กรงรักมาเฟียร้าย (ภูผา-ปายฝัน)

สวัสดีค่ะยินดีและดีใจทุกครั้งที่ได้มาพบเจอกับทุกคนนะคะ ไม่น่าเชื่อว่าเรื่องนี้จะเข้ามาเป็นเรื่องที่ 4 แล้วหลังจากออกงานประจำ มาเขียนนิยายเต็มตัว เรื่องนี้เป็นอีกแนวที่เราชอบมากๆคือพระเอกเป็นมาเฟียแสนร้ายกาจ ดุ ปากร้าย สารพัดที่จะทำร้ายนางเอกที่เขาคิดว่าเธอเป็นของตาย แต่สุดท้ายกลับต้องตามหานางเอกและให้เธอเกาคางให้ราวกับลูกแมว (แต่เป็นแมวเป้านะคะ) จบสุขนิยมไม่มีนอกกายนอกใจแน่นอนค่ะ แต่แอบมีฉากหดหู่และฉาก 18+ ที่ดูหวือหวาหน่อย

ชวนทุกคนมาอ่านเรื่องนี้กันนะคะ อ่านไปด่าพระเอกไป เอาใจช่วยไปด้วยให้เขาง้อเมียสำเร็จค่ะ อ่านจบแล้วขอใจหรือคอมเม้นท์ให้กำลังใจนักเขียนสมัครเล่นคนนี้ด้วยนะคะ 

โปรย 

เช้าวันรุ่งขึ้น ปายฝันเดินตรงไปยังห้องทำงานของภูผาด้วยหัวใจที่เต้นระรัว เธอเคาะประตูสองสามครั้ง ก่อนจะค่อย ๆ เปิดเข้าไปภายในห้องทำงานที่กว้างใหญ่ ภูผากำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้หลังโต๊ะทำงาน สายตาคมกริบของเขาจับจ้องมาที่เธออย่างนิ่งและดุกร้าวเหมือนเคย

"มีอะไร?" เขาถามเสียงเรียบ

ปายฝันก้าวเข้าไปช้า ๆ พยายามควบคุมน้ำเสียงไม่ให้สั่นไปมากกว่านี้

"ปาย...จะขออนุญาตไปเยี่ยมแม่ค่ะ" เธอเลือกที่จะมองแค่ปลายคางที่มีตอหนวดสากระคายของเขา เพราะกลัวว่าถ้าสบตากับเขาตรง ๆ เธอจะสูญเสียความกล้าทั้งหมดที่มีไปเสีย ภูผาเอนหลังพิงพนักเก้าอี้เล็กน้อย ดวงตาคมกริบของเขาหรี่ลงมองใบหน้าหวานที่ดูซีดเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มเหยียด

" ทำไมอยู่ดี ๆ ถึงอยากออกไป"

"แม่...อาการไม่ค่อยดีค่ะ" ปายฝันตอบเสียงแผ่วเบา

"ปาย...เลยอยากจะอยู่ดูแลแม่สักคืนสองคืนได้ไหมคะ" สายตาของภูผาเปลี่ยนเป็นเย็นชาอย่างน่ากลัว

เขานิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ทำเอาปายฝันเสียวสันหลังวาบ จนสั่นไปทั้งตัว

"เธอแน่ใจแล้วใช่ไหม...ที่จะออกไป..ปายฝัน"

น้ำเสียงนั้นเหมือนเขารู้อะไรบางอย่างในใจของเธอ แต่ตอนนี้ปายฝันไม่สนใจอะไรแล้ว

"ค่ะ" เธอตอบอย่างมั่นคง "ปายคิดถึงแม่...เป็นห่วงแม่ค่ะ"

ภูผาไม่พูดอะไรต่อ สายตาคมกริบของเขาจับจ้องเธอราวกับจะทะลุทะลวงเข้าไปในจิตใจ แต่เมื่อเห็นแววตาแน่วแน่ของเธอ เขาก็หรุบตาลงช้า ๆ ก่อนจะลุกจากเก้าอี้พิงพนักตัวใหญ่เดินอ้อมโต๊ะมายืนตรงหน้าร่างบางแต่อวบอิ่ม แววตาคมมองใบหน้าเรียวที่ก้มจนคางแทบจะชิดอก ก่อนจะกระชากร่างบางเข้ามาอย่างรวดเร็ว ปายฝันตกใจจนไม่ได้ขัดขืน

เขาก้มลงมองใบหน้าหวานดวงตาคมปราบมองริมฝีปากอวบอิ่มที่เจ้าตัวกัดไว้จนแดงก่ำ จากนั้นเขาก็บดเบียดริมฝีปากลงมาอย่างดูดดื่ม ราวกับจะระบายความรู้สึกทั้งหมดที่มี ปายฝันตกใจเผยอปากจะร้องแต่กลับกลายเป็นเปิดโอกาสให้เขา ครอบครองโพรงปากหวานมันเป็นจูบที่ร้อนแรงและเต็มไปด้วยความเจ็บปวด และเมื่อเขาถอนริมฝีปากออก ปายฝันรีบก้มหน้าซ่อนดวงตาที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตา

แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นก็พบว่าเขาจ้องเธออยู่นิ่ง ๆ ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงที่ราบเรียบแต่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว

"เชิญ"

คำอนุญาตเพียงคำเดียวทำให้ปายฝันรู้สึกเหมือนได้รับอิสรภาพอันยิ่งใหญ่ รอยยิ้มแห่งความยินดีฉายชัดบนใบหน้า เธอดีใจจนลืมความเจ็บปวดทั้งหมด ภูผามองใบหน้านั้นเพียงชั่วครู่ ก่อนจะหันหลังให้เธอและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

"ไปได้แล้ว"

ปายฝันรีบหันหลังและก้าวออกจากห้องไปทันทีอย่างไม่ลังเล เธอไม่อยากให้เขามีเวลาเปลี่ยนใจอีกแล้ว เธอไม่รู้ว่านี่คืออิสรภาพที่แท้จริง หรือเป็นเพียงกับดักที่เขาวางไว้ แต่ตอนนี้เธอต้องพาแม่และป้าแหม่มออกไปจากวังวนนี้ให้เร็วที่สุด

ภูผา มาเฟียไร้หัวใจ