นางร้ายเช่นข้า ไม่ขอแม่ทัพ ซ่งอวี่หลาน เป็นสามี

เสียงโห่ร้องจากขบวนแห่ดังกระหึ่มปลุกให้หญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงไม้โบราณตื่นขึ้นมาอย่างสับสน ความปวดหนึบที่ขมับสองข้างทำให้เธอขมวดคิ้วแน่น ก่อนจะค่อย ๆ ลืมตาขึ้นช้า ๆ

แสงแดดลอดผ่านหน้าต่างกระดาษสาเข้ามาอ่อน ๆ เผยให้เห็นม่านผ้าสีแดงชาดที่ประดับไว้ทั่วห้อง กลิ่นธูปหอมจาง ๆ ลอยอบอวล เธอเบิกตากว้างเมื่อเห็นว่าตัวเองสวมชุดเจ้าสาวจีนโบราณเต็มยศ มือทั้งสองข้างถูกประดับด้วยกำไลทองอย่างดี ผมถูกรวบขึ้นสูงอย่างประณีต

"นี่มันอะไร..."

เสียงของตัวเองแผ่วเบาและสั่นไหว ร่างกายของเธอเบาหวิว แต่ใจเต้นรัวเหมือนกลองรบ

‘เดี๋ยวนะ นี่มันไม่ใช่ห้องฉันไม่ใช่ยุคฉัน.แล้วทำไมฉันใส่ชุดเจ้าสาวจีนเต็มยศแบบนี้?!’

เธอพยายามตั้งสติและนึกย้อนไปถึงเรื่องราวสุดท้ายที่จำได้

ใช่แล้ว... เธอกำลังนั่งอ่านนิยายในโทรศัพท์! นิยายแนวย้อนยุคเรื่องหนึ่งที่เพิ่งเริ่มดัง มีคนแชร์กันในกลุ่มนักอ่านเพียบ ตัวนางเอกทะลุมิติเข้ามาอยู่ในร่างนางร้ายที่แต่งงานกับพระเอกแม่ทัพ แล้ว แล้วไงต่อนะ?

เธอจำได้ดี นิยายเรื่องนั้นตัวนางร้ายชื่อ ‘เจินหลิน’ บุตรีอัครเสนาบดีผู้เย่อหยิ่ง ถูกบิดาใช้เป็นหมากผลักดันอำนาจทางการเมือง จึงยัดเยียดนางแต่งงานกับ ‘แม่ทัพซ่งอวี่หลาน’ ชายหนุ่มผู้มีฉายาว่า “พยัคฆ์ไร้ใจ” เพราะเย็นชาไม่เคยรักใคร

และ... พระเอกเกลียดนางร้ายคนนี้มาก

“อย่าบอกนะ... ว่าฉันทะลุมิติมาอยู่ในร่างเจินหลิน?!”

มือเรียวสั่นเทา เธอรีบลุกขึ้นยืนแล้วส่องใบหน้าตัวเองในกระจกทองเหลืองที่ตั้งอยู่มุมห้อง ใบหน้าของหญิงสาวในกระจกงดงามหมดจด ดวงตาเรียวยาวแบบหญิงงามจีน ริมฝีปากแดงระเรื่อเป็นธรรมชาติ แต่แววตาสะท้อนออกมาคือความตกใจและไม่เชื่อในสิ่งที่เห็น

เสียงเคาะประตูห้องอย่างเร่งร้อนทำให้เธอสะดุ้ง

"คุณหนูเจ้าขา! ขบวนแห่มารอแล้วเจ้าค่ะ! ต้องขึ้นเกี้ยวแล้วเพคะ!"