เมื่อพี่ข้างห้องร้องดังทั้งคืน

ค่ำคืนนี้ควรจะเป็นค่ำคืนที่สงบเงียบ ปราศจากเสียงรบกวนใด ๆ เฉกเช่นที่เคยเป็นมา ทว่าความเงียบงันกลับถูกบดขยี้ลงอย่างสิ้นเชิง นั่นเพราะ เสียงร้องแหบพร่าที่ดังสะท้อนเป็นระลอกคลื่นอย่างชัดเจนมาจากห้องข้าง ๆ  

ฟังเพียงไม่กี่วินาทีก็สามารถบอกได้ทันทีว่า...นี่ไม่ใช่เสียงธรรมดาอย่างแน่นอน 

“อ๊ะ...อื้อ แรงอีกอ๊า” 

“เสียวหรือเปล่า เสียวมั้ยที่รัก” 

“สะ-เสียว อ๊าาาาาา ตรงนั้น อื้อออ...กระแทกแรง ๆ ผัวขา” 

มรรษกรแทบอยากจะทึ้งเส้นผมของตัวเองด้วยความขัดใจ ความคิดแรกคือการลุกไปเคาะประตูอย่างแรงเพื่อขอให้ลดระดับเสียงลง แต่...เขาก็รู้อยู่แก่ใจว่าในสถานการณ์เช่นนี้ ไม่มีใครที่ไหนจะยอมเปิดประตูมารับฟังคำบ่นที่สมเหตุสมผลของเขาหรอก 

“ซวยอะไรขนาดนี้วะ...” เขาพึมพำพลางทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างหงุดหงิด เพิ่งกลับมาจากกิจกรรมที่มหา’ลัยตอนสี่ทุ่ม ตั้งใจจะนอนพักให้เต็มที่สักหน่อย แต่กลับต้องมานั่งฟังเสียงกิจกรรมเข้าจังหวะของใครไม่รู้แทน 

“คนบ้าอะไรเอากันทั้งคืน...” เขาพึมพำเสียงแผ่วเบา พลางเหลือบมองนาฬิกาแขวนผนังที่บอกเวลาใกล้แปดโมงเช้าเต็มที 

ชายหนุ่มคว้าเป้ที่วางพาดอยู่บนเก้าอี้ทำงาน สะพายขึ้นบ่าเพื่อเตรียมออกไปมหาวิทยาลัยเช่นทุกวัน ทว่า จังหวะที่มือจับลูกบิดแล้วเปิดประตูออกไปนั้น 

“อ๊ะ! สวัสดีค่ะ~” เสียงสดใสแจ่มชัดดังขึ้นทันทีจากหญิงสาวในเสื้อยืดตัวโคร่งกับกางเกงแนบเนื้อสามส่วน มือหนึ่งของเธอถือถุงขยะ ส่วนอีกมือยกขึ้นโบกทักทายอย่างเป็นกันเอง 

มรรษกรชะงักกึก เขาหันไปมองเพียงครู่ ดวงตาคมกริบกวาดผ่านใบหน้าที่ยิ้มแป้นของเธอ ก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ แล้วตัดสินใจเดินผ่านไปเฉย ๆ โดยไม่กล่าวคำใด 

หญิงสาวที่ถูกเมินถึงกับค้างมืออยู่กลางอากาศ “อ้าว...” 

เธอพูดพึมพำกับตัวเองด้วยความแปลกใจ “หล่อก็หล่ออยู่หรอก แต่ทำไมดูหยิ่งจังเลยเนี่ย”