ติดใจรุ่นพี่

เด็กใหม่… เรียบร้อยดีว่ะ สายอ่อยแน่ ๆ”คำพูดของเจมส์เพื่อนสนิทภีม

คำพูดนั้นแทงใจแต่อชิก็กลั้นไว้ กัดฟันอดทนทั้งที่เลือดในกายเดือดพล่าน

ภีมสังเกตเห็นเด็กหนุ่มในกระจก ภาพนั้นชวนขัดตาอย่างประหลาด เด็กคนนั้นดูสะอาดตา นุ่มนวลเกินไปสำหรับที่แบบนี้ ความหงุดหงิดแปลก ๆ ผุดขึ้นโดยไร้เหตุผล เขาตัดสินไปเองว่าอีกฝ่ายก็แค่คนอีกคนที่อยากเข้าหาเขา

“โทษที…” ภีมเอ่ยเสียงเรียบ “หลีกหน่อย..จะใช้กระจก”

น้ำเสียงเย็นเยียบจนคนฟังรู้สึกเหมือนถูกเฉือนใจ อชิหันมาสบตาทันทีแววโกรธแล่นวาบขึ้นจนลืมความกลัว

“ผมไม่ได้ขวางทางใครนะครับ” เขาโต้กลับทันควัน

ภีมเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ ไม่มีใครกล้าพูดกับเขาแบบนี้มานานแล้ว

“อย่าทำเป็นไม่รู้เรื่องน้อง …” เขาก้าวเข้ามาใกล้จนระยะห่างเหลือเพียงลมหายใจ กลิ่นน้ำหอมและกลิ่นกายดิบ ๆ ของภีมปะปนกันจนคนตัวเล็กแทบหายใจไม่ออก

“พวกเด็กใหม่ที่เดินเข้ามาในรัศมีของกูน่ะ... มีเป้าหมายเดียว...ไม่ใช่เหรอ?” เขากระซิบ รอยยิ้มเย็นเฉียบฉาบบนริมฝีปาก “อยากจะอ่อย... หรืออยากสานสัมพันธ์ฉาบฉวยกับรุ่นพี่ง่าย ๆ งั้นเหรอ โดยเฉพาะพวกที่ทำตัวใสซื่อแบบเด็กสายอาร์ต… อย่ามาเล่นละครให้กูเสียเวลา”

เจมส์แค่นหัวเราะ แบมหน้าตึงไม่พอใจที่ภีมยังเอ่ยปากกับเด็กผู้ชายคนอื่น

อชิรู้สึกเหมือนถูกเหยียบย่ำศักดิ์ศรี ความโกรธพลุ่งพล่านจนเสียงสั่น “รุ่นพี่! ผมไม่รู้จักพี่ และผมไม่ได้คิดจะจีบใครด้วย! พี่คิดว่าตัวเองสำคัญมาจากไหนถึงเชื่อว่าทุกคนต้องสนใจพี่!”

“ผมไม่ได้เป็นคนแบบนั้น! อย่าเอาความคิดแย่ ๆ ของพี่มาตัดสินคนอื่น! พี่มันทั้งหลงตัวเองและน่ารังเกียจที่สุด!”

ห้องน้ำเงียบกริบแบมเบิกตากว้าง เจมส์เลิกคิ้วสูง ส่วนภีมยืนนิ่ง คำพูดจริงใจปนโกรธนั้นเหมือนจุดไฟบางอย่างในใจเขา รสสัมผัสใหม่ที่ไม่เคยเจอมาก่อน

“หึ… ปากกล้าดีนี่” ภีมยิ้มมุมปากแต่แววตากลับเปลี่ยนไปจากเย้ยหยันกลายเป็นความสนใจรุนแรง

เขาก้าวถอยช้า ๆ แล้วเอานิ้วจิ้มหน้าผากเด็กหนุ่มเบา ๆ “จำไว้ เด็กน้อย… อย่าให้กูเห็นมึงเดินตามหลังกู”

พูดจบก็หมุนตัวออกทิ้งให้อชิยืนตัวสั่นด้วยความโกรธและความรู้สึกประหลาดที่ตีวนในอก เกลียด… แต่กลับยังจำแววตาเย็นชานั้นได้ขึ้นใจ

แบมรีบตามภีมออกไป ส่วนเจมส์ยังยืนพิงประตู หัวเราะเบา ๆ “ปากกล้าดีจริง…” ก่อนจะเดินจากไป

อชิเดินออกจากห้องน้ำในเวลาไล่เลี่ยกัน โดยที่ลืมไปว่าวางโทรศัพท์มือถือไว้บนอ่างล้างมือ

ไม่นานนักภีมย้อนกลับเข้ามาอีกครั้งเพราะนึกได้ว่าทำกุญแจรถหล่น เขาก้มลงหาและนั่นเองที่สายตาเหลือบเห็น โทรศัพท์เครื่องหนึ่งวางอยู่ หน้าจอเปิดค้างเป็นภาพสเก็ตช์ใบหน้าของเด็กหนุ่มงดงามภายใต้ดวงจันทร์ครึ่งเสี้ยวที่เป็นพื้นหลัง เศร้าสร้อยอ่อนโยนและละเอียดอ่อนจนเขาเผลอหยุดมอง

มุมปากเขาโค้งขึ้นอย่างเย็นชา “ทำเป็นปากดี… แต่ก็ทิ้งของไว้ให้กูตามหา” เขาพึมพำเสียงต่ำแววตาเป็นประกายแปลก “มึงต่างหากที่จะต้องมาตามหากู เกมนี้กำลังจะน่าสนใจขึ้นแล้วสิ เด็กน้อย”