“ไหน ๆ ก็ปากดีนัก คิดว่าร่างกายกับรูสกปรกของมึงใช้หนี้ได้ งั้นก็ให้สมกับที่มึงพูด… ใช้มันซะให้คุ้มกับหนี้
“อย่าทำ…” เสียงเปรมสั่น แต่สายตาไม่ยอมหลบ
“ปากบอกว่าอย่าทำ แต่ตัวสั่นเหมือนรอคอย… มึงมันร่านมากรึไง?”
วินแสยะยิ้ม ร่างสูงกดทับจนโต๊ะไม้ส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าด แขนแกร่งทั้งสองข้างยันข้างศีรษะของเปรม ปลายจมูกลากผ่านแก้มขาวแล้วหยุดที่ข้างใบหู สูดดมกลิ่นกายสะอาดที่ผสมกับกลิ่นเหงื่อของความหวาดกลัว
“ฉัน…ไม่ได้…”
“หุบปาก…” วินกัดติ่งหูเปรมแรงพอให้เปรมสะดุ้ง ร่างบางเผลอครางต่ำในลำคอ
รีวิว (0)
เรื่องนี้ยังไม่มีรีวิว
Guest
