ง จนกระทั่งความตระหนักรู้ของตนประทับเข้าร่างอย่างเต็มที่

   “ว๊ากกกกกกกกกกกก”

   เขาร้องเสียงหลง ซุกใบหน้าเห่อร้อนของตนเองเข้ากับฝ่ามือทั้งสองข้าง เขาดิ้นพราดพยายามจะลุกออกจากตักแต่กลับถูกดึงรั้งไว้

   “เจ็บแผลหรือ? ง่วงหรือ?” คนขี้แกล้งถามหยอกเสียงเรียบ

   “ง่วงที่ไหนกัน...! เพราะท่านนั่นแหละ...!”

   “ข้าทำสิ่งใด”

   “ท่าน…” ก็ท่านเพิ่งจูบข้าไปมิใช่หรือ...! จูบแรก(กับผู้ชาย)ของข้า...!

   “ฮืออออ ท่านฉวยโอกาสรังแกข้า” ร้องโอดโอยหงุงหงิงเป็นที่น่าเอ็นดู

   “รังแก? แล้วเจ้าก็นั่งนิ่งให้ข้ากลั่นแกล้งเช่นนั้นหรือ”

   “ว้ากกกกกกกกก ไม่นะ อย่าพูดถึงงงงงง”

   ก็เมื่อครู่นี้เขาไม่ได้ปัดป้องอะไรเลยสักอย่าง นั่งเป็นรูปปั้นให้คนอื่นรังแกอยู่ฝ่ายเดียวจริงๆ

__________ 

Concept Art 

วาดและลงสีโดยไรท์เองค่ะ ^3^ 

ภาพ Thumbnail เดิม