หลั่งน้ำตาวอนยกโทษให้ความไม่รู้

หลั่งน้ำตาวอนยกโทษให้ความไม่รู้ 

เขียนโดย จิ้นหลิง 

“เมื่อเช้า… ข้ากินอะไรเข้าไปกันแน่?” 

“ก็เนื้อดี ๆ ที่ข้าตั้งใจทำให้เจ้าไง” 

“แต่ไป๋หลงจิ่นบอกว่า… มันคือ หัวใจ ของเจ้า…?” 

“ก็ใช่สิ” 

“ขะ… ข้ากินหัวใจเจ้าเข้าไปจริง ๆ หรือ?” 

นางเอก: เหม่ยหลาน หลงอวี่ 

ถิ่นกำเนิด: หุบเขาเหมันต์นิรันดร์แดนปีศาจ

ความสูง: 172 ซม.

เมตตาเป็นที่สุด: ยอมสละพลังบำเพ็ญของตนเอง เพื่อช่วยชีวิตมดตัวเล็กๆ หรือต้นไม้ที่เหี่ยวเฉา

ซึนเดเระตัวแม่: ปากบอกว่า "รำคาญ" หรือ "น่าเบื่อ" แต่การกระทำกลับตรงกันข้ามเสมอ เช่น ปากบ่นว่าอวี่เหิง ไป๋อู้ ทำตัวไร้สาระ แต่พออวี่เหิง ไป๋อู้ ไม่อยู่กลับเดินไปมองหาที่ประตู

ปกป้องรุนแรง: ถ้าเป็นเรื่องของไป๋หลงจิ่น หรืออวี่เหิง ไป๋อู้ นางพร้อมแลกด้วยชีวิตตนเอง 

พละกำลัง: สามารถแบกอวี่เหิง ไป๋อู้กลับจวนได้สบายๆ

ความชอบ: อากาศเย็นสงบ, ชาร้อนที่อวี่เหิง ไป๋อู้ชงให้, การนั่งมองดวงดาวเงียบๆ และอาหารรสเลิศ แต่ชอบทำเป็นไม่สนใจ

ความไม่ชอบ: เสียงดังเอะอะ, มนุษย์ที่ละโมบ, การถูกมองว่าอ่อนแอ และการถูกขัดใจ

พระเอก: อวี่เหิง ไป๋อู้

ถิ่นกำเนิด: เมืองอวี่เหิง แดนมนุษย์

ความสูง: 185 ซม.

พ่อไมโครเวฟ: เป็นคนใจเย็นอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ มีวาทศิลป์ดีเลิศ

ความอดทนเป็นเลิศ: ต่อให้ภรรยาจะด่า ขู่จะกินหัว หรือจะถีบตกเตียง เขาก็ยังยิ้มรับและเนียนกลับเข้าไปกอดใหม่ได้เสมอ สกิลหน้าทนระดับสิบ

นักวางแผน: แม้ภายนอกจะดูเหมือนคนรักภรรยาไปวันๆ แต่จริงๆ เป็นคนฉลาดหลักแหลม คอยแก้ไขสถานการณ์ยากๆ ให้ภรรยาด้วยความแยบยลแบบมนุษย์

ละเอียดอ่อน: จำได้ทุกอย่างว่าภรรยาชอบอะไร ไม่ชอบอะไร และรู้ว่ายามใดภรรยากำลัง "เหงา" แม้ปากนางจะด่าอยู่ก็ตาม

ความชอบ: การทำกับข้าว โดยเฉพาะเมนูเอาใจภรรยา, การแอบมองเหม่ยหลาน หลงอวี่ ตอนเผลอ, การเขียนจดหมาย และเสียงหัวเราะของไป๋หลงจิ่น

ความไม่ชอบ: คนที่มารังแกเหม่ยหลาน หลงอวี่และไป๋หลงจิ่น, ความยุติธรรมที่บิดเบี้ยว และการเห็นน้ำตาของคนในครอบครัว

ในจักรวาลของตัวหนังสือที่มีนิยายนับล้านเรื่อง... การที่เราได้มาพบกันที่นี่ สำหรับข้าพเจ้าแล้วมันคือ ปาฏิหาริย์ที่สวยงามที่สุดเลยค่ะ ขอขอบคุณจากหัวใจที่เลือกคลิกเข้ามาอ่านนิยายเรื่อง “หลั่งน้ำตาวอนยกโทษให้ความไม่รู้” ขอบคุณที่ยอมสละเวลาอันมีค่ามาทำความรู้จักกับตัวละคร และร่วมเดินทางไปในเส้นทางที่เต็มไปด้วยหยดน้ำตาและความรู้สึก

หลายครั้งที่ข้าพเจ้าอาจจะเคยตั้งคำถามว่า “เรื่องราวของเราจะมีคนเห็นไหม?” แต่การปรากฏตัวของทุกคน ไม่ว่าจะเป็นการกดเข้าชั้น การคอมเมนต์ หรือแม้แต่การเข้ามาอ่านเงียบๆ มันคือคำตอบที่โอบกอดใจข้าพเจ้าไว้ได้ดีที่สุดจริงๆ ค่ะ

ขอบคุณที่ค้นพบพวกเรานะคะ ข้าพเจ้าปรารถนาด้วยหัวใจอย่างถึงที่สุด หวังเพียงให้เหล่าตัวละครได้มีโอกาสกุมมือเคียงข้างทุกท่าน ข้ามผ่านทุกห้วงเวลาแห่งสุขและโศกในชีวิตไปด้วยกันอย่างงดงาม เพราะทุกหยดน้ำตาจากความไม่รู้ คือบทเรียนที่เราจะเรียนรู้ไปพร้อมๆ กัน

เขียนด้วยหัวใจรักเสมอ จิ้นหลิง