ไฟผลาญศร

.“เธอไปเอาความคิดว่าฉันจะช่วยผู้หญิงอย่างแม่เธอมาจากไหน ฮึ…ลูกศร”  

“พี่ไฟ…” 

“อย่ามาเรียกเหมือนฉันกับเธอสนิทกัน!”  

น้ำเสียงอาทิตยาแข็งกร้าว ไร้ความอบอุ่นเหมือนครั้งอดีต  

ศรัญญาสะดุ้ง น้ำใสรินรดใบหน้า ปากเล็กเม้มเข้าหากันอย่างอดสู  

รู้ดีว่ายามนี้ฐานะระหว่างหล่อนและบุคคลตรงหน้าต่างกันราวฟ้ากับเหว  

และจะหวังใช้สถานะเหมือนสิบห้าปีที่แล้วเพื่อให้อีกฝ่ายเห็นใจไม่ได้อีก 

“คะ…คุณไฟ…ได้โปรดช่วยแม่ลูกศรด้วยเถอะนะคะ จะให้ลูกศรทำอะไรก็ยอม”  

 “ทำอะไรก็ได้เหรอ? ...” หลังจากเงียบไปครู่ เสียงทุ้มเอ่ยเหมือนพอใจในที 

 “ค่ะ! คุณไฟจะให้หนูทำอะไรก็ได้ ล้างจาน ถูบ้าน ทำสวน ตัดต้น…ไ” 

 “โอ๊ยยย! ทำแบบนั้นก็เสียของหมดสิวะ!”  

อาทิตยาอัดบุหรี่เต็มปอด ก่อนพ่นควันรดบนกายสาว  

ศรัญญาเบี่ยงหน้าหนีกลิ่นฉุนที่เกือบทำให้หล่อนอาเจียน  

และเพราะทำหน้าราวรังเกียจเช่นนั้น ใบหน้านวลจึงถูกมือเรียวดั่งคีมเหล็กจับเข้ายังปลายคาง  

บีบจนหล่อนร้องไม่ออกแม้เจ็บมากเพียงใด  

 “ถ้าอยากให้ฉันช่วยแม่เธอ มันก็มีทางอยู่นะ…”  

รอยยิ้มร้ายกาจผุดขึ้น ดวงตาคมฉายเงาสาวสวยที่กำลังทำหน้าตื่นเต้นดีใจ  

หญิงสาวยิ้มกว้างก่อนมันจะหุบลงเมื่อได้ยินประโยคถัดมา  

“มาเป็นของเล่นบนเตียงให้ฉันสักปีสองปีสิ  

แล้วฉันจะหาโรงพยาบาลดี ๆ รักษาแม่ของเธอให้”