ข้าคือมารร้ายไม่ใช่ดอกบัวขาว

ข้าไม่เป็นแล้วคุณหนูเอาแต่ใจ “เหม่ยเหยา” กลับมาครั้งนี้เพื่อกระชากหน้ากากคนร้ายตัวจริงอย่างคู่หมั้นและน้องสาวจอมเสแสร้ง เตรียมตัวรับแรงกระแทกได้เลย 

         นางร้ายโดนป้ายสี...เข็ดหลาบแล้ว 

         ฟางเหม่ยเหยา ทุ่มเทสุดหัวใจไม่ว่าจะเงินหรือความรักดูแลคู่หมั้นจอหงวนอายุน้อยที่สุดในแคว้นต้าเหนิง แต่พวกเขากลับทรยศให้กับความรักอย่างซื่อสัตย์ ราวกับสุนัขที่แม้เจ้าของมันตีจนขาหัก ก็ยังจงรักนายผู้นั้นสุดดวงใจ  

         ใช่ข้าไม่มีวันกลายเป็นสุนัขตัวน้อยแสนเชื่องตัวนั้นอีกแล้ว... 

         ข้าทะนุถนอมความรักของเราอย่างดิบดี แต่เมื่ออีกไม่ถึงขวบปีพวกเรากำลังจะแต่งงาน สามีที่แสนงุ่นง่านต้องการจะทำข้าวสารให้เป็นข้าวสุกชิงสุกก่อนห่ามแต่นางไม่ยินดี เขาจึงเริ่มแผนการใช้น้องสาวคนดีของข้ามาแทนที่ 

         ฟางเฟิงเล่อ สตรีหน้าเนื้อใจเสือ ที่นางตามืดบอดมองว่าน่ารักอ่อนหวาน จึงยินยอมให้ทุกอย่าง กลับเป็นสตรีตัวร้ายในคราบดอกบัวต่อหน้ายิ้มร่า ลับหลังชั่วช้าวางแผนฆ่าพี่สาวเช่นข้าได้ลงคอ 

         แต่ที่สะอึกไปยิ่งกว่านั้น เมื่อถึงวันที่ต้องโทษโบยจนขาดใจตาย ลมหายใจเฮือกสุดท้ายมีเพียงสองคนที่นางทุ่มเทความรักให้มาร่ำลา พร้อมกับพูดราวกับข้าคือตัวโง่งม 

         ‘พี่ใหญ่ท่านเห็นหรือไม่...คนที่คิดจะเป็นสามีของท่านคนนี้ได้มอบลูกชายให้แก่ข้า...และข้าที่กำลังจะแต่งเข้าราชวงศ์ เป็นชายาที่ฟู่อ๋องสุดแสนจะรักใคร่หวงแหน...ท่านว่าวาสนาลูกของข้ากับพี่เสิ่นอวี้ จะได้เป็นฮ่องเต้องค์ถัดไปหรือไม่’ 

         แม้เป็นลมหายใจเฮือกสุดท้าย แต่มโนสำนึกทำให้นางประจักษ์ได้ว่า หนึ่งบุรุษและหนึ่งสตรีโฉดร่วมมือกันคิดคดโค่นบัลลังก์ราชวงศ์สุ่ย ยัดสายเลือดเสิ่นลงไปแทน แล้วพวกนางจะจัดการรวบอำนาจ นั่งว่าราชการอยู่หลังม่านหรือ  

         เลว...คำนี้น้อยไปสำหรับพวกเขาทั้งสอง 

         ‘หลังจากนี้อีกสามวันบิดาของเจ้าก็จะตามไป...ล่วงหน้าไปก่อนเถิดเหม่ยเหยา เขาจะได้รับข้อหาทุจริตเงินคงคลัง’ เสียงน่าขยะแขยงนั่นคือเสียงคู่หมั้น...นางส่ายหน้าไปมาไม่อาจยอมรับเรื่องที่เกิดขึ้นได้ 

         นางตายก็แล้วไปเถอะ นางโง่เอง...แต่บิดาของนางเล่าเกี่ยวอันใดด้วย ทำไมถึงได้มอดม้วยไปด้วยกันเช่นนี้  

         แต่แล้วอย่างไร...นางใกล้หมดลมแล้ว บิดาของนางโดนตัดสินความหัวข้อกล่าวหาว่าทุจริตเงินคงคลัง นางโดนข้อหาหลอกลวงเบื้องสูง 

         นางพ่อลูกช่างเป็นตระกูลที่โง่เขลา เลี้ยงลูกเสือลูกจระเข้เอาไว้แว้งกัดพวกเรา... 

         แต่ราวกับสวรรค์เห็นอกเห็นใจ  

นางฟื้นอีกครั้ง...ก่อนที่ทุกอย่างจะบานปลาย แต่สาบานให้ตายนางก็จะไม่ยอมให้คนชั่วช้าเหล่านั้นได้เสวยสุข และเหยียบย่ำกองเลือดของนางและบิดาเพื่อปีนขึ้นบัลลังก์มังกร นอนบนบัลลังก์หงส์ 

         กลับมาครั้งนี้ฟางเหม่ยเหยาคือมารร้ายไม่ใช่ดอกบัวขาวอีกแล้ว