ฟ้าลิขิตชะตา ให้รักเพียงเจ้า

บทนำ 

" รายงานพะยะค่ะฝ่าบาท.." ฝ่าบาทหยิบขึ้นมาอ่าน อย่างตั้งใจ ใบหน้าเริ่มปรากฏความเศร้ามอง  

" นำไปแจ้งแก่จวนแม่ทัพ 'ว่าแม่ทัพใหญ่' สินแล้ว" นายทหารก้มตัวคำนับแล้วจากไปอย่ารวดเร็ว ฝ่าบาททรงเอามือกุมหน้าตัวเอง 

" เจ้ากล้าทิ้งข้า เจ้าเพื่อนทรยศ " ขันทีข้างกายไล่นางกำลังออกไปจนหมด  

" ฝ่าบาทพะยะค่ะ เวลานี้สงครามยังไม่จบจะทำอย่างไรดี " แม้จะทรงเศร้า ก็ยังรู้หน้าที่ตนเองดี 

" หม่อมฉันไปเอง " เสียงดังปริศนาดังขึ้นทำให้ทั้งสองตกใจมาขันทีข้างกายรีบเข้ามาขวางไว้ทันที 

"หลิวเออร์ เจ้ารึ " ฝ่าบาทเอ่ยอย่างตกใจ กับหลานสาวคนโต ที่วรยุทธสูงส่งเพียงนี้ 

" หม่อมฉันไปเองฝ่าบาท อย่างไรเสียทายาทของท่านพ่อก็มีแค่หม่อมฉันในตอนนี้ " หลิวเออร์ หรือ หยางอี้หลิว บุตรสาวแห่งจวนแม่ทัพ มองตรงไปด้วยแววตามั่งคง จริงใจนิ่งเงียบเย็นชา นางเป็นเช่นนี้มาแต่เกิด  

" เจ้าไม่ห่วงมารดารึ หลิวเออร์ " อี้หลิวชะงักเล็กน้อย  

" เพราะเป็นห่วงยิ่งชีวิต จึงต้องไป ไร้แผ่นดิน ไร้มารดา " ฝ่าบาทนิ่งเงียบ มองเด็กน้อยตรงนั่งอย่างตั้งใจอีกครั้ง ถอนหายใจออกมาเบาๆ 

" ลูกพยัคฆ์ อย่าไรก็คือ พยัคฆ์ " ฝ่าบาทตัดสินใจหยิบบ้างสิ่งขึ้นมา มันคือ ป้ายทองคำ เห็นสิ่งนี้คือเห็นพระองค์ 

" ลูกพยัคฆ์เอ๋ย แผ่นดินนี้ ขอฝากไว้ในมือเจ้า จะรุ่งเรือง หรือร่มสหาย ก็แล้วแต่เจ้า หยางอี้หลิว นับจางนี้ขอ แต่งตั้ง รับตำแหน่ง จอมทัพคู่แผ่นดิน สืบไป ชั่วลูกชั่วหลาน " ฝ่าบาทเอ่ยจบ นำทั้งป้ายทองคำรายมังกร และ ป้ายสีดำรายพยัคฆ์ มอบให้เด็กน้อยตรงหน้า อี้หลิวก้มหัวคำนับราชองค์การ  

" ออกมา " มีเงาออกมาตามคำเรียกของอี้หลิวสองคน และคุกเข่าข้างกายนางทันที 

" สองคนนี้จะมาเป็นองค์รักษ์ข้างกาย พระองค์ยามนี้ ฝ่าบาท คนแรก คือ อิ้หยง คนที่สอง อี้หลาง พวกเข้าจะฟังแค่พระองค์ "  

" เรารู้เเล้ว ให้ไปคุมครองรัชทายเถอะ " ฝ่าบาทเอ่ยออกมาอย่างใจเย็น แต่แววตาเศร้า เสียใจอยู่เป็นนิ 

" หม่อมฉันให้ไปคุมครองอย่างลับๆแล้วพระองค์ไม่ต้องเป็นห่วง " ฝ่าบาทได้ยิ้นอย่างนั้นก็ถอนหายใจออกมาเบ่าๆ 

" หม่อมฉันต้องไปชายแดนแล้ว หม่อมฉันทูลลา " อี้หลิวทำท่าจะออกไปแล้ว ฝ่าบาทเลยเอ่ยมาเบาๆ เป็นเหตุให้อี้หลิว ยิ้มออกมา 

" ระวังตัวด้วยหลานรัก " อี้หลิวยิ้มออกมาอย่างงดงามจนฝ่าบาทตกตลึง เพราะนางไม่เคยยิ้มหรือหัวเราะออกมาเช่นเด็กคนอื่นๆ นางคือ อัฉริยะมาตัวแต่ ไม่ถึงเดือน 

" เพค่ะ เสด็จลุง " อี้หลิวยิ้มออกมา นางรู้ว่าตั้งแต่เด็กๆ นางทำให้ ท่านพ่อ ท่านแม่ และ เสด็จลุงเป็นห่วงแต่จะให้ทำยังไงได้ นางได้มาเกิดใหม่ในความทรงจำยังอยู่ครบแบบนี้ นางตั้งใจศึกษา ทุกสิ่งทุกอย่าง ทั้งดนตรี เย็บผ้า รำ นางร่วนทำได้ดีบ้างครั้งก็ อ้อนพ่อแม่ เหมืนเด็กคนอื่นๆ แต่สิ่งที่นางทำได้ดีที่สุดคือวรุทย์ที่ เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนทั้งพ่อมิอาจสู้กับนางได้อีกแล้ว  

เรื่องนี้ว่าจะเอาให้จบ จะลงวันละตอนนะ