เธอสวย.... เธอรวย.... เธอเก่ง....
เธอมีทุกอย่างที่ใครๆ ต่างปรารถนา
ในขณะที่คนอื่นต้องทำงานหนักเพื่อแลกกับเงินเลี้ยงปากเลี้ยงท้อง แต่สำหรับเธอ… แค่กระดิกนิ้ว ทุกอย่างก็จะถูกยกมาอยู่แทบเท้าอย่างง่ายดาย แต่น่าแปลก…
แม้จะมีทุกอย่างแล้ว แต่เธอกลับไม่เคยพอใจกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ก็อย่างที่เขาว่ากัน… สิ่งที่อยู่ตรงหน้า เรามักมองไม่เห็นค่า แต่สิ่งที่เอื้อมไม่ถึง เรากลับยิ่งอยากได้
มัสยา…หญิงสาวผู้ทุ่มเททุกสิ่งให้กับเขา ชายผู้เป็นรักแรก 'หิรัญ'
ไม่ว่าเขาจะเอ่ยปากขออะไร เธอก็พร้อมทำตามทุกอย่าง ขอแค่ได้อยู่เคียงข้างเขา… แม้จะเป็นเพียงในฐานะ “น้องสาว” คนหนึ่ง
แต่พอนานเข้าๆ มันก็อดคิดไปเองไม่ได้ เพราะไม่ว่าเธอจะทำผิดแค่ไหน เขาก็ไม่เคยโกรธ ไม่ว่าเธออยากได้อะไร เขาก็ซื้อให้เสมอ ไม่ว่าเธอจะตามหึงหวงเขาเกินฐานะน้องสาวมากแค่ไหน เขาก็เพียงแค่ยิ้มอ่อน ไม่เคยดุด่าเธอเลยสักครั้ง
จนมันทำให้เธอเผลอคิดไปเอง… ว่าเขาอาจจะมีใจให้
แต่แล้ววันนั้น… วันที่เปลี่ยนทุกอย่างไปตลอดกาล
วันที่ ‘เธอ’ คนนั้นกลับมา 'ธารฝัน' แฟนคนแรกของอาคิณ ผู้หญิงที่เป็นเหมือนเสี้ยนหนามตำหัวใจเธอมาตลอด
“ไอหิรัญ มึงเลือกมา…”
“ว่ามึงจะเอาใครระหว่าง อีนี่…” ปลายปืนมันจ่อไปทางเธอ
“หรือเมียสุดที่รักของมึง?”
ก่อนปลายปืนมันจ่อไปทางธารฝัน ทั้งโกดังเงียบสงัด มีเพียงเสียงฟ้าร้องและเสียงสายฝนกระหน่ำลงไปที่หลังคาสังกะสีไม่หยุด
“…”
“เลือกมา!!”
เสียงคำรามของหัวหน้าคนร้ายประสานกับเสียงฟ้าผ่าลงมาอีกครั้ง ปลายกระบอกปืนสลับจ่อระหว่างหัวเธอกับธารฝัน
“กูนับหนึ่งถึงสาม… ถ้ามึงไม่เลือก กูจะยิงไส้แตกทั้งสองคนแน่!”
สิ้นเสียงนั้น หัวใจเธอเต้นระส่ำด้วยความกลัว ลมหายใจติดขัด ร่างกายที่เปียกฝนสั่นเทาหนักกว่าเดิม
“หนึ่ง…”
“…”
“ส…”
“…”
"ธารฝัน กูเลือกธารฝัน!"
