หน้าของเอื้อมองค้อนอีกรอบแก้เขิน หันซ้ายหันขวาว่าจะยังไงต่อไป บางทีผมก็ไม่เข้าใจมากนักว่าพี่เขาไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอกับเรื่องที่เพิ่งผ่านมาสดๆ ร้อนๆ แถมยังมานอนมองแล้วก็ยิ้มเล็กยิ้มน้อยอีก นี่พี่เขาคงเป็นบ้าไปแล้วที่เห็นเรื่องแบบนี้เป็นเรื่องปกติ
"ใจเย็นสิ จะรีบไปไหนล่ะเอื้อ มานอนนี่ก่อน"
ฝ่ามือตบลงบนที่นอนแปะๆ เหมือนกำลังเรียกเด็กน้อยมานอน
โอบออกแรงดึงกระชากร่างเด็กหนุ่มเพียงแค่เบาๆ มันก็ปล่อยร่างลงมาบนเตียงละ ในใจของผมก็นึกด่าตัวเองที่ยอมพี่คนสวยง่ายขนาดนี้ นี่แค่เขาออกปากว่าอย่าไป ถึงร่างกายจะพยายามขัดขืนก็ตาม แต่ใจของผมมันก็อ่อนยวบไปหมดแล้ว พี่โอบกอดผมไว้แน่น ใบหน้าพี่เขารีบซุกเข้ามาที่หน้าอกกว้างของผมด้วยท่าทางที่เหมือนแมวน้อยอ้อนๆ ทำเสียงงุงิอยู่ในลำคอ
เอากับเขาสิ ตกลงจะมาไม้ไหนกันแน่ เดี๋ยวทำเหมือนไม่สนใจ เดี๋ยวก็ทำเหมือนจะไม่ยอมปล่อยผมไป มารยาร้อยเล่มเกวียนเสียจริง พี่โอบที่ทุกคนเห็นว่าทั้งน่ารัก และมีเสน่ห์ความจริงแล้วผมว่าน่าจะเพิ่มเรื่องของเจ้าเล่ห์ไปด้วย
"งอนเหรอเด็กดีของพี่ หรือว่าโกรธ"
Guest
