ถึงฉันอ้วนแต่ฉันก็แซ่บย่ะ

“วี...แม่ว่าหนูสมัครตำแหน่งอื่นมั้ยลูก” วิภาดาผู้เป็นมารดาเอ่ยปลอบใจลูกสาวเบา ๆ 

“ทำไมอ่ะแม่ หนูอุตส่าห์ตั้งใจเรียนเพื่ออาชีพในฝันของหนูเลยนะ” ภัทร์รวีเหลียวกลับไปมองมราดาแล้วถามอย่างข้องใจ แต่คนเป็นแม่ยังไม่ทันได้เอื้อนเอ่ยบิดาก็พูดแทรกขึ้นทำเอาเจ้าตัวอมปากพองลมอย่างไม่พอใจ 

“พ่อว่าให้มันอยู่ในฝันนั่นแหละ ดูหุ่นตัวเองก่อนใครเขาจะอยากได้ไปเป็นเลขา” คุณศิริฐาพับหนังสือพิมพ์วางบนโต๊ะก่อนจะหยิบแก้วกาแฟหอมกรุ่นขึ้นมาจิบอย่างสบายใจ 

“อ้าว...พ่อ นี่บูลลี่ลูกตัวเองอยู่นะ”   

“พ่อเขาก็พูดถูก แม่ก็บอกอยู่ว่าให้วีลดความอ้วน ตั้งแต่ขึ้นปี 4 แล้ว แต่วีก็เอาแต่ตามใจปากน้ำหนักจะ 70 แล้วนะลูก” 

“ก็แล้วมันมีกฎระบุไว้ด้วยเหรอ ว่าเป็นเลขาต้องสวยและหุ่นดีอ่ะ ตอนเรียนไม่เห็นมีใครบอกนี่”