หึ… แม้เธอจะพอรู้คำตอบอยู่แล้ว แต่ก็ไม่คิดว่าพอเขาพูดออกมา มันจะทำให้เธอต้องเจ็บปวดได้ขนาดนี้
“หึ…”
“ส่งเธอมา กูเลือกเธอ”
เสียงหิรัญแผดขึ้น กลบเสียงฝนและฟ้าร้องไปชั่วขณะ ธารฝันร้องไห้สะอึกสะอื้นซบอกหิรัญ ร่างบางสั่นเทาจนแทบยืนไม่อยู่
มัสยาได้แต่มองภาพนั้นอย่างเงียบงัน น้ำตารินไหลไม่หยุด หัวใจแตกสลายเป็นผุยผง เธอกัดริมฝีปากแรงจนเลือดซึม พยายามไม่ให้เสียงสะอื้นหลุดออกมา
“ฮ่า ๆ ๆ สนุกจังโว๊ยยย” ชายฉกรรจ์ที่ล้อมอยู่ส่งเสียงหัวเราะเยาะ สีหน้ารื่นรมย์ราวกับกำลังดูละครฉากเด็ด เขากระตุกยิ้มมุมปากอย่างกวนประสาท
ความรู้สึกเธอในตอนนี้ เหมือนโลกทั้งใบของเธอจะแตกสลาย ไม่ใช่เพราะความกลัวตายที่กำลังจะมาเยือน แต่เพราะมันทำให้เห็น ความจริง… ที่ว่าเขาไม่เคยเห็นค่าความรักของเธอเลย
ไม่เคย ไม่เคย… แม้แต่วินาทีเดียว
ชายฉกรรจ์หรี่ตามองภาพตรงหน้า ก่อนจะยิ้มเย้ยหยัน
“หึ… แต่มึงพลาดแล้วละ เพราะยังไงพวกกูก็ไม่ปล่อยพวกมึงไปง่ายๆ หรอ!!!”
ทันใดนั้น!!...
สิ้นเสียงของคนร้าย มันหันปลายกระบอกปืนจ่อไปที่หิรัญแทน ดวงตาพวกมันเต็มไปด้วยความเหี้ยมเกรียม
ปัง ปัง ปัง!!
เสียงปืนดังขึ้นพร้อมเสียงฟ้าผ่า หิรัญวิ่งไปกอดธารฝันแน่น ก่อนพลิกตัวเองบังร่างเธอไว้ ทำให้กระสุนฝังเข้ากลางแผ่นหลังเขา เลือดสีแดงสดทะลักออกมา ผสมกับน้ำฝนที่ไหลนองพื้นจนกลายเป็นสีแดงฉาน
เสียงปืนดังระงมขึ้นอีกครั้งเมื่อเหล่าบอดี้การ์ดของหิรัญที่แฝงตัวอยู่นอกโกดังกรูกันเข้ามา เสียงตะโกน เสียงฟ้าร้อง เสียงฝน และเสียงปืน ประสานกันจนแยกไม่ออกว่าเสียงใครดังกว่ากัน จนกระมั้ง…
ปัง!....
เสียงกระสุนอีกนัดดังขึ้น เธอไม่แน่ใจว่าใครเป็นคนลั่นไก แต่ความเจ็บแปลบรุนแรงแล่นวาบผ่านสีข้างจนเธอร้องไม่ออก
ดวงตาสวยเบิกกว้างเมื่อก้มมองลงมาเห็นเลือดสีแดงสดกำลังไหลทะลักออกมาจากร่างตัวเอง มันไหลเปื้อนชุดเดรสสีขาวจนกลายเป็นสีดำแดงฉาน
ร่างเรียวสวยหอบหายใจถี่ ความหนาวของสายฝนที่สาดเข้ามาไม่อาจเทียบได้กับความเจ็บที่แผ่ไปทั่วร่างในตอนนี้
มัสยาเอนหัวพิงกับเสาอย่างหมดแรง ร่างกายเริ่มเย็นเฉียบจากภายใน มือเล็กไร้เรี่ยวแรงสั่นระริก หัวใจที่สั่นสะเทือนอยู่กลางอกซ้าย เริ่มเต้นช้าลง…
ม่านตาของเธอเริ่มพร่ามัว ดวงตาของเธอมองภาพหิรัญที่กอดธารฝันไว้แนบอก แม้ตัวเขาจะอาบไปด้วยเลือด... เขาก็ยังเลือกจะปกป้องอีกคน ไม่ใช่เธอ เขาเลือกแล้ว… และไม่เคยมีเธอในตัวเลือกนั้นเลย ภาพตรงหน้าเริ่มเลือนรางขึ้นเรื่อยๆ เหมือนเธอกำลังถูกดึงลงไปในความมืด
ดวงตาสวยเริ่มปิดลง จนภาพตรงหน้าเริ่มมืดดับ…
ลาก่อน…
โลกเฮงซวยใบนี้…
.
