เล่ห์รักลูกศิษย์

"ดื่มอีกทำไมครับ? มันไม่ได้ช่วยให้อาจารย์ลืมมันได้หรอก" อาลัวเอ่ยน้ำเสียงดุดันเล็กน้อย

ชากะพริบตาถี่ ๆ พยายามโฟกัส ใบหน้าคมเข้มของอาลัวบิดเบือนไปในความมืดมัวของแสงไฟจนคล้ายกับภาพของคนรักที่เขาโหยหา

"อาลัว? ...ไม่ใช่!! ธันงันหรอ...ธัน!" ชาเรียกชื่อลูกศิษย์อย่างเลื่อนลอย ก่อนจะปัดแก้วทิ้งอย่างไม่ใยดี เมื่อความเสียใจเข้าครอบงำ

"ทำไม...ทำไมถึงไม่ใช่ฉัน...นายไม่เคยรักฉันเลยหรือไง..." ชาพึมพำถึงคนรักเก่าอย่างไร้สติ

อาลัวกัดฟันแน่น ความรุนแรงในดวงตาคมกริบของเขาเพิ่มขึ้นทันที คำพูดที่เต็มไปด้วยความเศร้าสร้อยและเอ่ยถึงคนอื่นในวินาทีนี้ ทำให้ความรู้สึกอยากได้ต้องได้ตามนิสัยลูกคนเดียวปะทุขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้

"พอแล้ว! อย่าพูดถึงมันอีก!" อาลัวตวาดเสียงเข้ม ก่อนจะใช้มือหนาที่เต็มไปด้วยรอยขีดข่วนคว้าคางมนของชาให้เงยขึ้นมาอย่างดุดัน "อาจารย์ชา! มองผม!"

ชาเงยหน้าขึ้น ดวงตาเรียวแดงก่ำ เต็มไปด้วยหยาดน้ำตาและความเมา เมื่อสบกับดวงตาสีน้ำตาลลึกซึ้งของอาลัว ร่างกายของเขาก็รู้สึกร้อนวูบวาบอย่างประหลาด เขาไม่เข้าใจว่าทำไมถึงรู้สึกคุ้นเคยและอยากจะพึ่งพิง

"ธัน...ทำไมเพิ่งมา..." ชาพูดออกมาด้วยความสิ้นหวัง มือเรียวยื่นไปกอบกุมแก้มสากของอาลัวไว้แน่น "ฉันรักคุณ..."

ความอดทนของอาลัวขาดสะบั้นลงทันที! เขาโถมตัวเข้าหาอย่างรวดเร็ว จู่โจมด้วยจุมพิตที่รุนแรงและเอาแต่ใจ ชาไม่ทันได้ตั้งตัวจึงอ้าปากออกรับการรุกรานนั้นโดยสมบูรณ์ อาลัวใช้มือเดียวประคองท้ายทอยของชาไว้แน่น ก่อนจะสอดลิ้นร้อนเข้าไปในโพรงปากหวานเพื่อช่วงชิงลมหายใจอย่างดุดัน

"อื้อ..."

รสชาติวิสกี้และความเศร้าถูกแทนที่ด้วยรสชาติหยาบกระด้างและร้อนแรงของอาลัว เขาละเลียดไปทั่วทุกส่วนอย่างลุ่มหลงและเป็นผู้ครอบครอง

แฮ่ก แฮ่ก

จังหวะของจูบที่ดุดันทำให้ชาต้องอ้าปากงับอากาศเข้าปอดเมื่ออาลัวถอนริมฝีปากออกชั่วครู่ อาลัวมองดวงตาของชาที่เต็มไปด้วยความปรารถนาและความสับสน

"อาจารย์คิดว่าผมเป็นใครก็ช่าง...แต่จากนี้ไปตัวของอาจารย์จะต้องเป็นของผม...คนเดียว"เขากระซิบชิดริมฝีปากนุ่มด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำและเต็มไปด้วยคำสั่ง