เมื่อใจฉันมีเพียงเธอในโลกนินจา

บทนำ

ณ ถนนที่เต็มไปด้วยแสงไฟนีออนในยามค่ำคืนของกรุงเทพฯ... ชนิกานต์ พัฒชระกุล หรือ “ผู้กองชมพู่” ในหมู่นักข่าว กำลังเผชิญหน้ากับปลายกระบอกปืนของอาชญากรค้ายาเสพติดชื่อดังที่เธอตามล่ามาแรมปี

"แกไม่มีทางหนีพ้นหรอก!" เสียงของชนิกานต์ดังก้องไปทั่วซอกซอยที่มืดมิด มือของเธอกำปืนแน่น หัวใจเต้นรัว แต่แววตาแน่วแน่ไม่เคยเปลี่ยน

แต่เพียงเสี้ยววินาที... เสียงปืนก็ดังขึ้น ไม่ใช่จากชนิกานต์ แต่จากคนร้ายอีกคนที่ซุ่มอยู่จากที่สูง กระสุนพุ่งตรงเข้ากลางอกของเธอ ร่างกายของเธอทรุดลงช้า ๆ ความเจ็บปวดแล่นพล่านไปทั่วร่าง แต่สิ่งที่ทำให้เธอเจ็บปวดที่สุดไม่ใช่บาดแผลทางกาย แต่เป็นความจริงที่ว่าเธอทำภารกิจไม่สำเร็จ

ภาพสุดท้ายที่เธอเห็นคือใบหน้าของเพื่อนร่วมงานที่พยายามจะวิ่งเข้ามาช่วย และสุดท้ายทุกอย่างก็ดับไป...

เธอตื่นขึ้นมาอีกครั้งท่ามกลางเสียงนกร้องและความสดใสของป่าไม้ที่เธอไม่คุ้นเคย ร่างกายของเธอเล็กลง ผมและตากลายเป็นสีดำสนิทราวกับรัตติกาล ในขณะที่ความทรงจำจากชีวิตก่อนยังคงชัดเจนราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน เธอคือ เซนจู อากิระ ผู้มีสายเลือดแห่งตระกูลที่ยิ่งใหญ่ แต่กลับต้องใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยวตั้งแต่จำความได้

เมื่อเธอเติบโตขึ้นเพียงลำพังในโลกที่แปลกใหม่นี้ เธอเรียนรู้ที่จะใช้พรสวรรค์ของตระกูลเซนจูควบคู่ไปกับสัญชาตญาณของตำรวจจากชีวิตก่อน

"โลกนี้...ก็มีเรื่องราวที่ต้องปกป้องมากมายสินะ" อากิระพึมพำกับตัวเองขณะฝึกวิชานินจาอยู่กลางป่า เธอใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการฝึกฝนอย่างหนักเพื่อควบคุมจักระและพัฒนาวิชาต่าง ๆ ที่เหมาะกับความสามารถของเธอ

เธอตั้งใจที่จะสานต่อปณิธานของชนิกานต์... ไม่ว่าจะเป็นในโลกไหนก็ตาม ความยุติธรรมต้องได้รับการปกป้อง และความสงบสุขต้องกลับคืนมา

"ฉัน...จะไม่มีวันให้ใครต้องเจ็บปวดเหมือนที่ฉันเคยเจอ" เธอสาบานกับตัวเอง คำพูดนั้นไม่ได้เป็นเพียงแค่คำพูด แต่เป็นแรงผลักดันให้เธอเดินหน้าต่อไปในฐานะนินจาหญิงแห่งตระกูลเซนจู ผู้มีจิตวิญญาณของตำรวจสาวผู้กล้าหาญฝังลึกอยู่ในหัวใจเสมอ