“ไม่กลับ! ฉันจะไปเที่ยวกับเพื่อนมีปัญหาอะไรไหม”
ไอริณสะบัดตัวหมายจะลงจากรถ แต่แขนเล็กถูกคว้าเอาไว้เสียก่อน
แกร๊ก!
เสียงโลหะกระทบกันดังขึ้น เธอก้มลงมองแล้วแทบกรี๊ดลั่น
“นายกล้าดียังไงมากุญแจมือล็อกฉันแบบนี้ ฉันไม่ใช่นักโทษนะ!”
เคนเลิกคิ้วเล็กน้อย ริมฝีปากหยักกระตุกขึ้นนิดๆ คล้ายรอยยิ้มเยาะเย้ยมากกว่าเป็นมิตร
“กล้าสิ… เพราะมันเป็นคำสั่งของคุณอดัมส์”
“ฉันไม่เชื่อนาย! นายมันบ้า! พ่อฉันไม่มีทางให้ใครมาทำกับฉันแบบนี้ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!”
เธอทั้งดิ้นทั้งทุบที่แขนเขา แต่ยิ่งดิ้น กุญแจมือก็ยิ่งรั้งแน่นขึ้นจนเจ็บ
เคนไม่พูดอะไรอีก เพียงก้มลงติดเครื่องยนต์ ก่อนขับรถกระบะสีดำออกจากลานจอดรถ