เจ้าแมวน้อยทำจมูกฟุดฟิดดมกลิ่นมนุษย์ผู้นั้น หางแกว่งไปมาราวกับกำลังครุ่นคิดบางอย่าง จากนั้น มันก็กระโดดขึ้นไปนอนทับอยู่บนหน้าอกของชายผู้นั้น
“อือ”
เขาครางออกมาเบา ๆ ขมวดคิ้วแน่นรู้สึกเหมือนมีบางสิ่งบางอย่างกดทับอยู่บนหน้าอก ร่างกายที่ได้รับการฝึกฝนมานานจึงตอบสนองโดยอัตโนมัติ เขาสะดุ้งตื่นขึ้น แล้วกับคว้าดึงมีดที่ซ่อนไว้ออกมา
แง๋ววววววว.....
เสี่ยวไป๋รีบกระโดดลงพื้น เมื่อตั้งหลักได้ก็หันกลับมาทำขนฟู ส่งเสียงขู่เขาฟ่อ ๆ
แง๋ววววววว.....
หลินหลางได้ยินเสียงโครมครามพร้อมกับเสียงร้องของเจ้าแมวสุดที่รักจึงรีบวิ่งออกมาจากในครัว
“เกิดอะไรขึ้น”
“ขอโทษที ผมแค่ตกใจ คิดว่าเจ้าแมวตัวนั้นเป็นคนร้าย”
ชายหนุ่มรีบเก็บมีดลง ในขณะที่หญิงสาววิ่งเข้าไปกอดเจ้าเหมียวขนฟู พลางลูบหัวแล้วปลอบมันเบา ๆ ว่า
“โธ่เสี่ยวไป๋ตกใจมากไหม ไม่ต้องตกใจนะ”
“คนที่ตกใจ คือ ผมต่างหาก”
“เสี่ยวไป๋ไปทำอะไรให้คุณมิทราบ”
หลินหลางแหวขึ้น เรื่องอื่น ๆ เธอยอมได้ แต่หากเป็นเรื่องหมาแมวเธอพร้อมจะออกหน้าปกป้อง
“ก็เจ้านี่...”
“เสี่ยวไป๋ ไม่ใช่เจ้านี่”
หญิงสาวทักท้วงเสียงดัง
“เอาละ... เสี่ยวไป๋ก็เสี่ยวไป๋ มันขึ้นมานอนทับบนอกผม ผมก็คิดว่าคนร้ายลักลอบเข้ามาเสียอีก”
“คุณตื่นตกใจไปเอง แมวนอนทับบนตัวเรา หมายความว่ามันไว้ใจคุณ และรู้สึกปลอดภัย มันจึงอยากผูกมิตรกับคุณ”
หลินหลางอธิบาย แต่ชายหนุ่มยังทำหน้าเหมือนไม่เชื่อในสิ่งที่เธอบอก เธอจึงเดาออกมาว่า
“อย่าบอกนะว่า คุณไม่เคยเลี้ยงสัตว์น่ารัก ๆ แบบนี้”
“งานผมยุ่งมาก ไม่มีเวลาให้กับเรื่องไร้สาระพวกนี้หรอกนะ”
เขาหลบตาหล่อน แล้วเดินเลี่ยงไปยังห้องน้ำ
หลินหลางจึงตะโกนไล่หลังว่า “นี่ ๆ คุณ เลี้ยงหมาเลี้ยงแมวไม่ใช่เรื่องไร้สาระนะ หากคุณเครียด ๆ กับงาน ลองกอดมันแน่น ๆ ดูสิได้กำลังใจเยอะเลย เนอะเสี่ยวไป๋เนอะ”
ประโยคสุดท้าย หญิงสาวก้มลงคุยกับแมวในอ้อมแขน
... เหมี๊ยว...
เสี่ยวไป๋ขานรับเจ้านายของมันตาแป๋ว
ชายหนุ่มส่ายหน้าเบา ๆ พลางพึมพำออกมาว่า “ผู้หญิงอะไร คุยกับสัตว์รู้เรื่องด้วย”
Guest
