“ใครจ้างคุณมา!”
“หา เอ่อ ไม่มีใครจ้างค่ะ ตั้งใจมาเอง”
“แล้วทำไปเพื่ออะไร”
ตังตังขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจ ทำไมอีตานี่ถึงทำท่าโมโหใส่เธอล่ะ ทั้งที่เธอต้องเป็นฝ่ายโมโหสิ ผักในร้านเขามีแมลงสาบตัวเบ้อเริ่มเลยนะ หรือว่าจะโวยวายเพื่อกลบเกลื่อนความผิดกัน
“คุณจะทำท่าโมโหไปทำไมคะ”
“เกิดเรื่องแบบนี้ ทำไมผมถึงจะไม่โมโหล่ะ” เต่งตอบด้วยสีหน้ายียวนกวนประสาท นั่นกระตุ้นให้คนที่ไม่โวยวายในทีแรกเริ่มโกรธบ้าง
“ก็ต้องไม่ได้สิ ในเมื่อคุณเป็นเจ้าของร้าน สิ่งที่เกิดขึ้น มันเกิดจากร้านของคุณ ที่ไม่สะอาดพอ”
ไม่-สะ-อาด-พอ เหมือนหมัดฮุกเข้ากลางใจเจ้าของร้านพุงเต่งหมูทะ เขาถึงกับกำหมัดแน่น ด่าว่าร้านยังไง เขาไม่เคยโกรธเท่ากับบอกว่าทำของกินออกมาไม่สะอาด
“ร้านผมเปิดมาหลายปี เราใช้วัตถุดิบอย่างดี ใส่ใจทุกขั้นตอนการทำ ข้าวของทุกอย่างถูกทำความสะอาดมาอย่างดี”
“แล้วทำไมแมลงสาบตัวนั้นมันถึงอยู่ในผักได้ล่ะ”
“อันนี้ก็ต้องถามคุณมากกว่า ว่าใครเป็นคนจ้างคุณมา”
ตังตังเค้นสมองเพื่อประมวลผล ตอนนี้เธอว่าเธอเริ่มเข้าใจคำถามแรกของเขาแล้วล่ะ ...ใครจ้างคุณมา ในที่นี้ไม่ได้หมายถึงจ้างรีวิว หากแต่เขาหมายถึงจ้างมาทำลายชื่อเสียงร้านต่างหาก
“ฉัน...”
“ถ้าคุณไม่บอก เดี๋ยวผมดูกล้องวงจรปิด แล้วพบว่าคุณเป็นคนเอาเจ้าแมลงสาบนี่มาเอง ผมจะส่งคุณให้ตำรวจดำเนินคดี”
ยังไม่ทันได้อธิบาย คนด้านหลังโต๊ะก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน ตังตังสูดลมหายใจเข้าปอดลึกเพื่อตั้งสติ มาทรงนี้อธิบายอย่างไรก็ไม่ยอมฟังหรอก
“งั้นเชิญคุณเปิดดูกล้องเลยค่ะ ฉันจะรอหลักฐาน”
หญิงสาวถือวิสาสะเดินไปนั่งยังเก้าอี้ด้านหน้าโต๊ะ ดีที่เธอเก็บอุปกรณ์ทั้งหมดบนโต๊ะแล้ว จึงไม่ได้พะวักพะวงอะไร อีกอย่างหนึ่งคือดีที่ยายไม่ได้มาด้วย เพราะพี่ข้าวปุ้นรู้ว่าเธอจะมาถ่ายคลิปกินหมูกระทะที่นี่ จึงอาสาดูแลยายกับตัวน้อยให้เอง ป่านนี้ยายคงกำลังกินข้าวที่ร้านอยู่พุงนั่นแหละ หญิงสาวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพิมพ์ข้อความส่งให้ข้าวปุ้น
...มาถึงอำเภออยู่สมบูรณ์วันแรก ก็ถูกรับน้องเข้าเสียแล้ว เฮ้อ สาวที่ส่งข้อความหาข้าวปุ้นได้แต่ถอนหายใจ
ฝากติดตามด้วยนะคะ
แล้วมาอยู่พุง กินแซบๆ เที่ยวเพลินๆ ที่อำเภออยู่สมบูรณ์ด้วยกันค่า
Guest
