สายฝนโปรยกระหน่ำลงบนระเบียงชั้นยี่สิบสี่ เม็ดน้ำเกาะพราวบนกระจกใสที่กั้นระหว่างโลกภายนอกกับห้องพักเงียบสงัด เสียงฟ้าร้องแทรกเข้ามาเป็นระยะ ราวกับกำลังเร่งเร้าให้บรรยากาศคับแน่นขึ้นเรื่อย ๆ
หญิงสาวร่างบางยืนพิงประตูบานเลื่อน ลมหายใจสั่นสะท้านในอกเหมือนกำลังหนีบางสิ่ง แต่หนีไปไหนไม่ได้ ดวงตากลมโตจับจ้องชายร่างสูงที่ค่อย ๆ ก้าวเข้ามาในระยะใกล้ทีละนิด
ผู้ชายคนนั้นสูงโปร่ง หลังเสื้อยืดเปียกแนบกับแผ่นอกและมัดกล้าม เส้นผมเปียกชื้นหยาดน้ำหยดตามขมับ ใต้กรอบแว่นที่พร่ามัวเพราะฝ้าหยดฝน ดวงตาคมกริบยังคงตรึงมองเธอไม่กระพริบ
เขาไม่ได้พูดอะไร เพียงก้าวเข้ามา…และอีกก้าว เสียงหัวใจหญิงสาวเต้นแรงจนกลบเสียงฟ้าผ่า
เพียงพริบตาเดียว ร่างบางก็ถูกดันชิดกำแพง!
แรงกดทาบจากร่างสูงทำให้เธอแทบหายใจไม่ออก ลมหายใจร้อนจัดของเขาไล่กระทบแก้มจนสติพร่าเลือน
สายตาคมภายใต้กรอบแว่นดูไม่เหมือนผู้ชายที่เธอเห็นทุกวันอีกต่อไป
ไม่ใช่หนุ่มเนิร์ดเงียบ ๆ ที่เดินผ่านกันในโถงทางเดิน แต่เป็นผู้ชายที่แววตาเต็มไปด้วยแรงปรารถนาพร้อมจะกลืนกินเธอทั้งร่าง ฝนยังคงตกไม่หยุด แต่สิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น กลับร้อนแรงกว่าสายฟ้าที่แผดร้องอยู่ภายนอกเสียอีก