.
.
พยัคฆ์ 39 ปี 194 ซม.
นักธุรกิจหนุ่มไฟแรง เขานั้นทั้งสุภาพ ฉลาด แต่ในบางครั้งก็สุขุมจนน่ากลัว น้อยคนนักที่จะรู้ถึงชาติตระกูลของเขา
มัสยา 28 ปี 177 ซม.
ลูกสาวคนเล็กของนักการเมืองชื่อดัง เย่อหยิ่ง เอาแต่ใจ ถึงภายนอกที่คนมองมาอาจจะมองเธอไม่ดี แต่ใครจะรู้ละ ว่าผู้หญิงคนนี้แหละที่คอยแบกปัญหามากมายจากคนในครอบครัว ไหนจะเป็นตัวตลกที่คอยวิ่งตามความรักจากคนที่เขาไม่ได้รักอีก
"มองทำไม... หน้าตาฉันเหมือนแม่พวกแกหรือไงมิทราบ"
ม่านฟ้า 23 ปี 171 ซม.
ไม่รู้ว่าเพราะอะไรจากคนที่เคยสดใส ร่าเริง เป็นมิตรกับผู้คนรอบข้าง หลังจากเป็นลมสลบไปเกือบเดือน ม่านฟ้ากลับเปลี่ยนไป.... เธอตายไปแล้ว ใช่...ตายแล้ว เธอต้องเป็นวิณญาลอยไปลอยมาอย่างไร้จุดหมาย แต่นั้นก็ถือว่าเป็นข้อดีเพราะมันทำให้เธอเห็นอะไรหลายๆอย่าง...
"พอแล้ว! เธอพอแล้วจริงๆ ...ต่อไปนี้เธอจะไม่ทำอะไรเพื่อใครแล้ว"
.
.
.
เซดติ้งที่ไรท์ตั้งใจจะวางไว้ก็คือ เหมือน นางร้ายที่ตายในตอนจบของนิยายเรื่องหนึ่ง โดยจะเน้นไปที่การเล่าเรื่องต่อจากที่ร่างเก่าตายไปแล้ว โดยอาจจะมีการย้อนอดีตบ้าง แต่จะไม่มีการกล่าวถึงเนื้อเรื่องของหิรัญกับธารฝันก่อนหน้านี้ (มีแค่ประวัติย่อกับฉากเปิดเท่านั้น) แต่จะมีการกล่าวถึงหิรัญบ้างเพราะจะมีปมกับพระเอกเรา
**ขอแอบสปอบหน่อยเถอะว่าพระเอกเราสุภาพมากกกกกก แทบไม่พูดคำหยาบเลย ใครชอบแนวใจเย็น อ่อนโยน เชิญเลยจ้า**
.
.
.
คุยกันหน่อยนะค่านักอ่าน
นิยายเรื่องนี่ไม่ใช่นิยายเรื่องแรกของไรท์ แต่เป็นเรื่องแรกที่ไรท์ปล่อยให้คนอื่นอ่าน จะเรียกได้ว่าไรท์เป็นนักเขียนหน้าใหม่ก็ได้ ถ้ามีเนื้อหาตรงไหนผิดพลาดตรงไหน ไรท์ก็ขออภัย ณ ตรงนี้ ไรท์อยากอธิบายสไตล์การเขียนนิยายของไรท์หน่อยก็คือ ไรท์อยากให้มันมีความเรียลหน่อยแต่ก็ยังคงความเป็นนิยาย เรียลในที่นี่ก็คือความเป็นคน ตัวละครไรท์อาจจะไม่สามารถทุกใจทุกคนได้ เพราะทุกตัวละครมีความเห็นแก่ตัว อิจฉา รัก เพราะงั้นขอให้ทุกคนคอมเม้นอย่างสุขภาพ
ตารางอัพ สำหรับสายฟรี!!!
หลังจากลงจบ 24 ชั่วโมง อ่านฟรีทั้งหมด
วันที่ 5 ตุลาคม ไรท์จะเริ่มติดเหรียญ ตั้งแต่ตอนที่ 20 ขึ้น 3เหรียญ/1ตอน


Guest
